Ἐκτός ἀπό τόν ἐξωτερικό καλλωπισμό στόν ὀποῖον κατ’ ἐξοχήν ἐπιδίδεται τό γυναικεῖο φύλο γιά διάφορους λόγους: κενοδοξία, ἀνασφάλεια, φιλαυτία, πορνεία-μοιχεία, νεοταξική νοοτροπία-πλύση ἐγκεφάλου καί ἐκμετάλλευση τοῦ γυναικείου φύλου ὡς ἀντικείμενο ἠθικῆς διαφθορᾶς, ἐμπορικοῦ κέρδους, οἰκογενειακῆς διάλυσης κ.ἄ., ὑπάρχει καί ἕνα εἶδος «φτιασιδώματος» (ἀντι-)πνευματικῆς φύσεως. Δέν πρόκειται γιά τόν πνευματικό καλλωπισμό τῆς ψυχῆς πού καθαίρεται καί φροντίζει συνετά νά ἐνδυθεῖ ἐν μετανοίᾳ τίς ἀρετές, καθώς καί νά ἀρωματιστεῖ ἀπό τόν καρπό καί τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αύτός ὀ καλλωπισμός εἶναι τό καλόν καί εὐάρεστον θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὀφείλει νά εἶναι ὁ στόχος κάθε ἀγωνιζόμενου πιστοῦ χριστιανοῦ.
Πρόκειται, ἀντίθετα, γιά ἕνα εἶδος ἀντεστραμμένου «πνευματικοῦ φτιασιδώματος» πού σκοτίζει περισσότερο τήν ψυχή, τήν ξεγυμνώνει ἀπό τήν εἰλικρινή μετάνοια, τήν βουτᾶ στήν ὑποκρισία καί στά ψέμματα καί τήν ψεκάζει μέ τήν δυσωδία τοῦ φαρισαϊσμοῦ, τῆς ὑποκρισίας καί τῆς ἰδιοτέλειας.
Τό «πνευματικό φτιασίδωμα» τῶν γυναικῶν ὅταν εἰσέλθουν στό ἐξομολογητήριο, εἶναι ἡ λάβα πού ξεχύνεται ἀπό τήν ἔκρηξη παθῶν, πού ἰδιαιτέρως ταλαιπωροῦν τήν ψυχή τοῦ γυναικείου φύλου κι ὄχι τόσου τοῦ ἀντρικοῦ, κυρίως ὅπως: ζήλεια (τό κατ’ ἐξοχήν σαράκι πού τρώει τά σωθικά τῶν γυναικῶν), φθόνος, μνησικακία, ἀνταγωνισμός, κάποιον ἴδιον ὄφελος κ.ἄ.
Βέβαια, δέν ἀποκλείεται νά ἐπιδίδονται στό «πνευματικό φτιασίδωμα» καί ἄντρες. Ὅμως, μᾶλλον πρόκειται περισσότερο γιά μία κακή γυναικεῖα «πρωτειά». Οἱ ἄντρες ἀπό τήν φύση τους εἶναι πιό δυνατοί σωματικά καί ψυχικά κι αὐτό ἀντανακλᾶται σέ ἕναν πιό εὐθύ χαρακτῆρα πού «πολεμᾶ» ἀνοιχτά καί μετωπικά. Οἱ γυναῖκες, ἀντίθετα, πιό ἀδύναμες σωματικά καί πιό εὐάλωτες συναισθηματικά, ἐπινοοῦν πλάγιες μεθόδους «ἐπίθεσης» «πρός ἐπιβίωσιν»…
Ἡ ἐμφανισιακή τάξη καί μετριασμένη περιποίηση, εἶναι μία κλίση πού συναντᾶται περισσότερο στίς γυναῖκες καί ἐν μέρει δικαιολογημένα καί κατά φύσιν. Συγκεκριμένα, εἶναι μία συμπεριφορά ἀπαραίτητη γιά τήν ἕλξη τοῦ ἀντρικοῦ φύλου πρός συζυγία, δημιουργία οἰκογενείας, ἀναπαραγωγή καί τεκνογονία. Βέβαια, ἤδη ὁ Θεός ὡς Τέλειος Δημιουργός, δέν περίμενε ἀπό ἐμᾶς νά Τοῦ ὑποδείξουμε τί πρέπει νά κάνει στήν φυσιολογία τῶν ὄντων πού Αὐτός δημιούργησε, ἀλλά προνόησε ἤδη γιά ὅλα αὐτά τά ἀγαθά καί δέοντα κι ἔτσι, ἔπλασε τό γυναικεῖο φύλο ὡραιότερο ἀπό τό ἀντρικό, ὥστε νά ἐπιτυγχάνεται ἁρμονικότερα τό «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε«. Ἡ ὑπερβολή ὅμως αὐτῆς τῆς κλίσεως πού ἐξυπηρετεῖ τούς ρόλους τῶν δύο φύλων, τήν μετατρέπει σέ ὡραιοπάθεια (παθογενή κατάσταση), τήν μεταλλάσσει σέ παρά φύσιν συμπεριφορά καί συγκεκριμένα σέ δόλωμα πρός τέρψιν παθῶν πού φωλιάζουν στήν ψυχή καί πού τήν βρίσκουν ὡς ἀγωγό διεξόδου πρός τό κοινωνικό περιβάλλον.
Ἔχοντας λοιπόν οἰ γυναῖκες αὐτήν τήν κλίση πρός τό ὡραῖο ἐκ φύσεως καί οὖσες πιό ἐξοικειωμένες μέ αὐτήν, πολλές φορές τήν χειρίζονται μέ τρόπο κακό, ὄχι μόνο ὡς πρός τήν ἐξωτερική τους έμφάνιση, ἀλλά καί ὡς πρός τήν «πνευματική τους ἐμφάνιση» καί μάλιστα μέσα στό ἐξομολογητήριο καί ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Πνευματικοῦ!
-Πῶς λειτουργεῖ τό «πνευματικό μέηκ-άπ» ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ μέσα στό ἐξομολογητήριο;
- -Δέν λέγεται ἡ πᾶσα ἀλήθεια γιά γεγονότα καί πρόσωπα.
- Παρουσιάζονται τά γεγονότα μέ τρόπο ὡραιοποιημένο ὑπέρ τῆς ἐξομολογουμένης καί εἰς βάρος ἄλλων προσώπων (ἄν ἐμπλέκονται).
- Βολιδοσκοπεῖται ἡ γνώμη τοῦ Πνευματικοῦ πρῶτα καί μετά γίνεται ἐξαγόρευση κατά τό βούλεσθαι (ὅπου πνέει ὁ ἄνεμος…).
- Ἀποκρύπτεται τελείως ἡ ἀλήθεια γιά συγκεκριμένα γεγονότα καί πρόσωπα.
- Ἀκόμη χειρότερα, παρουσιάζονται ψευδῆ στοιχεῖα γιά γεγονότα καί πρόσωπα.
- Γίνεται ἐντέχνως παρουσίαση καί προβολή καλῶν ἔργων καί επιτευγμάτων στόν Πνευματικό, ὄχι πρός εἰλικρινή ἔλεγχο καί ἐκζήτηση ὁδηγιῶν, ἀλλά πρός ἀπόσπασιν τῶν καλῶν του έντυπώσεων.
- Ἐπιτηδευμένη συναισθηματική συμπεριφορά μέ κορκοδείλια δάκρυα, ψευδοταπείνωση, ὑπερπροβολή ἀδυναμίας, ὥστε νά κάμψουν τό ἀνθρώπινο (ἴσως καί τό ἀντρικό) συναίσθημα τοῦ Πνευματικοῦ.
- Κολακεία καί ὑπερχειλίζουσα ἐκδήλωση συναισθημάτων ἀγάπης πρός τόν Πνευματικό, μέχρι νά τοῦ ἀνεβεῖ τό σάχαρο καί νά χρειαστεῖ ἐξετάσεις…
- Ὑπερβολή στήν προθυμία γιά διακονία, ἡ ὁποία, ὅμως, δέν πηγάζει ἀπό ἔνθερμο ζῆλο καί θεῖο ἔρωτα πρός τόν Νυμφίο Χριστό, ἀλλά ἀποβλέπει στήν ἀπόσπαση τῆς ἐπιδοκιμασίας τοῦ Πνευματικοῦ καί στήν αἰχμαλωσίαν τῆς ἐμπιστοσύνης του. Μέ ἄλλα λόγια, τό ὄργανο τοῦ Θεοῦ, πᾶμε νά τό κάνουμε ὄργανο τῶν χειρῶν μας καί τῆς οἰήσεώς μας.
Ἀγαπητές μου ἐν Χριστῷ ἀδελφές, τό ἐξομολογητήριο δέν εἶναι καμαρίνι, δέν εἶναι πνευματικά καλλιστεῖα πού θά ἀπονείμουν τήν κορδέλα τῆς «ὡραιοτέρας» ἐξομολογουμένης-καλύτερης πνευματικῆς θυγατέρας, ἀλλά κολυμβῆθρα βαπτίσματος. Ὁ Πνευματικός δέν εἶναι ὁ Νυμφίος τῆς καρδιᾶς μας, ἀλλά τό νυστέρι Του στήν ψυχή μας. Ἡ ἐξομολόγηση δέν εἶναι παράσταση καί ταινία «μυστηρίου», ἀλλά παράσταση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, Ἱερό Μυστήριο καί πνευματική ἐγχείριση τῆς ψυχῆς μας. Ἡ μετάνοια δέν εἶναι σενάριο, ἀλλά ἡ κλωστή πού κρέμεται ἡ σωτηρία ἤ ἡ ἀπώλειά μας. Τά λόγια μας καί ἠ συμπεριφορά μας καί ὅλη μας ἡ ἐξαγόρευση δέν εἶναι ρόλος γιά νά μᾶς χειροκροτήσουν, νά μᾶς ποῦνε «μπράβο», νά γίνουμε «οἱ διασημότητες» τῆς ἀδελφότητος καί νά μοιράζουμε αὐτόγραφα, ἀλλά γιά αὐτομεμψία καί κατάθεση τῆς ἁμαρτωλότητας καί τῆς κατάντειας μας. Τά πρόσωπα καί τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι καμβάς γιά καλλιτεχνικό «μουτζούρωμα» καί αὐτοσχεδιασμό, ἀλλά φάρμακα γιά νά τά διαχειριστοῦμε ὅσα πιό τέλεια ἐν Χριστῷ γίνεται καί πρός θεραπείαν καί ὄφελος ὅλων, μέ τήν βοήθεια τοῦ Πνευματικοῦ!
Ἔχουμε συναίσθηση ὅτι στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, ὅτι μᾶς βλέπει σάν διάφανο τούλι κι ὅτι ἀπό τήν ἐξομολόγηση ἐξαρτᾶται ἡ ἀπόπλυση ἤ ὄχι τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἡ αἰωνία σωτηρία ἤ καταδίκη μας; Τί πιό τραγικό, ἀπό τό νά πηγαίνουμε γιά ἐξομολόγηση γιά νά καθαρισθοῦμε καί νά σωθοῦμε καί ἀντ’ αὐτῶν νά παίρνουμε ἐπιπλέον κατάκριμα λόγῳ ὑποκρισίας, ψεύδους, «πνευματικοῦ φτιασιδώματος» κι ὅλων τῶν κακῶν παρελκομένων αὐτῶν!
Ἄν κάνουμε ὅλα τά προαναφερθέντα, μᾶλλον ρίχνουμε κάρβουνα πάνω στήν κεφαλή μας κι ἄς μπῆκε κάτω ἀπό πετραχείλι. Τό πρᾶγμα εἶναι σοβαρό!
Εἴθε, λοιπόν, νά λάβουμε σοβαρά ἀπό δῶ κι ἐμπρός τό Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης. Νά ὁριοθετήσουμε σωστά τό πρόσωπο τοῦ Πνευματικοῦ, τό ὁποῖο δέν εἶναι κοριτσίστικο κουκλάκι στήν ἀγκαλιά μας. Νά πάψουμε νά περιεργαζόμαστε πρόσωπα πού μᾶς «μπαίνουν στό μάτι καί μᾶς κάθονται στό λαρύγγι». Νά ταπεινωθοῦμε καί νά συναισθανθοῦμε ὅτι εἴμαστε γιά τήν κόλαση. Καί μέ πᾶσα εἰλικρίνεια κι ἀνυποκρισία νά ἀξιοποιήσουμε τήν μεγίστη δωρεά τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ ἡμῶν, καθώς καί τήν δυνατότητα πρός ἡμᾶς νά καταθέτουμε στούς Ἀχράντους πόδας Του τά ἁμαρτήματα καί τά ἐγκλήματά μας, προκειμένου νά τά διαγράψει ἀπό τό βαρύ ποινικό μας μητρῶο. Καί μόνο τότε, θά ἔχουμε κάποια ἐλπίδα εἰσόδου στήν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, οὗ ἡ δόξα καί ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
