Εσύ που χαμογελάς με ωμότητα κρυμμένη άκομψα πίσω απ’ τα χείλη. Ορκίζομαι πως κάπου σε έχω ξαναδεί. Ίσως σε κάποιο όνειρο που μ' έκανε να ξυπνήσω σαστισμένος. Ίσως σε κάποιον εφιάλτη που είχα ανάγκη μόνο την αγκαλιά του ύπνου. Μέσα στα μάτια σου ένας χειμώνας αποστειρωμένος κι όταν τον αντικρίζω το αίμα αρχίζει να κυλάει πηχτό στις φλέβες μου σαν ρείθρο που παγώνει. Τα πόδια μου ξεραίνονται σαν γερασμένοι κορμοί έτοιμοι να σωριαστούν στο χώμα.
-Δεν είναι η όψη μου που σε τρομάζει. Είναι η δική σου που άρχισε να σκίζεται απ'το κρύο της νύχτας. Κοίτα καλά το πρόσωπο και το κορμί μου. Δεν θα βρεις την παραμικρή εκδορά. Έμαθα να τις κρύβω με τέχνη, όπως άλλωστε και τις προθέσεις μου.
Αλλά για χάρη του παλιού μας καιρού, τότε που μ' είχες ακόμη μες την κοιλιά σου, σαν ένα διαολεμένο εξάμβλωμα που πάσχιζες να αποβάλλεις, θα σου μιλήσω ανοιχτά. Ζεις σ' ένα κόσμο εντυπώσεων.
Μοναδική σου παρηγοριά είναι η κατάντια της εποχής. Σε αυτή την κατάντια καταλογίζεις την παντοδυναμία της εικόνας και χάρη σ' αυτή την κατάντια μπορείς και διατηρείς ελπίδες για τον άνθρωπο.
Ανόητε.
Ο άνθρωπος δεν κατήντησε έτσι. Ήταν ανέκαθεν έτσι. Αν καταλάβαινες αυτό, θα καταλάβαινες πως δεν υπάρχει λόγος να ελπίζεις. Η εικόνα είναι ένα μικρόβιο που κυλάει μέσα στη ροή της ιστορίας.
Εμφιλοχωρεί με φυσικότητα στο νου, τον τρελαίνει και τον κυριεύει. Είναι η φαντασίωση εκείνη που η ενδότατη ματαιοδοξία του ανθρώπου για τελειότητα ντύνει με σάρκα. Οι άνθρωποι ζητούν εικόνες για να στηριχτούν πάνω τους κι εσύ το μόνο που κάνεις είναι να γκρεμίζεις συνεχώς τις εικόνες που άλλοι χτίζουν για σένα.
Πρέπει να είσαι τουλάχιστον μαλάκας αν περιμένεις χειροκρότημα γι' αυτό. Φόρα τη μάσκα που σου έδωσαν, παίξε το ρόλο που ζητούν και γίνε η πιο μεγάλη και ηλίθια φαντασίωσή τους. Εξάλλου, ποιητές πιο μεγάλοι και πιο καταραμένοι από σένα το τόνισαν καθαρά: "πρέπει να είσαι, οπωσδήποτε, στο πνεύμα της εποχής". Ή αν προτιμάς καλύτερα, πρέπει να είσαι,οπωσδήποτε, στο πνεύμα της ιστορίας.
Άλλες εποχές, άλλες προσωπικότητες, ίδια λάθη. Ρομαντισμός που πηγάζει από ένα δήθεν αγνό παρελθόν. Ανόητο τέχνασμα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου. Δεν το βλέπεις;
Η αλήθεια πάντως είναι ότι με απογοήτευσες. Όμως δεν υπήρχε περίπτωση ν' αφήσω ένα τέτοιο ταλέντο να πάει στράφι. Γι' αυτό με βλέπεις απέναντι σου τώρα, να μιλάω όταν μιλάς και να σωπαίνω όταν σωπαίνεις. Δεν είναι η όψη μου που σε τρομάζει. Είναι η δική σου. Η πρώτη σου γνωριμία με το θέατρο του παραλόγου. Καλώς όρισες.
Εδώ οι επευφημίες του κοινού είναι εγγυημένες. Άκου την φωνή μου. Στάζει θυμό και άχτι για όλη την αδιαφορία που μαστίγωνε βουβά το γυμνό σου σώμα. Άσε με να σε σκεπάσω στοργικά με το δέρμα του χταποδιού. Πώς αλλιώς νομίζεις ρε ότι θα επιβιώσεις μέσα σ' αυτή την βρόμα που δεν έχει αρχή και σίγουρα δεν θα 'χει τέλος; Τραγουδώντας τι αισθάνεσαι και τι πιστεύεις;
Φωνάζοντας τι φοβάσαι, τι λυπάσαι και τι προσδοκάς;
- Κάποιος είχε πει ότι «πίσω από κάθε κυνικό άνθρωπο βρίσκεται ένας πληγωμένος ιδεαλιστής». Γι’ αυτό κι ο κυνικός έχει μια τιμή απέναντι στον υποκριτή. Άραγε βρίσκεται οτιδήποτε πίσω από έναν υποκριτή; Ή μήπως ο απόηχος της προδωμένης υπόστασής του έχει σιγήσει μια για πάντα; Ίσως κάποια στιγμή να βάλω τη μάσκα που μου ζητάς. Να μην τολμήσει τότε κανείς τους να με κρίνει που τους έκανα την χάρη κι έπαιξα στο άθλιο παιχνίδι τους. Να μ' εκτιμήσουν μόνο με βάση τους κανόνες που και οι ίδιοι παίζουν, να μην πάρουν για γνώμονα την σάπια και ανάπηρη ηθική τους.
Όταν απουσιάζει η απλότητα απ' τη ζωή, η ηθική αποκτά τη δυσοσμία της αποσύνθεσης. Γιατί απλότητα σημαίνει αυθορμητισμός, αυθορμητισμός σημαίνει ειλικρίνεια και η ειλικρίνεια είναι το διαλυτικό που ξεβάφει τις μεγάλες εικόνες τις οποίες κρεμάνε πάνω στον ξεφτισμένο τοίχο της ηθικής τους. Ψεύτικη ηθική, ψεύτικες προσδοκίες, ψεύτικα όνειρα. Ο φαύλος κύκλος κάθε ονειρεμένης αρχής και κάθε απαίσιου τέλους.
Μίλησες για επιβίωση. Είναι ο φόβος του θανάτου που μοιραζόμαστε κι οι δυο. Μόνο που εγώ κι εσύ αγαπητέ μου φοβόμαστε έναν τελείως διαφορετικό θάνατο. Στον δικό μου, θα με καλωσορίζουν με χαιρέκακα χαμόγελα στο νεκροταφείο των ψυχών που έχουν κρεμάσει για ταμπέλα στην είσοδο την επιτυχία, ενώ στον δικό σου θα επιβεβαιώνουν απλά έναν παλιό χαμό μέσα απ'τα δάκρυα που θα γεννά στα μάτια τους η καλοφτιαγμένη εικόνα σου. Άνθρωποι στοιχειωμένοι από την αίγλη του τίποτα. Ζωές χαμένες στον χορό των ψευδαισθήσεων. Κάποιο χέρι να με πιάσει τώρα και να με τραβήξει μακριά απ’ αυτό το πανηγύρι της πτώσης.
Το δέρμα μου, μέσα στην έρημο, αρνείται ακόμα να αλλάξει. Κι είναι τόσα λίγα αυτά που ζητώ. Αλλά τώρα ξέρω. Σε αυτή την εποχή, ή αν θέλεις σε αυτόν τον κόσμο, εκείνος που ζητάει τα πιο λίγα είναι αυτός που ζητά τα περισσότερα.
