Κάθε άνθρωπος έχει πάρα πολλές συνήθειες. Κινήσεις καθημερινές οι οποίες είναι σχεδόν «ρομποτικές». Αφού τις κάνουμε χωρίς να έχουμε συναίσθηση. Καθώς λοιπόν ο άνθρωπος είναι ένας μίμος, ο οποίος, σκανάρει και αντιγράφει όλο του το περιβάλλον, υιοθετεί κινήσεις, πράξεις, φράσεις χωρίς να ξέρει και το γιατί. Τις βαφτίζει ύστερα συνήθειες, για τις οποίες δεν έχει ιδέα πως ενεργοποιήθηκαν μέσα του και από ποιον τις έχουν αντιγράψει.
Έτσι ο καθένας μας στο σήμερά του κάνει αναπαράσταση όλο του το περιβάλλον, αντικατοπτρίζοντας όλους όσους τον περιβάλλουν. Η ομιλία μας, φράσεις- ατάκες- κινήσεις, όπως περπάτημα, κάθισμα. Χωρίς λοιπόν και πολύ «κόπο» φτάσαμε να λειτουργούμε μηχανικά και σχεδόν ποτέ ουσιαστικά. Χωρίς να έχουμε καν την γνώση, αν αυτό όλο το κομμάτι είναι δικό μας. Ίσως ένα μικρό απόσπασμα να είναι δικό μας, αλλά και αυτό δεν είναι σίγουρο.
Ως ένας υπέροχος μίμος λοιπόν, αναζητώ να βρω τον εαυτό μου. Χωρίς να κάνω καμία κίνηση να ερευνήσω τις κινήσεις μου όλες. Πώς μπορεί κάποιος να βρει τον εαυτό του, όταν είναι τυλιγμένος με έναν ιστό ? Πώς γίνεται να αφήνομαι σε μία επιφάνεια και να νομίζω ότι εκεί είμαι. Είμαι ?
Για να φτάσω λοιπόν στον πραγματικό μου εαυτό πρώτα απ’ όλα θα αρχίσω να αναζητώ όλες, μα όλες μου τις συνήθειες. Που σημαίνει, από αυτά που τρώω, από τον τρόπο που κοιμάμαι, από τον τρόπο που κινούμε, από τις φράσεις που λέω. Μέσα σε αυτές τις συνήθειες είναι κρυμμένος όλος ο περίγυρός μου. Που είναι το κακό με αυτό, θα μου πείτε. Και γιατί να μπούμε σε μία τέτοια μορφή έρευνας? Μα γιατί όλα αυτά συντελούν και με μαθηματικές πράξεις θα σας οδηγήσουν σε φθορές τόσο βιολογικές αλλά και πρακτικές. Ο άνθρωπος χάνει από τη ζωή του, όχι γιατί έτσι έπρεπε ή έτσι ήταν στον δρόμο του, αλλά από αυτή την τόσο ακούσια αντιγραφή που κάνει. Η αντιγραφή αυτή γίνεται μέσω καταγραφής. Από πού καταγράφουμε μα από τις αισθήσεις μας. Εκείνες, οι αισθήσεις μας, κάνουν ακριβώς ότι η φωτογραφική μας μηχανή, ότι το cd recorder. Δηλαδή αποτυπώνουν μέσα στον εγκέφαλο μας τις πληροφορίες και μέσα από την οικειότητα της κίνησης αρχίζει η επανάληψη της.
Έτσι άθελά μας νεκρώνονται σημεία της συνείδησής μας. Γιατί η συνήθεια έχει την ιδιότητα να εμφανίζεται πρώτη και φυσικά να μας κρύβει επιμελώς το λάθος. Όταν σταδιακά βιώνουμε την νέκρωση της συνείδησης, τότε ενεργοποιούνται τα πάθη.
Νέκρωση συνείδησης δεν εννοούμε να είμαστε χωρίς συνείδηση, αλλά κομμάτια αυτής να έχουν προσβληθεί. Έτσι δεν έχουμε ορατότητα. Μπορούμε με ευκολία να δούμε- αναγνωρίσουμε το κακό στον απέναντι, αλλά δεν έχουμε τον τρόπο να αναγνωρίσουμε ότι κι εμείς το κάνουμε αυτό το κακό. Όμως επειδή είναι τόσο καλά κρυμμένο μέσα στον αυτόματο μας, δηλαδή μέσα στις αυτοματοποιημένες μας κινήσεις, το πέπλο της συνήθειας μας οδηγεί στην μονομερώς τύφλωση μας.
Τα πάθη μας λοιπόν είναι η απόδειξη ότι συνήθειες μας νέκρωσαν την συνείδησή μας. Η νέκρωση αυτή μας οδηγεί σε ασθένειες και σε απώλειες. Γιατί δεν μένουμε μόνο στην νέκρωση, αλλά περνάμε πολύ εύκολα να κρίνουμε και να αξιολογούμε τους άλλους. Λες και εμείς είμαστε σε όλα σωστοί. Και όλο αυτό αυτόματα λειτουργεί ως καταπέλτης και μας φέρνει να βιώνουμε τα αποτελέσματα μας και από τα πάθη μας αλλά και από την νέκρωση μας.
Αναζήτησε λοιπόν μέσα σου να βρεις τι συνήθειες έχεις, ποιες έχουν γίνει η αιτία να νεκρώσεις. Σε ποιους τομείς είσαι νεκρός ? Βρες την ανατροπή μέσα σε σένα, γιατί μέσα σε σένα υπάρχει ο επαναπρογραμματισμός αισθήσεων σου για να βγεις για πάντα στο δικό σου μονοπάτι.
Για να γίνεις κυρίαρχος του εαυτού σου καλό είναι να σε αναζητάς κάθε λεπτό. Χωρίς να ψάχνεις πότε θα τελειώσει όλο αυτό. Αν βιώνεις καταστάσεις λοιπόν πόνου, να θυμάσαι ότι κάποιες σου συνήθειες ευθύνονται γι αυτό. Νέκρωσαν κομμάτια δικά σου και στη θέση τους μπήκαν τα πάθη. Τα οποία σε έχουν κάνει έρμαιο πόνου και φθοράς.
