Το άτομο που έγινα, το οφείλω στους ανθρώπους που γνώρισα. Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
Γνώρισα τους γονείς μου, που μου έδωσαν την αγάπη και μου δίδαξαν τη δύναμη. Μου έδωσαν όμως και τα όριά μου και τα περιοριστικά πιστεύω που με προσδιόρισαν ως προσωπικότητα. Έμαθα έτσι τους τοίχους που έπρεπε να ρίξω στη ζωή μου χρησιμοποιώντας τα όπλα που μου χάρισαν. Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
Γνώρισα τους φίλους μου, που μου έδωσαν τη ζεστασιά της αποδοχής τους, αλλά και την προδοσία του ψεύτικου χαμόγελου και με βοήθησαν έτσι να γνωρίσω τον εαυτό μου. Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
Γνώρισα τα ταίρια μου που με μύησαν στον έρωτα, αλλά και στο θάνατο της καρδιάς και έτσι έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου. Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
Γνώρισα τους συναδέλφους μου που ήπιαμε, γελάσαμε, βάλαμε πλάτη ο ένας στον άλλο, αλλά και με μαχαίρωσαν πισώπλατα στη δύσκολη στιγμή και έτσι έμαθα τους ανθρώπους. Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
Γνώρισα τον περαστικό, τον συνοδοιπόρο, το γείτονα, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας και κάναμε γλέντια τρελά και μετά δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ και έτσι έμαθα να εκτιμώ την κάθε μου στιγμή γιατί δεν θα ξανάρθει ίδια ποτέ. Τους ευγνωμονώ γι αυτό.
Αυτή η πορεία μου, μέσα από ανθρώπους και γεγονότα, μου έμαθε πως:
Και αν με χτυπάνε συνεχώς γι αυτό που θέλω,
εγώ θα κοιτάζω τον προορισμό μου.
Και αν δεν με αγαπούν έτσι όπως είμαι,
εγώ θα τους συγχωρώ, επειδή αυτό είμαι.
Και αν δεν με θέλουν γι αυτό που κάνω,
εγώ θα συνεχίζω, επειδή είναι δικό μου το όνειρο.
Και αν μου κλείνουν την πόρτα και δεν με ακούν,
εγώ αλλού θα διαλαλήσω το έργο μου.
Και αν…, εμένα δεν θα με νοιάζει,
γιατί εγώ είμαι ο αρχιτέκτονας του μέλλοντός μου,
εγώ είμαι ο κληρονόμος αυτής της ζωής,
εγώ ξέρω τι κάνει τα κύτταρά μου ευτυχισμένα
και μόνο εγώ θα μετανιώσω στην τελευταία μου ανάσα
αν έχω ζήσει τη ζωή των άλλων.
Γνώρισα και γνωρίζω συνέχεια ανθρώπους και έτσι μαθαίνω εμένα, γιατί αυτά που μου κάνανε τα κάνω και εγώ. Σας ευγνωμονώ γι αυτό.
