Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να πιστέψει κανείς ή το γιατί δεν μπορεί να πιστέψει έναν άνθρωπο που είναι πραγματικά ευτυχισμένος, σε αρμονία με τη ζωή, με τον εαυτό του, ό,τι κι αν του συμβαίνει.
Βλέπουν το όλο σκηνικό ως εξωπραγματικό.
Ακόμα και άνθρωποι που υποτίθεται ότι «ψάχνουν τα πνευματικά», που ακολουθούν υποτίθεται έναν «διαφορετικό δρόμο».
Δεν πιστεύουν, θέλουν γρήγορα να αλλάξουν κουβέντα.
Πώς γίνεται;
Η μάλλον λάθος… οι περισσότεροι δεν φτάνουν ποτέ στο «πώς» γίνεται.
Μένουν απλά στο «δεν γίνεται», γιατί αυτό είναι η δική τους πραγματικότητα.
Γιατί το «πώς» είναι μια τεράστια, άλλη κουβέντα, που μπορεί να γίνει μόνο αν έχει ΠΡΩΤΑ μπει η υποψία στη συνείδηση, μήπως τελικά ΓΙΝΕΤΑΙ και δεν είναι τόσο εξωπραγματικό;
Φυσικά και είναι πιο εύκολο να πιστέψουν πως δεν γίνεται να είναι κανείς ευτυχισμένος, κάθε στιγμή, με ό,τι κι αν συμβαίνει, όπου κι αν βρίσκεται, ό,τι κι αν κάνει, έχει, δεν έχει, κλπ.
Δεν υπάρχουν και πολλοί πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι στο άμεσο περιβάλλον τους, κι έτσι υποθέτουν απλά ότι «δεν υπάρχουν».
Ή ότι αυτοί που υπάρχουν είναι κάτι περίεργοι τύποι που κάθονται στα Ιμαλάια ή στο Άγιο Όρος, χωρίς καμία επαφή με τον «πραγματικό» κόσμο… τον κόσμο που αντιλαμβάνονται αυτοί.
Όμως γίνεται… και η ζωή αλλάζει για πάντα…
Όμως οι δύσπιστοι θέλουν ορισμούς, θέλουν περιγραφές για να ακολουθήσουν.
Θέλουν κανόνες, για να απορρίψουν άλλους.
Θέλουν αποδείξεις για να ελέγξουν τις στατιστικές και να δικαιολογήσουν την ακαμψία τους.
Όμως η ευτυχία είναι μονοπάτι προσωπικό, που χρειάζεται να διανύσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Και κάποια στιγμή διαπιστώνεις ότι βρίσκεσαι ήδη εκεί, ότι έχεις ήδη ανέβει το βουνό, ότι μπορείς ήδη να δεις τη θέα, ότι τίποτα άλλο τριγύργο δεν είναι ικανό να σου την κρύψει, να σου την στερήσει, να σε ζαλίσει ή να σε ρίξει…
Αλλά, αν δεν καταλαβαίνουν μερικοί, αυτό δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι…!
