Υπάρχει μια φράση εξαιρετικά αθώα και πονόψυχη σε πρώτη ανάγνωση, που ωστόσο μέρα τη μέρα μεταλλάσσεται μέσα μου σε ιδιαιτέρως μονόφθαλμη και επικίνδυνα ύπουλη. «Δεν με νοιάζει για μένα αλλά για το παιδί μου. Τι κόσμο τους παραδίδουμε;».
Υπάρχει μια φράση εξαιρετικά αθώα και πονόψυχη σε πρώτη ανάγνωση, που ωστόσο μέρα τη μέρα μεταλλάσσεται μέσα μου σε ιδιαιτέρως μονόφθαλμη και επικίνδυνα ύπουλη. «Δεν με νοιάζει για μένα αλλά για το παιδί μου. Τι κόσμο τους παραδίδουμε;». Σε μια πρόταση καθρεφτίζεται όλη η «ηθική» μας δεοντολογία και ο πυρήνας του κακού. Όλα τα μετράμε με χρήμα. Όλα υφίστανται αν έχουν αντίκρισμα σε χρήμα αλλιώς ακυρώνονται. Είπα λοιπόν να μετρήσω τα ευεργετήματα του κόσμου που παραδίδουμε στην νέα γενιά. Των παιδιών μας. Θα τα γράψω όπως έρχονται στο μυαλό για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι…Και θέλω τη βοήθειά σας για να συμπληρώσουμε τη λίστα.
Θα παραδώσουμε έναν κόσμο που αποτελείται από μαμάδες και μπαμπάδες. Όπως τ΄ακούτε! Ο «μπαμπάς» της δικής μου γενιάς ήταν σαν Θεός. Υπήρχε ως προστάτης κάπου ψηλά. Ο σημερινός μπαμπάς ασχολείται με το παιδί του όσο κανένας μπαμπάς στην ιστορία των μπαμπάδων.
Θα παραδώσουμε έναν κόσμο που η κακομεταχείριση των παιδιών είναι κατακριτέα απόλυτα. Και τα δικαιώματα των παιδιών προστατεύονται. Ξέρετε πουλάκια μου τι σφαλιάρα και τι ξύλο έφαγε η γενιά μου και μάλιστα με την περίεργη κορόνα «σ΄άρεσε;». Ξέρετε τι δικαίωμα χαστουκιού είχαν οι δάσκαλοι πάνω σε βλαστάρια; Το μαρτύριο με το τράβηγμα της φαβορίτας το θυμάστε οι παλιοί; Οι σύγχρονοι γονείς νοιάζονται για την ψυχή του παιδιού σχεδόν μέχρι ενοχής. Ασχολούνται με τα σώψυχά του. Μιλάνε. Ανταλλάσουν γνώμες. Έχουν επαφή πραγματική. Όλο και πιο πολύ απευθύνονται σε ειδικούς και όχι στην κριτική διάθεση της γειτόνισσας και στην αυθεντία «μιας κυρίας από απέναντι που το παιδάκι της»….
Θα παραδώσουμε έναν κόσμο που όγκωσε το πουλί. Το «πήρε» σε όλους τους χώρους και όλες τις στάσεις. Το θεοποίησε, το προσκύνησε. Γέμισε εκδόσεις περιοδικών τα περίπτερα «πώς να τον παίρνετε». Και μετά είδε ότι υπάρχουν και άλλα συρτάρια στο ανθρώπινο σώμα…Και τ΄ανοίγουμε πια κι αυτά. Και ψάχνουμε ο ένας τον άλλον.
Θα παραδώσουμε έναν κόσμο που σέβεται τα μέχρι πρόσφατα αποκαλούμενα χόμπυ και τα παραδέχεται ως επάγγελμα. Μια τεράστια ποικιλία επιλογών. Μια ορθάνοιχτη βεντάλια. Μακάρι να φτάσουν μέχρι την ιερή ενασχόληση με τη γη…Μακάρι! Στα χρόνια μας όλα περιστρέφονταν γύρω από νομική, αρχιτεκτονική, ιατρική και παντοδύναμο δημόσιο. Θα παραδώσουμε έναν κόσμο που τα ζόμπι του δημοσίου επιτέλους θα εξανθρωπιστούν.
Θα παραδώσουμε έναν κόσμο που ταξιδεύεται… Που έχουν τη δυνατότητα και σχεδόν την υποχρέωση να τον σεργιανίσουν, να τον ψαχουλέψουν, να τον συναισθανθούν. Να πλαλήσουν μακριά από ομφαλοσκοπήσεις και σαχλαμάρες περιούσιων λαών. Να σεβαστούν τελικά, μέσα από τη διαδικασία την διαφορετικότητα. Να μάθουν! Πιο πολύ από το να δείξουν.
Τους παραδίνουμε έναν κόσμο που έλκεται από τη μόνη ταυτότητα της γοητείας (ότι θεωρεί ο καθένας γοητευτικό) και όχι από καταναγκαστικές ταυτοποιήσεις των άλλων επάνω στο άτομο. Έναν κόσμο που όλο και πιο πολύ σέβεται τις ιδιαιτερότητες του καθενός και τη σεξουαλική του ταυτότητα. Στα χρόνια μας η ομοφυλοφιλία ή είχε το άλλοθι της καλλιτεχνίας ή ήταν για γέλια και κλάματα. Ξέρετε πόσες ζωές ανθρώπων ακυρώθηκαν ή ακόμα χειρότερο εξαναγκάστηκαν σε ανούσιες οικογενειακές θεατρικές παραστάσεις με δήθεν γάμους, δήθεν σχέσεις, δήθεν, δήθεν, δήθεν…
Τους παραδίδουμε έναν κόσμο ανοιχτό στη πληροφόρηση. Στη σχεδόν δωρεάν πληροφόρηση. Αρκεί νάχεις ένα κομπιούτερ…Και όλες οι βιβλιοθήκες, όλα τα μουσεία σε καλωσορίζουν στην πόρτα τους.
Τους παραδίδουμε έναν κόσμο με επιλογές…Ποτέ τόσο μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας δεν είχε πιο πολλές επιλογές ! Τους παραδίδουμε έναν κόσμο απομυθοποιημένο. Έλιωσαν πολιτικά συστήματα, ξεχείλωσαν μασίφ πεποιθήσεις…Σχεδόν χύθηκε το ένα στο σχήμα του άλλου. Τι ευλογία! Κανένας δεν δικαιούται εκ προοιμίου φωτοστέφανο. Ξέπεσαν θρησκείες. Βγήκε η γλώσσα στους ενδιάμεσους. Τα παπαδαριά κάθε θρησκείας που έσκαγαν κεφαλάκι στη συνάντηση της ψυχής μας με το θείο…Όποιο «θείο» χρίζει η ψυχή του καθενός μας ως «θείο». Όλο και πιο πολύ στερούνται οβολού τα παγκάρια τους.
Τους παραδίδουμε έναν κόσμο που το χρήμα απομυθοποιήθηκε. Έναν κόσμο που έφτασε στον πάτο καθώς η «ελίτ» του είναι πεινασμένα-πλούσια ανθρωπάκια βουτηγμένα στη διαφθορά που φλερτάρουν με της φυλακής τα κάγκελα…Έρμη ελίτ! Τώρα που το σκέφτομαι…
Χρόνια και χρόνια βρώμας και σκόνης…Θα παραδώσουμε έναν κόσμο ξεσκονισμένο. Ναι αυτό κυρίως!
Με δυο κουβέντες…Έγινε ένα πάρτυ στον πλανήτη πουλάκια μου…Πάρτυ και τον κακό του τον καιρό! Έβρεξε χρήμα, σαχλή δήθεν πολυτέλεια, φώτα- κακό- φασαρία, βεγγαλικά, σαματάς, μεγαλεία. Μεγάλο φέσι τελικά. Μεταξύ μας…Τα ποτά όλα μπόμπες. Πολύ κακό για το τίποτα. Για άλλα σπαράζει η ανθρώπινη ψυχή, για άλλα ξεψυχάει…Το μάθαμε αργά…Αρκεί που το μάθαμε. Και τώρα πια η δική μας η γενιά θ΄ανασκουμπωθούμε, θα ξεβολευτούμε, θα πλύνουμε τα πιάτα, θα συγυρίσουμε το χώρο…Λευκό χώρο, καθαρό πεντακάθαρο θα σας παραδώσουμε χρυσάφια μου… Οικονομική κληρονομιά τζίφος. Αυτό είναι το καλύτερο! Οι κληρονομιές πάντα σέρνουν βαριές αλυσίδες… Πόσο μακριά να πας με αλυσίδες στα πόδια. Θα σας κληρονομήσουμε γνώση και αγκαλιά. Τη σφιχτή αγκαλιά που δίνει εκείνος που θεώρησε ότι πήγε πολύ μακριά, που κουράστηκε να περπατά και που κάποια στιγμή πονηρεύτηκε ότι μπορεί να μην είχε πάει τόσο μακριά όσο νόμιζε …Την αγκαλιά που δίνει κάποιος που επιτέλους ξεπέζεψε! Τελικά άλλα είναι τα απαραίτητα! Για άλλα λιμοκτονεί η ψυχή του ανθρώπου… Τα αληθινά πλούτη μας τα έφερε η προσγείωση. Ευτυχώς προσγειωθήκαμε ανώμαλα. Το τράνταγμα ήταν όλα τα λεφτά, αγγελούδια μου! Θα σας συναντήσουμε στην πίστα του αεροδρομίου…Στον αεροδιάδρομο. Εσείς για απογείωση. Καλό σας ταξίδι! Προορισμός Ζωή…Δώστε ένα φιλί από μας στον κόσμο και μη κωλώνετε!
_______________
~ Ρέα Βιτάλη
Πηγή: protagon
