“Βρίσκομαι σε σχέση εδώ και 2 χρόνια και ενώ την σύντροφό μου την επιθυμώ και την αγαπώ, θυμώνω με το παραμικρό και αδυνατώ να ελέγξω τα νεύρα μου. Με κατηγορεί ότι την κακοποιώ ψυχολογικά και ότι αν δεν πάω σε γιατρό θα με χωρίσει”, εξομολογείται ένας άντρας.
Ο θυμός είναι ένα πανανθρώπινο, οικουμενικό συναίσθημα, το οποίο απαντά σε ερεθίσματα που απειλούν το αίσθημα «δικαίου» μέσα μας όπως και την αυτοαξία μας.
Το να νιώθετε προσβεβλημένος, υποτιμημένος, καταπατημένος ως προς τα δικαιώματά σας, μπορεί εύκολα να σας εκνευρίσει στιγμιαία ή ακόμη και να σας οδηγήσει σε μία έκρηξη οργής όπου χάνετε τον έλεγχο του εαυτού σας και εισχωρείτε σε μία ψυχολογία (αυτο)καταστροφική.
Η ταχύπνοια, η ταχυκαρδία, η αύξηση της αρτηριακής πίεσης, της αδρεναλίνης και της νοραδρεναλίνης είναι συνοδευτικές στον θυμό και επιβαρυντικές για την οργανισμό.
Όταν ο θυμός στρέφεται προς τον άλλον πράγματι εκφράζεται με τη λεκτική, τη μη λεκτική ή τη σωματική βία, ενώ όταν στρέφεται ενάντια στον εαυτό, τότε συνδέεται με καταχρήσεις, αυτοτραυματισμούς, ενοχές ακόμη και κατάθλιψη.
Η χρόνια συσσώρευση του θυμού οδηγεί σε μία κατάσταση χρόνιας και ήπιας «επιθετικής ετοιμότητας», η οποία σας καθιστά παθητικο-επιθετικό και ανειλικρινή ως προς τις συναισθηματικές σας ανάγκες.
Όσο πιο πολύ θυμώνετε, τόσο πνίγεστε στην αδικία και την ανισχυρότητα, συναισθήματα που με την σειρά τους χτίζουν τις εύφορες συνθήκες για να ξαναθυμώνετε μέσα από όλο και πιο ασήμαντα γεγονότα.
Σεβαστείτε τον εαυτό σας καθώς και τα όρια της ανοχής της συντρόφου σας και προσπαθήσετε να διαχωρίσετε τις αιτίες του θυμού σας από τις αντιδράσεις σας σε αυτόν. Υπάρχει λογική (αν)αντιστοιχία; Δοκιμάστε να εκφράζετε τα συναισθήματά σας αντί να τα καταπιέζετε, αρκεί η έκφραση αυτή να μην είναι παρορμητική και ανοριοθέτητη.
