Σύμφωνα με μία αρχαία μαρτυρία ο Τισίας μαθητής του Κόρακα άκουσε πως η ρητορική τέχνη είναι η τέχνη της πειθούς και αμέσως πήγε να βρεί τον Κόρακα να του μάθει την τέχνη αυτή! Όταν την έμαθε και δεν απέμεινε κάτι άλλο να μάθει πλέον αρνήθηκε να πληρώσει τον Κόρακα.
Στο δικαστήριο οπού κατέφυγαν να διευθετήσουν την διαφορά τους ειπώθηκαν τα εξής απίστευτα!
Είπε ο Τισίας «Κόρακα τι υποσχέθηκες να με διδάξεις;»
Ο κόρακας απάντησε «την τέχνη να πείθεις, αυτή ακριβώς που ήθελες.» και ο Τισίας λέει:
«Αν μου την δίδαξες τότε σε πείθω να μην πάρεις χρήματα, αν πάλι δεν μου την δίδαξες τότε δεν σου οφείλω τίποτα, εφόσον δεν κράτησες την υπόσχεση σου!»
Ο κόραξ απάντησε με τον ίδιο απίστευτο τρόπο
«Αν έχοντας διδαχθεί την τέχνη να πείθεις και με πείσεις να μην πληρωθώ, τότε πρέπει να με πληρώσεις αφού με έπεισες και είναι προφανές ότι σωστά σου δίδαξα την τέχνη αυτή! Αν όμως δεν με πείσεις να μην πληρωθώ τότε πάλι πρέπει να με πληρώσεις αφού δεν με έπεισες να μην πάρω αμοιβή!»
Οι δικαστές δεν έβγαλαν καμία απόφαση λέγοντας Κακού κόρακος κακά ωά!
Aπό τα παραπάνω είναι προφανές ότι η ρητορική τέχνη μπορεί να στρεβλώσει κατά "βούληση" την πραγματικότητα παρουσιάζοντας την όπως αυτή θέλει και όχι ως έχει. Ειδικότερα η Εξουσία, κάνει πολύ συχνά κατάχρηση (Ρητορική) θέλοντας να εξυπηρετεί τους σκοπούς της, η χρήση του λόγου, των λέξεων, γίνεται συχνά αποσκοπώντας στην εξυπηρέτηση της ιδιοτέλειας και της 'εξουσιολαγνείας' του χρήστη, (αφού όπως είδαμε η εξουσία προκαλεί εθισμό).
Οι λέξεις είναι υπεύθυνες για την συναισθηματική μας κατάσταση σε πάρα πολλές περιπτώσεις, είναι ικανές να μας 'αναστήσουν' ή να μας πεθάνουν, μάς αναγκάζουν σε συνεχή σκαμπανεβάσματα ανάμεσα σε εμπιστοσύνη και δυσπιστία, ενθουσιασμού και κατάθλιψης, χαράς και λύπης, φόβου και θάρρους κ.ο.κ.
Κι όπως περιγράφει ο Αινείας στην Ιλιάδα:
Του ανθρώπου η γλώσσα είναι γοργόστροφη,
περίσσιες οι κουβέντες, λογής λογής,
κι ο κάμπος διάπλατος για να θερίζεις λόγια,
ένας κάμπος που έχει μεγάλη ποικιλία.
Η γλώσσα ίσως είναι μία πρωταρχική μορφή τεχνολογίας, η οργάνωση και ταξινόμηση των ήχων με αποτέλεσμα την παραγωγή έννοιας-σκέψης.
Αν και ζούμε στην εποχή των οπτικο-ακουστικών ΜΜΕ, του ''ευπαρουσίαστου'', και της εικόνας, η δύναμη των λέξεων όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκε αλλά συμπληρώθηκε άριστα από την εικόνα υφαίνοντας ακόμα 'καλύτερες' και 'πειστικότερες 'ιστορίες'. Πολλές φορές η ίδια εικόνα, επειδή δεν αλλάζει η εικόνα, θα πρέπει να ερμηνευτεί μέσα από επίπονες πολεμικές διαμάχες λέξεων!(κι ο κάθε λόγος έχει αντίλογο, κι ό,τι θα πεις θ' ακούσεις - συμπληρώνει ο Αινείας)...
Ο λόγος έρχεται να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος νομιμοποιώντας Ρητορικές Κατάχρησης, παρέχει μία βοηθητική κάλυψη, μία δικαίωση σε κάθε casus belli, δίνει νομιμοποίηση στο άδικο και τον παραλογισμό, οι λέξεις του προφορικού λόγου έχουν την ικανότητα να σχηματίζουν άγραφους με διαχρονική ισχύ νόμους.
Στην εποχή των 'αριθμών', του απόλυτου υλισμού, (την εποχή μας) ο λόγος θα μπορούσε να αποδείξει και υποστηρίξει με μεγάλη πειστικότητα τις θέσεις της Εξουσίας! (Ας δούμε το απίστευτο απόσπασμα από το Dictis non armis του Daniele Giudice)
''Ακόμα και ο ήλιος πρέπει να αποδίδει. Ο ήλιος εργάζεται,αλλά πόσο δουλεύει; Δεν δουλεύει περισσότερο από 12 ώρες! Και τις άλλες 12 τι κάνει; Χαραμίζεται κάπου αλλού σε κάποιο άλλο μέρος. Κατ' αρχήν είναι απαραίτητο να βελτιστοποιήσουμε την ηλιακή δραστηριότητα. Και κατά δεύτερον το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την ελλειπή παραγωγικότητα του ήλιου, αλλά και την έλλειψη συντονισμού ενός ολόκληρου συστήματος, ασυγκρότητου και ανοργάνωτου που μειώνει τα περιθώρια αξιοποίησης.
Ας πάρουμε την περίπτωση των νεφών, είναι και αυτό ένα άλυτο πρόβλημα. Τα σύννεφα μειώνουν δραστικά την παραγωγικότητα του Ήλιου την ημέρα, τι δουλειά έχουν εκεί την ημέρα; Τα σύννεφα θα πρέπει να περνούν μόνο τη νύχτα! Μόνο η διαφορετική κινητικότητα των νεφών και η μονιμότητα του Ήλιου, εφόσον προγραμματιστούν σωστά, μπορούν να μας επιτρέψουν την ανάκτηση και την είσοδο αυτού του συστήματος σ' έναν ενάρετο οικονομικό κύκλο''
-Απίστευτη ρητορική κατάχρηση υπέρ της παραγωγικότητας-υπέρ αριθμών!
-Και ο Daniele Giudice ρωτά το λόγο, Μα πώς αγαπητέ μου, υπάρχει και οικονομική αρετή; Η αρετή δεν είναι ένας θρησκευτικός όρος;
-Κοιτάξτε να δείτε ούτε εγώ το καταλαβαίνω καλά (απαντά ο λόγος), αλλά υπάρχουν δύο περιπτώσεις, ή υπάρχει μία θρησκευτική οικονομία, ή μία θρησκεία της οικονομίας... Νομίζω ότι θα σας άρεσε το απόσπασμα αυτό από non armis.
Οι λέξεις, ο λόγος είτε θα περιγράφουν την πραγματικότητα δημιουργώντας γέφυρες προς αυτή είτε θα την στρεβλώνουν έντεχνα, έτσι ώστε να αποκοπεί κάθε επαφή μας με αυτή, η δημιουργική φαντασία είναι παραγωγική αλλά η ανακατασκευή της πραγματικότητας σε φαντασίωση δια μέσου των λέξεων, υποβιβάζει τη νοημοσύνη, αφού φαντασίωση σημαίνει π.χ. είμαι γάιδαρος με φτερά και θα πετάξω!
Γιώργος Ακριβός
