Η υπερκαλλιέργεια του μυαλού
Η έξυπνη γυναίκα είπε ότι έπιασε τον εαυτό της να κάνει ή να λέει πράγματα που ήξερε ότι δεν ήταν αυτό που σκεφτόταν πραγματικά. Ήξερε γιατί αντιδρούσε ψεύτικα, κι ωστόσο αυτό συνέβαινε ξανά και ξανά. Είχε επίγνωση των αιτιών που την έκαναν να αντιδρά αντίθετα με τις ίδιες της τις σκέψεις, με τα ίδια της τα συναισθήματα, αλλά οι συνθήκες την έφερναν σε αντίθεση με τον εαυτό της. Μίλησε και λίγο για τη ζωή της.
Όλη η ζωή έχει πόνο. Μήπως η επισκέπτρια, όπως οι περισσότεροι, είχε «υπερκαλλιεργήσει» το λογικό της; Ζούσε και κινιόταν στη σκιά του λογικού της, που διαρκώς παρακολουθούσε, υπολόγιζε, άρπαζε ό,τι έβλεπε, και τη διαμόρφωνε. Έτσι η επισκέπτρια ήξερε τις ερμηνείες των ίδιων της των ερωτημάτων, το λογικό της ήταν σε επιφυλακή. Όπως είπε, ήξερε γιατί είχε λάθος αντιδράσεις· είχε εξηγήσεις για τις ανεπάρκειές της. Είχε αναλύσει η ίδια τον εαυτό της και τον ήξερε. Αυτή η γνώση του εαυτού της είχε αποθηκευτεί από το λογικό της. Το λογικό της ήταν που είχε εξελιχθεί και συσσώρευε.
Αυτή η «υπερκαλλιέργεια» του μερικού -του λογικού, του μυαλού- δημιουργεί εξυπνάδα, αλλά και ρηχότητα· και όταν το μερικό δυναμώνει και υποστηρίζεται, υπάρχει διεκδίκηση, αντίθεση, ανταγωνισμός. Το μερικό μπορεί να δώσει μόνο μια μερική απάντηση και όχι μια πλήρη, αληθινή απάντηση. Το μερικό δεν είναι το όλο, το μερικό δεν οδηγεί στο όλο. Μόνο όταν το μερικό χάνει τη σπουδαιότητά του, μπορείς να δεις το όλο. Η λατρεία του μερικού καταστρέφει το όλο, η λατρεία του μερικού είναι ειδωλολατρία.
Η «υπερκαλλιέργεια» και η «υπερτόνωση» του μυαλού, τού δημιουργούν ένα μούδιασμα εξυπνάδας, ένα καβούκι αυτοπροστασίας το οποίο πρέπει να σπάσει για να υπάρξει κατανόηση. Είναι αυτό το έξυπνο, προειδοποιητικό μυαλό, με τα συμπεράσματά του, τις αναλύσεις του και τις προβλέψεις του, που εμποδίζουν την επισκέπτρια από την ίδια της την απελευθέρωση. Έχει παραλύσει, έχει αναισθητοποιηθεί με την διαρκή λογική ανάλυση της αρνητικότητάς της ─ κάθε ανάλυση είναι μόνο μερική και γι’ αυτό διανοουμενίστικη.
Έτσι η επισκέπτρια, όταν είχε μια πλαστή αντίδραση την απομάκρυνε με την ανάλυση, χωρίς να δίνει στον εαυτό της την ευκαιρία μιας αιφνιδιαστικής συνειδητοποίησης, οπότε τώρα θα πρέπει να έχει μια σιωπηλή επίγνωση της φλυαρίας του μυαλού της. Αυτή η σιωπηλή επίγνωση του παραμικρού ψίθυρου του μυαλού έχει ως αποτέλεσμα την εγρήγορση του μυαλού μας χωρίς τις φλυαρίες του. Έτσι, εδραιώνεται ευαισθησία και μαζί της έρχεται το σοκ, η συνειδητοποίηση της ματαιότητας, της βλαβερής σύγκρουσης της αντιπαλότητας.
«Ακριβώς όπως μετά μια αδιάκοπη κριτική ανάλυση της ομορφιάς έρχεται ένα μπάφιασμα και αδιαφορία, έτσι και το ‘υπερκαλλιεργημένο’ και υπερδραστηριοποιημένο μυαλό, θολώνει τη λειτουργία της κατανόησης. Έτσι το πρόβλημά σας κυρία μου, αν μου επιτρέπετε να το επισημάνω, δεν είναι πώς θα βάλετε ένα τέλος στην σύγκρουση ανάμεσα στις σκέψεις και στα συναισθήματά σας, αλλά πώς θα γίνετε ευαίσθητη και άγρυπνη απέναντι στην σπατάλη μιας ζωής που ξοδεύεται σε συγκρούσεις. Η λογική έχει κουραστεί· οπότε αφήστε το μυαλό να ξεκουραστεί. Πιο πολύ νοιώστε την σύγκρουσή σας αντί να την αιτιολογείτε· ζήστε την με νοημοσύνη, με το αίσθημα. Παρατηρείστε σιωπηλά τη σύγκρουση· μην ταυτίζεστε μ’ αυτήν, μην την δικαιολογείτε, αλλά να έχετε πλήρη επίγνωσή της. Μ’ αυτή τη σιωπηλή επίγνωση, έρχονται κατανόηση και πληρότητα. Αφήστε τον σπόρο της επίγνωσης να φέρει τους δικούς του καρπούς».
