Πολύπλευρο θέμα και "ύπουλος" τίτλος. Πως είναι δυνατόν το 2014 η γυναίκα να είναι υποταγμένη; Βασικά είναι, γιατί απλούστατα δεν είναι. Θα καταλάβετε στη συνέχεια τι εννοώ. Όσο αλλοπρόσαλλα και αν σας ακούγονται αυτά μέχρι στιγμής, μην πτοείστε. Αλλοπρόσαλλη είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και η σταθερότητα δεν έχει καμία αξία στον κόσμο μας.
Είναι άξιο απορίας, πως τα περισσότερα κείμενα που κυκλοφορούν για το γυναικείο θέμα (και όχι μόνο του φεμινισμού) είναι γραμμένα από άντρες. Είμαστε βλέπετε τόσο "ανεξάρτητες", που δε θα δώσουμε "λογαριασμό" με το να σας διαφωτίσουμε για το τι πραγματικά συμβαίνει στο κεφάλι μας. Τρομάρα μας. Μιλάνε άλλοι για εμάς, μας εκθειάζουν και εμείς χαμογελάμε, νικήτριες.
Η κοινωνία μας δε θα ήταν πνευματικά και ηθικά ευνουχισμένη, αν δεν αποφασίζαμε κάποια στιγμή να το παίξουμε Αμαζόνες. Να αναλάβουμε ρόλους που ποτέ δε μας άνηκαν (και δεν αναφέρομαι στο αυτονόητο της ψήφου κλπ., που πρέπει να είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη). Καλώς ή κακώς, όλα ξεκίνησαν από την Ιερή Πράξη της Ένωσης και εκεί πρέπει να εστιάσουμε.
Ακόμα και στη Μητριαρχία, οι Ιέρειες ήξεραν το ρόλο τους στην Ιερή Στιγμή. Το ρόλο της "υποταγής". Που όμως κάθε άλλο παρά υποταγή ήταν...
Πρώτες εμείς σταματήσαμε να αγαπάμε και να δινόμαστε ολοκληρωτικά στους άντρες και μετά σταμάτησαν να μας αγαπούν και να μας τιμούν αυτοί. Κάποιοι μας ψιθύρισαν στο αυτί πως είναι υποτιμητικό και εξευτιλιστικό να ενδίδουμε σαν πραγματικές Ιέρειες στους Ιερείς μας... Μας έπεισαν πως για το άλλο μας μισό ήμασταν απλά ένα κομμάτι κρέας και μας χτύπησαν στον εγωισμό. Έναν εγωισμό που στη συνέχεια έθρεψαν, κάνοντας τους άντρες να μας μεταχειρίζονται όντως σαν ένα κομμάτι κρέας. Βάλαμε και εμείς το χεράκι μας... Και όσο περισσότερο κρέας ζητούσαν, τόσο περισσότερο τους ευνουχίζαμε και φτάσαμε σήμερα να λέμε ότι "οι άντρες δεν υπάρχουν πια!"...
Η Ιερή Στιγμή δεν είναι απλά "στιγμή". Εκείνη την ώρα διαδραματίζεται σε ένα "θέατρο" για δύο, ολόκληρη η ιστορία του Σύμπαντος.Είναι η Στιγμή που το ανδρόγυνο είδος παίρνει σάρκα και οστά. Η αρμονία του θηλυκού με το αρσενικό. Ο ρόλος του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου, σε όλο του το μεγαλείο. Ο πομπός και ο δέκτης της κοσμικής ενέργειας.
Κάποτε ήμασταν Ιέρειες και γνωρίζαμε πολύ καλά το ρόλο μας... Η "υποταγή" μας την Ιερή Στιγμή, η "υποταγή" του θηλυκού στοιχείου στο αρσενικό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση της Δημιουργίας. Είναι η δύναμη που θα θρέψει τον Ιερέα, που τον καθιστά ικανό να φέρει εις πέρας το μέγιστο έργο της ζωής.
Στον μικρόκοσμο, είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να "τραφεί" ο εγωισμός του άνδρα, προκειμένου να είναι άνδρας. Είναι αυτονόητο. Η ανιδιοτελής αγάπη και η άνευ όρων "παράδοση" μιας γυναίκας, του δίνει τέτοια ποσά ενέργειας (ψυχικά αποθέματα αν προτιμάτε), που τον καθιστά ικανό να κατακτήσει τα πάντα! Και τους το στερήσαμε αυτό... Πήγαμε και βγάλαμε μόνες μας τα ματάκια μας. Και πλέον δε μπορούν να κατακτήσουν ούτε εμάς, γιατί είναι μαλθακοί και φοβισμένοι. Τους απορρίψαμε και από τότε αυτός είναι ο μόνιμος εφιάλτης τους. Ούτε εμείς οι ίδιες δεν ξέρουμε γιατί τους απορρίψαμε. Οι φωνές που μας ψιθύριζαν για το πόσο "εξευτελιστική" ήταν αυτή η "υποταγή", έκαναν καλά τη δουλειά τους...
Ο ρόλος της Ιέρειας δεν ήταν (είναι) να χρειάζεται τον άνδρα. Πρακτική ανάγκη δεν υπήρχε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Σηκώσαμε όμως μπαϊράκι και πετάξαμε την κατανόησή μας στις ανάγκες του Ιερέα. Και τον καταντήσαμε ευνούχο, που για να μας πλησιάσει έπρεπε να "γυναικοφέρνει" για να νιώθουμε ασφαλείς στον καινούριο μας ρόλο. Νομίσαμε πως γίναμε ανδρόγυνο με το να γίνουμε λεσβίες΄. Αν είναι δυνατόν. Και καταντήσαμε και εμείς ευνουχισμένες Αμαζόνες...
Μια Ιέρεια είναι ένας πλήρης συναισθηματικός κόσμος (γι' αυτό δεν υπάρχουν πολλές σήμερα). Και γι' αυτό ακριβώς το λόγο είναι "υποχρεωμένη" να δίνει από το απόθεμά της στον Ιερέα. Είναι υποχρεωμένη, γιατί αυτό επιτάσσει η Δημιουργία. Αλλά εμείς είμαστε στείρες. Η "υποταγή" μας είναι το σκαλοπάτι του Ιερέα, για να ατενίσει τον κόσμο. Είμαστε η ώθηση του Πνεύματος. Το ρεύμα στο οποίο όλα κυλάνε και όλα διαμορφώνονται. Πως ακριβώς είναι εξευτελιστικό αυτό;
Γίναμε υστερικές και αυταρχικές σύντροφοι, καταπιεστικές μητέρες, ανταγωνιστικές εργαζόμενες και λεσβίες πολιτικοί. Και είδαμε τι καλά που πήγε ο κόσμος... Και όλα αυτά γιατί γεμίσαμε ντροπή, ενοχές και εγωισμό στον πιο σημαντικό μας ρόλο. Να κάνουμε έρωτα!
