Μη Ον

Ο Σφαίρος του Παρμενίδη, τέλεια συμμετρικός, παντοτινός και αμετάβλητος, αντιπροσωπεύει τη μοναδική αλήθεια της ύπαρξης σε απόλυτο επίπεδο.
Οτιδήποτε άλλο δεν υπάρχει αληθινά.

Για εμάς τους χριστιανούς το απόλυτο κακό είναι ο Διάβολος. Εκείνος ο Αρχάγγελος που αποστάτησε απο τον Θεό και το ονομά του είναι Σαμαέλ. 

Για τους περισσότερους που δεν ασχολούνται με το τι γίνεται έξω απο τον γυάλινο μικρόκοσμο μέσα στον οποίον ζούν αποτελεί απλά φαντασίωση. 

Πολλοί αν και χριστιανοί δεν δέχονται οτι υπάρχει αν και ο Απ.Παύλος ξεκαθαρίζει οτι ο αγώνας μας είναι εναντίων των κοσμοκρατόρων του κόσμου αυτού , των δαιμόνων και του αρχηγού τους του Διάβολου , Σαμαέλ Σατανά

Αν είναι δύσκολο να αποδεχτεί κάποιος την ύπαρξη των Δαιμόνων και του Σαμαέλ , σίγουρα δεν θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί

"Υπάρχει κάτι χειρότερο απο τον Διάβολο " ;

Μέγα το ερώτημα και ποιός ο λόγος να το σκεφτόμαστε κάν θα πεί κάποιος , και θα είχε δίκαιο , αν ο Ιησούς Χριστός ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν είχε αναφερθεί σε αυτόν , στον πατέρα του Διαβόλου!. λέγοντας στους φαρισαίους " Εσείς εκ του πατρός του Διαβόλου είστε" Κατα Ιωάννην κεφ 8 στίχος 44

Ωπ τι ήταν αυτό λέει ; Ο Πατέρας του Διαβόλου δεν είναι ο Θεός ;
Ο Πατέρας του απο πλευράς Δημιουργίας ναι....αλλά απο πλευράς
πνευματικής ανάπτυξης-καθοδήγσης και μεντορισμού....όχι...αφού ο Διάβολος δεν έχει πλέον καμία σχέση με αυτό που ήταν κάποτε ώς Αρχάγγελος του Φωτός. 

Έχει πλέον αναμορφωθεί πλήρως απο το Σκότος .

Ποιό είναι λοιπόν αυτό το "Σκότος" ;

Ήρθε η ώρα για μία απο τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις για τον μεγαλύτερο εχθρό των ανθρώπων αλλά και της Δημιουργίας όλης.

Δείτε το βίντεο

Μη Ον

  

Από την εποχή του Παρμενίδη και της Ελεατικής Σχολής η αρχαία ελληνική φιλοσοφία πάλεψε με την έννοια του Μη Όντος. Οι Ελεάτες το εξορκίζουν και αποδέχονται ότι το Ον είναι ενιαίο, πλήρες, αμετάβλητο, αιώνιο, ακίνητο, άπειρο και ο κόσμος των φαινομένων και των αισθήσεων απατηλός. Δεν υπάρχει χώρος «ύπαρξης» για το Μη Ον, αφού εννοιολογικά είναι το ίδιο η Μη Ύπαρξη. Για το Δημόκριτο και τους Ατομικούς Μη Ον είναι το Κενό, ο κενός χώρος. Αν και το αντίθετο του ατομικού Όντος, των ατόμων της ύλης, το Κενό είναι απαραίτητο για την κίνηση των ατόμων και για ανάπτυξη των σωμάτων στις τρεις διαστάσεις. Έτσι στο βάθος δεν είναι πραγματικό Μη Ον και του αποδίδεται ένα ελάχιστο δικαίωμα στην Ύπαρξη. Το Κενό είναι Ον διαφορετικού τύπου από την Ύλη. 

            Η επιστήμη της εποχής μας παλεύει ακόμη με την έννοια του κενού. Το κενό της κβαντικής θεωρίας δεν είναι ούτε καν ο άδειος χώρος του Δημόκριτου, αλλά βρίθει από φανταστικά σωματίδια και την ενέργεια του κενού, είναι το μέρος όπου κατοικούν τα πεδία των δυνάμεων. Το Κενό της μοντέρνας φυσικής είναι πιο Ον από το Κενό του Δημόκριτου.

Πού μπορούμε, λοιπόν, να βρούμε το Μη Ον; Μήπως πριν από τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος; Δημιουργείται πράγματι το Σύμπαν στη Μεγάλη Έκρηξη από το Τίποτα, εκ του Μηδενός και το Μη Ον δίνει τη θέση του στο Ον; Αν πάρουμε κατά γράμμα όσα μας λέει η σύγχρονη κοσμολογία, η απάντηση είναι Όχι. Γιατί τη στιγμή της γέννησης του Σύμπαντος όλη η Ύλη του και η Ενέργεια είναι συγκεντρωμένα σε μια Μοναδικότητα, ένα μοναδικό σημείο άπειρο σε πυκνότητα. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάτι. Υπάρχει η Μοναδικότητα και η Ύλη που είναι συγκεντρωμένη σ’ αυτήν. Η θεωρία λέει ότι ο χώρος και ο χρόνος γεννιούνται μαζί με τη Μεγάλη Έκρηξη. Νεότατες θεωρίες υπονοούν ότι ο χώρος και ο χρόνος είναι και οι ίδιοι κβαντισμένοι, όπως τα υλικά πεδία, ότι υπάρχει ένα ελάχιστο «άτομο» χώρου και χρόνου και ότι αυτά τα ελάχιστα «άτομα» χώρου και χρόνου πριν τη Μεγάλη Έκρηξη είναι ατάκτως ερριμένα. «Τακτοποιούνται» μόνο κατά τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης. Έτσι, όμως, αυτό που γεννιέται κατά τη Μεγάλη Έκρηξη δεν είναι ο χώρος και ο χρόνος, αλλά μόνο η ροή του χρόνου και οι τρεις διαστάσεις του χρόνου (ή η αίσθηση ότι ο χωροχρόνος έχει αυτές τις ιδιότητες). Ο χώρος και ο χρόνος προϋπάρχουν ως άμορφη σκόνη στην άμμο, αλλά Υπάρχουν.[i]

           

Πουθενά σε όλα αυτά δεν υπάρχει περιθώριο για το Μη Ον, κάτι που πάντα υποστήριζε ο Παρμενίδης. Και το έσχατο ερώτημα βέβαια είναι γιατί «Να υπάρχει Κάτι» παρά «Να μην υπάρχει Τίποτα»; Η απάντησή του ανήκει στο χώρο της μεταφυσικής.[ii]         

---

[i] Υπάρχουν ακόμη πιο εξωτικές θεωρήσεις: η θεωρία υπερχορδών και η επέκτασή της, Μ-θεωρία, απαιτούν ενδεκαδιάστατο χωροχρόνο, ο οποίος είναι άπειρος και αιώνιος, και πιθανώς άπειρα σύμπαντα, ένα από τα οποία είναι το δικό μας (Πολυσύμπαν).Οι ιδιότητες  και οι νόμοι αυτών των συμπάντων μπορεί να είναι διαφορετικοί. Τυχαίνει να ζούμε σε ένα σύμπαν με τους κατάλληλους νόμους για την ύπαρξη ζωής (ανθρωπική αρχή). Άλλες θεωρίες προβλέπουν ότι κάθε μαύρη τρύπα στο δικό μας σύμπαν αποτελεί την αφορμή για τη δημιουργία ενός καινούργιου σύμπαντος στο εσωτερικό της, ότι και το δικό μας σύμπαν είναι μια μαύρη τρύπα στο εσωτερικό ενός άλλου σύμπαντος κ.ο.κ. (Smolin). O Penrose έχει αναπτύξει μια άποψη ότι μετά από τρισεκατομμύρια τρισεκατομμύριων χρόνια θα συμβεί η Μεγάλη Αναπήδηση και το σύμπαν θα ξαναρχίσει με μια νέα Μεγάλη Έκρηξη (μια αιώνια επαναλαμβανόμενη διαδικασία). Στη θεωρία του αιώνιου πληθωρισμού δημιουργούνται διαρκώς καινούργιες αυτόνομες φυσαλίδες χωροχρόνου από μικροσκοπικές αναταράξεις του κενού. Μια από αυτές τις φυσαλίδες είναι και το δικό μας σύμπαν.

[ii] Εξίσου γοητευτικό είναι και το ερώτημα «γιατί το Σύμπαν μας ξεκίνησε από μια κατάσταση ελάχιστης εντροπίας». Εντροπία είναι η αύξηση της αταξίας στο Σύμπαν. Σύμφωνα με το δεύτερο νόμο της Θερμοδυναμικής η εντροπία-αταξία του Σύμπαντος διαρκώς αυξάνεται [ένα ακέραιο ποτήρι (τάξη), αν σπάσει (αταξία) είναι στατιστικά απίθανο να επανέλθει από μόνο του στην πρότερη εύτακτη κατάσταση]. Αλλά αυτό σημαίνει ότι κατά τη Μεγάλη Έκρηξη, στο απώτατο παρελθόν, το Σύμπαν ξεκίνησε σε μια ιδανική κατάσταση ελάχιστης εντροπίας, δηλαδή μέγιστης τάξης. Πώς συνέβη και ισχύει αυτό το στατιστικά απίθανο γεγονός; 

Δεν υπάρχει τίποτα - Γοργίας

Ο Γοργίας, ως σοφιστής, ήταν σχετικιστής και χρησιμοποιούσε τη ρητορική για να αναδείξει ακόμα και πράγματα που δεν πίστευε, ή και ψέματα και με ένα είδος παιχνιδίσματος μπορούσε να υποστηρίζει και μετά από λίγο να επιχειρηματολογεί εναντίον της ίδιας άποψης. Έτσι η παρακάτω θέση του δεν θεωρείται από όλους ως πραγματικό του πιστεύω.

1. Δεν υπάρχει το «μη ον»:
   • Αν το «μη ον» υπήρχε, θα ήταν ταυτόχρονα «μη είναι» και «είναι», θα υπήρχε δηλαδή αυτό που δεν υπήρχε, πράγμα παράλογο, οπότε το «μη ον» δεν υπάρχει.
   • Αν το «μη ον» υπάρχει, το «είναι» παύει να υπάρχει πια, ως αντιφατικό του «μη όντος». Η αντίφαση αυτή δίνει τη δυνατότητα πρόβλεψης του «όντος» από το «μη ον», άρα και του «μη όντος» από το «ον». Σύμφωνα με το τελευταίο, μέσω του «όντος» προβλέπεται το «μη ον» και γίνεται «είναι», δηλαδή «ον». Κι επειδή με κανένα τρόπο δε μπορεί το «μη ον» να είναι «ον», απλά δεν υπάρχει.
2. Δεν υπάρχει το «ον»:
   • Αν υπάρχει το «ον», είναι ή αιώνιο ή δημιουργημένο ή, και αιώνιο και δημιουργημένο. Επειδή όμως, αν είναι αιώνιο δεν έχει κάποια αρχή, δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε δημιουργημένο ούτε και τα δύο μαζί, άρα δεν υπάρχει.

via