Η εποχή μας είναι φοβερά αντιφατική. Από την μιά πλευρά θαυμάζει κανείς τα επιτεύγματα, τις κατακτήσεις, τον υπερανεπτυγμένο τεχνικό πολιτισμό, την καταπληκτική τεχνολογία.
Από την άλλη πλευρά σκυθρωπάζει κάθε σοβαρά σκεπτόμενος, βλέποντας τις καθημερινές εκδηλώσεις της βαρβαρότητος, του χαμηλού ήθους, της αμβλύνσεως του ηθικού αισθητηρίου, της υποβαθμίσεως των πνευματικών αξιών, της εγκληματικής ανεκτικότητος, την χαμηλή γενικά ποιοτική στάθμη μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μας.
΄Eχουμε άφθονα υπερανεπτυγμένα μυαλά με υποανεπτυγμένες καρδιές. Έχουμε πολιτισμένους επιφανειακά ανθρώπους, μα απολίτιστες εκδηλώσεις. ΄Eχουμε άφθονα παραδείγματα επιφανειακής εντιμότητος με ανεντιμότητα ζωής, επιφανειακής ευγένειας με βάρβαρες εκδηλώσεις, επιφανειακής αξιοπρέπειας με εσωτερική σήψη.
΄Eχει το ρεκόρ η εποχή μας της αντιφατικότητος, το ρεκόρ της κίβδηλης ανθρώπινης παρουσίας, το ρεκόρ της χαμηλής ηθικής στάθμης, το ρεκόρ της απανθρωπιάς με επικάλυμμα ανθρωπισμού, το ρεκόρ της θρασύτητος με το πρόσχημα της προασπίσεως της αλήθειας.
Πολλά ρεκόρ σημαδεύουν την πορεία της σύγχρονης κοινωνίας με αφθονότερα τα ρεκόρ του παραλόγου και τής αισχύνης του τρόπου ζωής πολλών.
Πού πάμε; Ποια ανθρώπινη κοινωνία οικοδομούμε; Τι τρόπο ζωής διαμορφώνουμε;
Οι άνθρωποι σπανίζουν. Σπανίζουν οι σωστοί άνθρωποι, οι όντως άνθρωποι, οι αυθεντικοί άνθρωποι. Σπανίζουν οι άνθρωποι που ζουν αντάξια της θείας καταγωγής των. Σπανίζουν οι βιώνοντες τον αληθή σκοπό της ζωής, οι ενσαρκώνοντες το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωσιν.
΄Eγιναν οι άνθρωποι μόνο σώμα, μόνο μυαλό, μόνο στομάχι, μόνο ένστικτα, μόνον τσέπη.
Τέτοιους μάς θέλει ο Δημιουργός; Γι’ αυτό μάς προίκισε με έκτακτα χαρίσματα; Γι αυτό μάς δημιούργησε «βραχύ τι παρ’ αγγέλους»; Γι’ αυτό μας έφτιαξε αιώνιους, με ψυχή αθάνατη, με ελευθέρα βούληση, με δύναμη σκέψεως;
Είμεθα όντως ψυχοσωματικές οντότητες όταν ζούμε μόνο για τη γη; Είμεθα μικροί θεοί μέσα στη γη, όταν ζούμε υποδουλωμένοι στα πάθη της φθοράς; Είμεθα όντως πολιτισμένοι, όταν η ζωή μας αποπνέει δυσοσμία; Είμεθα πνευματικές προσωπικότητες, όταν ζούμε με φθηνή την σκέψη και φθηνά τα βιώματα; Είμεθα όντως άνθρωποι όταν κάνουμε την κοινωνία μας ζούγκλα θηρίων που αλληλοσπαράσσονται;
Τι απουσιάζει από τη ζωή; Γιατί το κατάντημα αυτό του πρίγκηπα της Δημιουργίας, ανθρώπου; Γιατί τόση φτώχεια πνευματική του πλούσια σε υλικά αγαθά σημερινού ανθρώπου;
Τα αίτια είναι πολλά. Μα μπορούν να συνοψιστούν σε μία φράση:
Απουσιάζει ο Θεός από την ζωή πολλών συνανθρώπων μας σήμερα. Απουσιάζει το οξυγόνο, γι’ αυτό οι πνεύμονες υποφέρουν. Απουσιάζει το νερό, γι’ αυτό υπάρχει δίψα. Απουσιάζει το φως, το μοναδικό φως τής αλήθειας του Ευαγγελίου, γι’ αυτό υπάρχει σκοτάδι. Απουσιάζει η αλήθεια του Χριστού, γι’ αυτό κυριαρχεί το ψέμα.
Οικοδομή χωρίς θεμέλια η σημερινή κοινωνία, γι’ αυτό τα γκρεμίσματα. Ζωή αυτονομημένη από το Θεό, γι’ αυτό ο διάχυτος πνευματικός θάνατος.
Και παρ’ όλο ότι ήλθε ο ίδιος ο Θεός στη γη, για να κάνει Θεό τον άνθρωπο και να τον εξανθρωπίσει, οι πολλοί άνθρωποι κάνουν το ίδιο σφάλμα, χρησιμοποιούν λανθασμένα την ελευθέρα θέληση. Οικοδομούν τον τρόπο της ζωής τους στον ανθρώπινο εγωισμό και στη λανθασμένη ανθρώπινη αυτάρκεια. Με αποτέλεσμα την παραμόρφωση του ανθρώπου και την κοινωνική τραγωδία της σημερινής θλιβερής πραγματικότητος.
Μητρ. Πειραιώς Καλλινίκου
Η ΜIΣΗ ΝIΚΗ
Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος επισημαίνει: Η ποιότητα της προσευχής μας, η διάθεση και ο πόθος μας για προσευχή, ο κόπος και η προσπάθειά μας για προσευχή, είναι ο καθρέπτης της πνευματικής μας προκοπής. είναι φανέρωση του βαθμού της πνευματικής μας προόδου. είναι αποκάλυψη της πνευματικής μας καταστάσεως.
Βέβαια δεν είναι και τόσο εύκολα και απλά τα πράγματα αυτά.
Ερώτησαν κάποτε έναν έμπειρο αγωνιστή της προσευχής, τον αββά Αγάθωνα:
-Ποια είναι η πιο δυσκολοκατόρθωτη αρετή; Και απάντησε:
-Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ.
Η προσευχή χρειάζεται αγώνα ως την στερνή μας πνοή. Διότι πάντα, όταν ο άνθρωπος θέλει να προσευχηθεί, προσπαθούν οι δαίμονες να τον αποτρέψουν. ‘Επειδή η προσευχή είναι το αποτελεσματικότερο όπλο μας κατά του διαβόλου. Επειδή η προσευχή τον κατακαίει. Επειδή εξουδετερώνει τις παγίδες του. Γι’ αυτό μας πολεμά ιδιαίτερα σ’ αυτό το θέμα. Γι’ αυτό προσπαθεί να την ματαιώσει με ποικίλους πανούργους τρόπους και μεθοδεύσεις.
Χαρακτηριστικά ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος δίδασκε:
-Μη αμελείτε ΠΟΤΕ την προσευχή. Στο τραπέζι, το πρωί, το απόγευμα, το βράδυ. Ιδιαιτέρως μη παραλείπετε ΤΟ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ. Για κανένα λόγο. Όσο απασχολημένοι και κουρασμένοι κι αν είσθε. Είναι ζήτημα αυτοθυσίας, και κυρίως αγάπης Όταν σας τηλεφωνήσει πολύ αργά την νύκτα κάποιο αγαπητό σας πρόσωπο, πως, παρά την κούραση σας, αγκιστρώνεστε στο ακουστικό και μάλιστα κάποτε μια και δυο ώρες, χωρίς να δυσανασχετείτε, αλλά αντίθετα χαίρεστε;
Διηγούνται για τον ίδιο ότι συνέβαινε πολλές φορές μετά από μια εξαντλητικά κοπιαστική ημέρα, λόγω κυρίως πολύωρης εξομολογήσεως, να ανεβαίνει με πολλή δυσκολία τα σκαλοπάτια για το δωμάτιο του κρατώντας τα κάγκελα της σκάλας. Και έλεγε:
Μου ψιθύριζε τότε ο πονηρός στο αυτί:
-Τώρα είσαι κουρασμένος. Γιατί να κάνεις το απόδειπνο; Δεν θα καταλάβεις τίποτε. Θα το κάνεις μηχανικά.
Κι’ εγώ απαντούσα:
-Αν δεν το κάμω καθόλου, θα είναι όλη η νίκη δική σου. Αν το κάμω όμως, έστω και μηχανικά, η μισή νίκη θα είναι δική μου.
Και το έκανα (Υποθήκες ζωής, σελ. 53).
Ας μάθωμε και εμείς να ποθούμε και να επιδιώκουμε για τον εαυτό μας έστω και «μισές» νίκες.
Και μην ξεχνάμε ποτέ, ότι έτσι αρχίζει η πάλη κατά τού διαβόλου και έτσι θα συνεχίζεται μέχρι τέλους της ζωής μας.
Αρχ. Βασ. Μπακογιάννη
Από το Γλωσσάρι
Αντίδωρο: Μικρό τεμάχιο από το πρόσφορο που αγιάστηκε στην Προσκομιδή, ή κατ’ οικονομία μπροστά στο Σώμα και Αίμα του Κυρίου κατά την ψαλμωδία του «Άξιόν έστιν…» της Θείας Λειτουργίας.
Προσφέρεται αντί του Δώρου. Παλαιότερα προσφερόταν μόνο σε όσους δεν κοινωνούσαν. Το τρώμε νηστικοί. Όσοι κοινωνούν το λαμβάνουν μόνοι τους και το τρώνε αμέσως για να κατέβουν μέσα τους μαζί με αυτό και τυχόν εναπομείναντες στο στόμα τους Μαργαρίτες.
