Κάπου κάποτε διάβασα ότι υπάρχουν δυό τρόποι για να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια, ο ένας είναι να έχεις ήσυχη συνείδηση κι ο άλλος είναι να μην έχεις καθόλου, με το καιρό και σιγά, σιγά με θλίψη μου διαπίστωνα πως οι άνθρωποι χωρίς, όσο πάνε και πληθαίνουν.
Το είδα στην καθημερινότητα μου, ''το έζησα στο πετσί μου'' που λένε..
Άνθρωποι μικροί, που όσα δεν μπορούν να φτάσουν τα ζηλεύουν και τα φθονούν.
Δήθεν πολυτάλαντοι χωρίς καμιά ουσία, μιάς και στην πραγματικότητα σχεδόν κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι το ίδιο καλός σε εκατό διαφορετικά πράγματα, ουσιαστικά ζητάνε την αποδοχή αναμεσά μας, που όμως πολλές φορές είναι σχεδόν σαν να την ζητιανεύουν, ή όντως την ζητιανεύουν, εκλιπαρούν για έναν βαθμό, μιά χάρη, απλή αποδοχή και παραδοχή του δήθεν ταλέντου τους, λίγη προσοχή βρε αδερφέ!
Που ; Μα φυσικά σε όλα !!!
Κάτι, ένα κομματάκι αναγνώρισης, οτιδήποτε για να φανούν, να νιώσουν σημαντικοί μέσα στον μίζερο κόσμο τους.
Χωρίς βέβαια μες στον τόσο καλά χτισμένο τους αυτό κόσμο να μπορούν να διακρίνουν και να παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό, πως το να ζητιανεύεις για κάτι, τελικά ισοδυναμεί με το να μην έχεις ταλέντο σε τίποτα, όπως και το ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με πραγματικό ταλέντο, που δεν χρειάζονται κανενός είδους αποδοχή.
Τους τρομάζει το ταλέντο των άλλων.
Κι όταν βλέπουν κάποιον καλύτερο από αυτούς, σε οτιδήποτε καλύτερο, γιατί κάποια στιγμή αναπόφευκτα γίνεται κι αυτό, σκυλιάζουν, μοιάζουν με αγριεμένα, λιοντάρια σε κλουβιά, ψάχνουν μανιωδώς τρόπους για να μαυρίσουν την εικόνα αυτού που αισθάνονται ότι τους απειλεί.
Απειλή; Μα γιατί; Αναρωτιέμαι εγώ.
Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είμασταν το ίδιο, βλέπεις οι άνθρωποι οι οποίοι πορεύονται με την ζήλεια σαν μόνο οδηγό τους εμένα δεν μου έκαναν ποτέ.
Απομακρύνω συνειδητά από κοντά μου ξεφτισμένες φιγούρες ανθρώπων, κάτι ανθρωπάκια που τους διακρίνεις πια μόνο από την σκιά τους κι υπάρχουν μόνο και μόνο για να δηλώνουν την παρουσία τους μέσα από πράγματα που θεωρούν ότι κάνουν καλά μόνο για όσο υπάρχει ένας (ή και πρισσότεροι) άνθρωποι για να τους το επιβεβαιώνουν κι ανοίγω το παραθυρό μου στην βροχή, εύχομαι αυτή να ξεπλύνει τις αμαρτιές τους.
