Δωμάτιο με θέα* *στίχοι
Σιχαίνομαι του αδύναμους ανθρώπους. Αυτούς που πάντα δίνουν μία ακόμη ευκαιρία, αυτούς που θα αντέξουν πάντα άλλο ένα χαστούκι, αυτούς που έχουν τη δικαιολογία για κάθε ανεπίτρεπτη προς αυτούς συμπεριφορά στην άκρη της γλώσσας.
Άγονται και φέρονται από πρέπει, και πού και πού από πάθη. Από μυαλό ποτέ. Η λογική έχει χαθεί. Λες και είμαστε πρωτόγονοι, λες και δεν έχουμε εγκέφαλο, ικανότητα κρίσης, άποψη, λες και όλοι οι άλλοι είναι λίγο εξυπνότεροι από εμάς.
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δε μπορούν να πάρουν μια πρωτοβουλία, που πάντα η γνώμη των άλλων είναι και γνώμη τους, που ανέχονται την ξεφτίλα, που δεν βρίζουν ποτέ, που μόνο στεναχωριούνται, που μαθαίνουν πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν κι ερωτεύονται ανθρώπους που τους χειραγωγούν. Επειδή τους χειραγωγούν.
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που γκρινιάζουν ασταμάτητα για τη ζωή τους, μα δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να την αλλάξουν, που έχουν μία μόνιμα μίζερη έκφραση, που δε νιώθουν χαρά, λύπη, θυμό, παρά είναι πρόβατα που σέρνονται από τα συναισθήματα των τριγύρω.
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους τους άβουλους, που φοβούνται οποιαδήποτε ευθύνη, γι’αυτό και η πιο συχνή ατάκα τους είναι το “δεν ξέρω”, αυτούς που θα κρεμαστούν από άλλους για να μάθουν τι δουλειά θα κάνουν, πότε θα χαμογελάσουν, πότε θα κάνουν σεξ, πώς θα ντυθούν και πώς θα ξυπνήσουν το πρωί.
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να φλερτάρουν, που ντρέπονται τον έρωτα, που τα κάνουν όλα κρυφά μόνο και μόνο για να κηρυχθούν μία μέρα άγιοι.Στο όνομα τίνος;
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πέρα από συγκατάβαση, ένα αέναο ΝΑΙ χωρίς επιχειρήματα, χωρίς σκέψη, χωρίς καν να έχει προηγηθεί ερώτηση. Απλά ναι. Σε ο,τι πουν οι άλλοι, ναι.
Τόση ώρα τα λέω αυτά κοιτάζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ούτε σε μένα δε μπορώ να επιβληθώ πια. Δεν καταλαβαίνω αν είμαι άντρας, γυναίκα, σημείο των καιρών ή αντικείμενο. Δεν έχω φύλο, είμαι ουδέτερο, είμαι ο άνθρωπος του 21ου αιώνα χωρίς άποψη, με φιμωμένο στόμα και μάτια θολά.
Τα χέρια μου είναι δεμένα πίσω σαν του τρελού και κάθε που πάω να τα λύσω-μάταια βέβαια-, κουνώντας σπασμωδικά το σώμα μου και κάνοντας πληγές στα χέρια μου, νομίζω πως κάνω επανάσταση. Νομίζω.
Ίσως πρώτα πρέπει να ξεθολώσουν τα μάτια για να δω καθαρά δυο αλήθειες.
Ίσως πρώτα να πρέπει να μπορέσω να μιλήσω, να βγάλω το φίμωτρο για να κάνω την αρχή.
Χτυπάω το κεφάλι μου στον καθρέφτη. Όλο ξεχνάω τον τελευταίο καιρό, πως εγώ ο ίδιος θόλωσα τα μάτια μου, εγώ ο ίδιος φίμωσα το στόμα μου. Εγώ ο ίδιος παρακάλεσα να με πάρουν στο ψυχιατρείο με τα χέρια δεμένα.
Όλοι ήταν μέσα, εγώ ο καημένος, τι να έκανα μόνος μου απ’έξω;
