Σε λίγο, όλοι, ή τουλάχιστον πολύ περισσότεροι, θ’ αρχίσουν να μιλούν για τα ημισφαίρια, θ’ αρχίσουν να κατανοούν καλύτερα – εμπειρικά – τον εγκέφαλο, θ’ αρχίσουν να εκτιμούν περισσότερο τις δυνατότητες που έχουμε αφήσει πίσω μας (βάση εκπαίδευσης). Και είναι καλό αυτό…
Από την άλλη, παραμένει δελεαστικά ειρωνικό, το γεγονός ότι όλες οι πληροφορίες, παραμένουν ασύνδετες και αποσπασματικές. Είναι αναπόφευκτο, έως ότου αποφασίσουμε να ενώσουμε τις γνώσεις μας αντί να αντιμαχόμαστε ο ένας τον άλλον, να αρχίσουμε να κατανοούμε ο ένας τη γλώσσα (τον τρόπο έκφρασης) του άλλου και να εργαστούμε μαζί για το κοινό μας καλό.
Το τραγικό είναι ότι θεωρούμε (βάση εκπαίδευσης) τη γνώση στατική και την αλήθεια αναλλοίωτη. Θέλουν επίσης να πιστεύουν ακόμα πολλοί ότι διαβάζοντας ή βρίσκοντας κάτι, ένα μέρος, μια λεπτομέρεια, μια οπτική, έχουν βρει το όλον, έχουν ανακαλύψει την αλήθεια. Και είναι αναπόφευκτο… μέσα τους παραμένουν μισοί!
Γελάω με τις συνήθεις εκφράσεις: "α ναι, τον ξέρω αυτόν" και αρχίζουν να εξιστορούν το παρελθόν του, γιατί εκεί έχουν παραμείνει οι ίδιοι. Με πολλά γελάω, κι ας μη φαίνεται πάντα...
Το τραγικότερο όλων δε είναι ότι όλοι συμφωνούμε ότι «εκπαιδευόμαστε περιοριστικά» και ότι αυτό γίνεται με άπειρους τρόπους, σε όλη την πορεία της ζωής μας. Ειδικά στην παιδική μας ηλικία, όπου διαμορφώνουμε την προσωπικότητά μας, η εκπαίδευση και οι επηρεασμοί είναι κατακλυσμιαίοι και καθοριστικοί. Εκεί που δεν συμφωνούμε είναι ότι εξίσου, χρειαζόμαστε «απ-εκπαίδευση» και ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με κατάλληλη καθοδήγηση απεξάρτησης, αποπρογραμματισμού, επανασύνδεσης (με τον Εαυτό μας), απελευθέρωσης.
Και έτσι, ο χρόνος κυλά, η καθημερινότητα περνά, οι κύκλοι επαναλαμβάνονται στην αλαζονεία της επιφανειακής μοναχικής ζωής… Όλα καλά!
