Άλλοι το γνωρίζουν καλά, το ακούν, το νιώθουν, αναγνωρίζουν την ύπαρξη του. “Αλλοι δεν είναι σίγουροι για το τι συμβαίνει, τι τους κάνει να νιώθουν περίεργα, να θυμώνουν, να ζηλεύουν, να στεναχωριούνται ή να κλαίνε χωρίς (προφανή) λόγο. Μα αυτό το μικρό παιδί είναι εκεί, βαθιά μέσα μας, το κουβαλάμε μαζί μας.
Άλλοι κρατώντας το από το χέρι κι άλλοι διώχνοντάς το γιατί «ενοχλεί» και τους φέρνει σε δύσκολη θέση. Τι είναι αυτό το μικρό παιδί; Γιατί μας βασανίζει και τι θέλει από μας; Γιατί μας γεμίζει θυμό για τους γύρω μας, γιατί μας πνίγει με παράπονα και ανασφάλειες, γιατί φέρνει δάκρυα στα μάτια μας στο άκουσμα ενός τραγουδιού ή στη θέα μιας εικόνας ή ανθρώπου; Και ως πότε θα είναι μαζί μας; Δε θα ενηλικιωθεί ποτέ; Μάλλον όχι, γιατί είναι ο μικρός μας εαυτός και αυτός θα παραμείνει σε όλη την πορεία της ζωής μας.
Ο μικρός μας εαυτός ο μεγαλωμένος με βιώματα δύσκολα και επίπονα, με βάρη που δεν έπρεπε να κουβαλάει, με φόβους που κανείς δεν καθησύχασε, με αγκαλιές που ποτέ δεν έλαβε όταν τις χρειάστηκε, με «πρέπει» και κανόνες που δεν καταλάβαινε αλλά δεν είχε επιλογή να παρακούσει. Με παράπονα και ελπίδες που δεν εισακούστηκαν, με ανάγκες που κανείς δεν κατάλαβε και δεν κάλυψε, με λάθη που δε συγχωρέθηκαν. Και με πόνο πολύ, συσσωρευμένο, καταπιεσμένο που δεν εκδηλώθηκε ποτέ ώστε να επουλωθεί.
Mη θυμώνεις με τους άλλους και μη βιάζεσαι να κρίνεις. Δεν ξέρεις τι πόνο, τι παράπονα και τι φόβους κουβαλάει το μικρό παιδί μέσα τους. Και ναι, φταίνε οι «άλλοι» που δεν κατάλαβαν, δεν προσπάθησαν, δεν ήξεραν, δεν πρόλαβαν, δεν ασχολήθηκαν, δεν ένιωσαν. Αλλά αυτά συνέβησαν σε παρελθοντικό χρόνο και δεν γίνεται να αλλάξουν πια. Το μικρό παιδί όμως είναι ακόμα εδώ και περιμένει… Περιμένει κάποιος να το ακούσει, να το καταλάβει, να του πει «δεν πειράζει, είμαι εγώ εδώ για σένα, μη φοβάσαι», να το αγκαλιάσει σφιχτά, να το πάρει από το χέρι και να το πάει στην παιδική χαρά, μακριά από το δύσκολο κόσμο των μεγάλων.
Να αναλάβει άλλος την ευθύνη των δύσκολων αποφάσεων και ρόλων. Και δεν υπάρχει κανείς άλλος από εμάς τους ίδιους να αναλάβουμε αυτό το ρόλο. Να μάθουμε να ακούμε το μικρό παιδί μέσα μας κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Όταν θυμώνουμε με τους άλλους, όταν νιώθουμε πως μας απορρίπτουν ή αδιαφορούν, όταν νιώθουμε πως δε μας καταλαβαίνουν, όταν νιώθουμε εντελώς μόνοι ή εγκλωβισμένοι. Το μικρό παιδί μας μιλάει και μας ζητάει βοήθεια. Η επιλογή είναι δική μας. Μπορούμε να του ρίξουμε μια σπρωξιά ακόμα, να βυθιστεί κι άλλο στο σκοτάδι και τη μοναξιά του, μαλώνοντας το γιατί παραπονιέται και δε λέει να ωριμάσει.
Γιατί χαλάει την εικόνα μας. Γιατί έχουμε πια μεγαλώσει και δε γίνεται να αντιδρούμε παιδιάστικα. Γιατί δεν επιτρέπεται να μας κάνει ό,τι θέλει ένα μικρό παιδί. Και όλα αυτά ελπίζοντας πως θα καταφέρουμε να το θάψουμε τόσο βαθιά που θα πάψει να ακούγεται. Ή μπορούμε να του απλώσουμε τρυφερά το χέρι, να το καθησυχάσουμε πως εμείς είμαστε εδώ γι’αυτό και θα φροντίσουμε ώστε να μη νιώσει ποτέ ξανά μόνο και αβοήθητο.
Πως θα αναλάβουμε εμείς από εδώ κι εμπρός το τιμόνι της ζωής μας και θα πάρουμε το βάρος αυτό από τους ώμους του. Και έτσι να πορευτούμε μαζί, πιασμένοι χέρι χέρι με τα αφτιά, την καρδιά και την αγκαλιά μας ανοιχτή στο μικρό παιδί που το μόνο που χρειάζεται τελικά είναι αποδοχή, κατανόηση και αγάπη. Γι’αυτό, μη θυμώνεις με τους άλλους και μη βιάζεσαι να κρίνεις. Δεν ξέρεις τι πόνο, τι παράπονα και τι φόβους κουβαλάει το μικρό παιδί μέσα τους.
N.Z. – www.lifo.gr
