Κάθε άνθρωπος, στα πρώτα βήματά του, δομεί την προσωπικότητά του πάνω σε μια βάση δεδομένων, που αρχικά αποτελείται από απόψεις που τις έχει αποδεχθεί ως έχουν από τρίτους είτε προέρχονται από γονείς είτε από διδασκάλους, φίλους, επιστήμονες ή ανθρώπους με κύρος και γενικά όσους έχει αναγάγει σε αυθεντίες, σε κάποιο πεδίο γνώσης. Αυτή η κοινωνικοποίηση είναι εν πολλοίς λανθάνουσα καθώς το άτομο όταν βρίσκεται στη παιδική ηλικία αποδέχεται εύκολα, όλα όσα ακούει γύρω του, ειδικά όταν αυτά επαναλαμβάνονται κι από άλλα άτομα.
Η συγχρονισμένη αναμετάδοση ειδήσεων-πληροφοριών με απαράλλαχτο περιεχόμενο από διαφορετικές πηγές που θεωρούμε έγκυρες έχει μεγάλη ισχύ πειθούς. Το παιδί δεν είναι σε θέση να ερευνήσει το μικρόκοσμο γύρω του για να επαληθεύσει ή να διαψεύσει τις πληροφορίες που δέχεται, σαν ένα σφουγγάρι που απορροφά τα πάντα, θετικά κι αρνητικά. Ειδικότερα, πριν την ηλικία των τριών ετών που δεν έχει ακόμη εκδηλώσει τα στοιχεία της δικής του προσωπικότητας, κάθε επίκτητο στοιχείο θα προστεθεί σε ότι αργότερα θα εμφανίσει ως ιδιοσυγκρασία. Είναι ένα πολύ κρίσιμο στάδιο για τη μετέπειτα πορεία του κι οι άνθρωποι που το ανατρέφουν, θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί.
Στο τέλος, όλοι αυτοί οι «δάσκαλοι» δημιουργούν κι αναπαράγουν μια εικονική πραγματικότητα, στην οποία ζούνε οι ίδιοι αλλά εντάσσουν και το παιδί ως διάδοχο αυτής της κατάστασης, το οποίο ακολουθεί κι εν ολίγοις ζει αυτό, που έμαθε ότι υπάρχει. Αποδέχεται ως δική του, την πραγματικότητα των άλλων γιατί έτσι εκπαιδεύτηκε. Η εμπιστοσύνη στα λεγόμενα που αποδέχτηκε, του φανέρωσε την ίδια εικόνα, αυτή που οι άλλοι επίσης κληρονόμησαν από προηγούμενους και το ίδιο θα κληροδοτήσει στους επόμενους.
Διαμορφώθηκε έτσι, μια νόρμα, η οποία παρόλο που αρχικά ήταν άτυπη, πήρε μια τόσο στερεότυπη μορφή που, όποιος της επιτεθεί ή προσπαθήσει να την καταρρίψει θα θεωρηθεί τρελός κι απορριπτέος. Γι αυτό κι οι εξέχουσες προσωπικότητες που έχουν μείνει στην ιστορία για τα επιτεύγματα τους, εκείνοι οι ελάχιστοι, ήταν άνθρωποι ανένδοτοι, ασυμβίβαστοι για τα δεδομένα της εποχής τους αλλά τελικά ήταν αυτοί που προήγαγαν την εξέλιξη του κόσμου ή θέσανε τις βάσεις για την πρόοδο του.
Ένα μεγάλο λάθος είναι να πιστεύουμε ότι οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο. Η μάζα αναμεταδίδει αμάσητο ότι ακούσει επειδή πείθεται εύκολα δίχως να διασταυρώσει αυτές τις πληροφορίες και μάλιστα τις διαδίδει με τρόπο πειστικό, μετά βεβαιότητας, σαν να ήταν παρούσα την ώρα ενός δρώμενου ενώ συνήθως δεν ήταν. Ο λόγος της επιμονής είναι κυρίως εγωιστικός. Αυτός που έχει πειστεί, θεωρεί λογικό να είναι αληθινό αυτό που τον έπεισε και δεν δέχεται αντίλογο.
Να αποφεύγετε τις μάζες. Είναι επικίνδυνες για πολλούς λόγους. Η μάζα αντιδρά μιμούμενη με αστραπιαία ταχύτητα, αντιδρά δίχως συναίσθηση όπως ένα ντόμινο, παθητικά δίχως βούληση. Ένας ψίθυρος ανάμεσα στη μάζα γίνεται αμέσως βουητό, δίχως λόγο, δίχως κανένα νόημα αλλά κυρίως δίχως καμία αλήθεια γι αυτό. Η μάζα άγεται και φέρεται από επιτήδειους ηγέτες όπως για παράδειγμα ο Χίτλερ. Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να εξελιχθεί, οι μάζες ποτέ.
Τα πλήθη έχουν μια τεράστια δύναμη που ποτέ ως τώρα δεν έχουν καταφέρει να διαχειριστούν δημιουργικά κι έτσι ακόμη κι αν πρεσβεύανε μια δημοκρατική αλλαγή, το έπραξαν με οργή κι αιματοχυσία. Μέσα στα πλήθη, το άτομο χάνει τη συνείδηση του κι όταν αυτό συμβεί, τότε, κινείται ενστικτωδώς, υπνωτίζεται , πείθεται και εν τέλει γίνεται υποχείριο τρίτων κι ανάμεσα σ’ αυτούς και των δικών του παθών, που βρίσκουν ελεύθερο το πεδίο για να δράσουν.
Ένα αυθόρμητο ερώτημα αναδύεται ως λογική συνέχεια των παραπάνω: Πως πρέπει ο άνθρωπος να διαχειριστεί τις πληροφορίες που δέχεται ώστε να χτίσει μια προσωπικότητα ελεύθερη από προκαταλήψεις και στερεότυπα, τα οποία θα τον κρατήσουν γειωμένο σε μια στείρα και στρεβλή πραγματικότητα;
Αρχικά, στη βρεφική και μέση παιδική ηλικία, είναι αναπόφευκτη μια βάση δεδομένων, γιατί διαφορετικά, ο άνθρωπος δε μπορεί να συγκροτήσει μια ενιαία προσωπικότητα. Πέρα όμως από όσα δεδομένα λαμβάνει από το περιβάλλον, το άτομο διαθέτει ήδη ένα δικό του αρχείο, το οποίο όμως σύμφωνα με το νόμο της έλξης, δεν διαφέρει πολύ σε ποιότητα και είδος με όσα τον περιτριγυρίζουν. Στην ουσία είναι ενισχυτικά των όσων ήδη είναι αποθηκευμένα στο υποσυνείδητο του.
Αυτή η βάση όπως διαμορφώνεται είναι κάτι που τον ακολουθεί αλλά και τον οδηγεί στα επόμενα βήματα του και γι αυτό χρήζει άμεσου επαναπροσδιορισμού, κάτι που συνήθως συμβαίνει στην εφηβεία, αν πρόκειται για κάποιον που έχει έντονες ανησυχίες κι αμφισβητεί όσα ακούει. Το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν διερευνά ποτέ, αν το οικοδόμημα που ανέγειρε στηρίζεται σε αληθινά θεμέλια και το πρόβλημα αυτό είναι έντονο και πολύ συχνό σε όσους δεν αναζητούν την αυτογνωσία, γιατί μόνο η τελευταία μπορεί να τους αποκαλύψει την προσωρινή τους ταυτότητα και να τους οδηγήσει στην ατραπό που καταλήγει στην μόνιμη αρχετυπική ταυτότητα τους. Φυσικά, αν τους αρέσει αυτό που είναι και το πώς συμπεριφέρονται, ανεξάρτητα από μια αντικειμενική άποψη, τότε, δεν είναι η ώρα για να βρεθούν αντιμέτωποι με το βασανιστικό ερώτημα « Ποιος είμαι;»
Ίσως ο φόβος μιας απρόσμενης κατάρρευσης να τον κρατάει παγιδευμένο μέσα σε ένα σκληρό κέλυφος που από μια άποψη το θεωρεί υποσυνείδητα προστατευτικό. Λίγοι θα άντεχαν να δουν τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια τους κι έτσι προτιμούν να σφραγίσουν όλες τις αισθήσεις τους παρά να υποστούν μια μεγάλη ανατροπή, γιατί είναι αλήθεια πως, όταν σπάει το κέλυφος πονάει πολύ και παρόλο που ο πόνος είναι λυτρωτικός είναι κι επώδυνος, κάτι που ενστικτωδώς, ο άνθρωπος αποφεύγει. Η δυσκολία της αλλαγής έχει αποδειχθεί κι απ’ την επιστήμη της ψυχολογίας. (Leon Festinger: Η θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας και Fritz Heider: Η θεωρία της ισορροπίας ).
Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές, όταν ένα ή περισσότερα από τα δομικά στοιχεία της προσωπικότητας του βρεθούν σε ασυμφωνία μεταξύ τους λόγω μιας πληροφορίας που είναι αντίθετη με τις πεποιθήσεις του ή προβεί σε μια πράξη αντίθετη με τα πιστεύω του και βιώσει δυσαρμονία, προτιμά να τροποποιήσει ένα από αυτά τα στοιχεία ώστε να συμφωνούν μεταξύ τους, επιλέγοντας την πιο εύκολη λύση παρά να δεχθεί να αλλάξει ο ίδιος στάση και συμπεριφορά. Παράδειγμα, αν μια γυναίκα μονογαμικών πεποιθήσεων συνάψει εξωσυζυγική σχέση κι αυτό την κάνει να νιώσει τύψεις, προκειμένου να συνεχίσει την ερωτική της σχέση, θα προσπαθήσει να απαξιώσει κάθε ασύμφωνη πληροφορία, όπως π.χ όλα αυτά είναι θρησκευτικές δοξασίες, ο άνδρας μου δε με καταλαβαίνει, τι πειράζει λίγη ευχαρίστηση κλπ. ( Hogg: Εισαγωγή στη κοινωνική ψυχολογία).
Στο ενεργειακό, αόρατο επίπεδο όμως, όταν υπάρχει έλλειψη πίστης-γνώσης-εμπιστοσύνης συμβαίνει κάτι ακόμη πιο ανησυχητικό: Κλειδώνουμε την κάμαρα των θησαυρών και δεν αφήνουμε να φανερωθεί αυτό που είναι ήδη υλοποιημένο, γιατί κάθε τι που συλλαμβάνουμε ως ιδέα έχει προϋπάρξει κι απλά απομένει να συμπυκνωθεί η αιθερική του μορφή στην υλική, όπως τη γνωρίζουμε στην τρίτη διάσταση.
Ταυτόχρονα, η έλλειψη πίστης γεννάει σκέψεις άρνησης κι απόρριψης, οι οποίες δρουν απωθητικά. Ορθώνουμε έναν αόρατο τοίχο απέναντι μας, που εμποδίζει οποιαδήποτε ενέργεια να τον διαπεράσει και να έρθει προς το μέρος μας. Αυτό είναι ανεξάρτητο από την ποιότητα των ενεργειών κι ως εκ τούτου, πολλές φορές λειτουργεί κι ως προστασία σε αρνητικές υποβολές όπως το μάτιασμα. Οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στο «μάτι» έχουν λιγότερες πιθανότητες να πέσουν θύματα μιας τέτοιας διαδικασίας. Ωστόσο είναι επίσης αδύνατον να γίνουν και μάρτυρες ενός προσωπικού θαύματος.
Στον αντίποδα, η θετική πίστη-πεποίθηση οπλίζει , περιφρουρεί τη σκέψη-μορφή, την προστατεύει από αμφιβολίες και φοβίες που είναι έτοιμες να εισχωρήσουν και να αλλοιώσουν την εικόνα που έχουμε χτίσει. Κρατάει σταθερή τη θετική δόνηση που έχει συντονιστεί με την αστρική εικόνα της επιθυμίας και περιφρουρεί τις μαγνητικές δυνάμεις που την έλκουν έντονα στο φυσικό πεδίο, με λίγα λόγια λειτουργεί ως γέφυρα που ενώνει το αόρατο με το ορατό. Δίχως αυτό το «πέρασμα» δεν θα υλοποιηθεί τίποτε στην καθημερινότητα, ως επόμενο η πίστη είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη.
«Η πίστη σου σε έσωσε». Η φράση είναι γνωστή σε όλους κι ειπώθηκε απ’ τον Ιησού κατά την διάρκεια μιας θεραπείας. Η εμπιστοσύνη εκείνου του ανθρώπου επέτρεψε στις θεραπευτικές ενέργειες να επιτελέσουν το έργο τους. Ο άνθρωπος εκείνος όπως ήταν φυσικό δεν είχε την πολυτέλεια να ερευνήσει πριν αποδεχθεί τις δυνάμεις του θεανθρώπου, ήταν όπως ένα μικρό αγαθό παιδί που στη προκειμένη περίπτωση είχε πειστεί από παρόμοια θαύματα κι είχε εκχωρήσει πλήρως την εμπιστοσύνη του, κάτι που επέτρεψε στις θεραπευτικές ενέργειες να εισχωρήσουν στο αιθερικό του σώμα.
Ο ίδιος ήταν που είπε στους μαθητές του «Τα θαύματα που κάνω εγώ μπορείτε να τα κάνετε κι εσείς, αν ενωθείτε με τη θεϊκή πηγή σας». Η φράση αυτή έχει άμεση σύνδεση με μια άλλη: «Σας λέω αληθινά ότι μόνο αν γίνετε παιδιά, θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών». Αυτό, πέρα από την αγαθότητα που διακρίνει ένα παιδί, αναφέρεται στην ένωση που διατηρεί αυτό με τον ανώτερο του εαυτό, τουλάχιστον για τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του, καθώς μετά, καθοδόν, γονείς κι εκπαιδευτικό σύστημα «φροντίζουν» να κόψουν αυτό τον ομφάλιο λώρο και να το προσγειώσουν στη δική τους άχαρη εν πολλοίς πραγματικότητα, δημιουργώντας έτσι, ένα ακόμη κακέκτυπο του δικού τους κακέκτυπου, αναπαράγοντας δούλους του μάτριξ.
Σε όλους αυτούς απευθύνεται η φράση:«Αφήστε τα παιδιά να έρθουν προς Εμένα». Γονείς, για σας χτυπάει κυρίως η καμπάνα διότι από σας εξαρτάται, τι πεποιθήσεις θα διαμορφώσουν τη βάση, από την οποία θα εκτοξευτεί η προσωπικότητα του παιδιού, για να δημιουργήσει το δικό του κόσμο.
Να θυμάστε ότι:
► Το σύστημα αντλεί τη δύναμη του από τη δική σας αδράνεια-ανοχή. Επιτρέψτε στο παιδί σας να γνωρίσει την Αλήθεια, για να μην εγκλωβιστεί στα όρια του τρισδιάστατου εικονικού κόσμου που πλάσατε εσείς, ο οποίος πέρα από ψεύτικος είναι και πολύ περιορισμένος.
► Μόνο η Αλήθεια ελευθερώνει, αν και συχνά, αυτή η γνώση συνοδεύεται από αφόρητο πόνο. Μη δένετε πάνω στο αθώο «κορμί» των παιδιών σας, αλυσίδες βαριές, που τα κρατάνε δέσμια της ύλης. Μην τα εξαναγκάζετε να ενδυθούν τις σκουριασμένες σας πανοπλίες, απ’ τις οποίες δύσκολα θα απαλλαγούν.
► Οι πεποιθήσεις χτίζουν μια προσωπικότητα, η οποία είναι ένα οικοδόμημα που το συνθέτουν επίκτητα κι επίπλαστα στοιχεία, με αποτέλεσμα να αλυσοδένουν και να φιμώνουν την ψυχή. Η προσωπικότητα κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται ένα σκληρό κέλυφος που πρέπει να σπάσει, για να απελευθερωθεί η αληθινή ταυτότητα του ανθρώπου.
► Ο άνθρωπος μπορεί να πετύχει όλα όσα μπορεί να φανταστεί, γι αυτό η φαντασία δεν πρέπει να είναι κλεισμένη μέσα σ’ ένα χρυσό κλουβί αλλά να γίνει ένα σπάνιο πουλί, για να πετάει όπου εκείνο επιθυμεί.
Του Κωνσταντίνου Σμιξιώτη
