Πόση ενέργεια αλήθεια σπαταλούμε καθημερινά για να πείσουμε τους ανθρώπους γύρω μας, να μας αποδεχτούν και να μας αγαπήσουν; Πόσος χρόνος πήγε χαμένος προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τα ήδη δικαιολογημένα, να εξηγούμε το πώς και το γιατί της κάθε μας πράξης και λέξεις;
Όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, τότε χάνεται πολύτιμος χρόνος και υγεία. Και το χρόνο και την υγεία κανείς δεν μπορεί να μας τα επιστρέψει. Ειδικά αυτοί που μας βάζουν συνεχώς στο εδώλιο του κατηγορουμένου και προσπαθούν να μας καταδικάσουν για εγκλήματα που δε διαπράξαμε ποτέ.
Η ζωή δεν είναι ριάλιτι για να κάθονται απέναντί μας κάποιοι τάχα ειδήμονες και να μας κρίνουν. Δε γουστάρουμε να μας κρίνουν, ρε παιδί μου. Γιατί ούτε κι εμείς κρίνουμε. Γιατί η αλήθεια είναι πολλές φορές υποκειμενική, όπως και το αρεστό είναι υποκειμενικό. Κι αν τραγουδώ παράφωνα, γούστο μου καπέλο μου, εγώ θα τραγουδώ παντού.
Κι αν σε εκνευρίζουν τα γέλια και οι χοροί και τα υπερβολικά μου αισθήματα, τότε καλά έκανες και έφυγες, γιατί αυτό που είμαι σήμερα το μελέτησα και το αγάπησα. Και δε θα χάσω εγώ τον εαυτό μου, επειδή εσύ δεν μπορείς να τον καταλάβεις.
Όχι, δε σου ζητώ να αλλάξεις, όπως δε θα αλλάξω ούτε κι εγώ με το ζόρι. Μόνο μακριά από μένα κι εσύ και το κενό που κουβάλας μέσα σου. Δε θέλω πια να το γεμίσω. Δε με ενδιαφέρει πια να προσπαθώ και να χάνω χρόνο για να δεις πόσο με πλήγωσες και πόσο λάθος ήσουν απέναντί μου, ούτε και να σου αποδείξω ότι μαζί μου μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Δεν πρόκειται να με δεις ποτέ πραγματικά, γιατί δεν μπορείς ούτε τον εαυτό σου να δεις και να πιστέψεις.
Απλά να ξέρεις ότι αυτά που εσύ θεωρούσες σε μένα εκνευριστικά, κάποιος άλλος τα λατρεύει και αυτά που σε σένα αγαπούσα δυστυχώς δε θα τα δει καμιά. Και αν σε ρωτήσουν για μένα, να τους πεις ήταν η μόνη η γυναίκα που με ήθελε πραγματικά και τη διέλυσα. Αυτό να παραδεχτείς και μετά να σιωπήσεις. Γιατί το δίκιο σου όσο και να παλεύεις με τον εαυτό σου δε θα το βρεις. Αυτή η λίγη υπόληψη που σου έχει απομείνει δε θα στο επιτρέψει.
Δεν υπάρχει πλέον το εμείς. Είναι ή εγώ ή εσύ. Και προτιμώ χωρίς τύψεις να σώσω το τομάρι μου, γιατί στο κάτω κάτω τι σου έκανα εγώ για να αξίζω τέτοιο τέλος; Αν είχες τα κότσια θα έδινες το τέλος που άρμοζε σε τόσα χρόνια γνωριμίας και θα αποχωρούσαμε κύριοι από αυτή τη σχέση χωρίς ερωτηματικά και νεύρα. Εκτός από τα ξεσπάσματα και το θυμό που μου προκαλούσες, με ποιο τρόπο σε πείραξα; Σε τι φταίω εγώ που εσύ δεν εκτιμάς ούτε αγάπη, ούτε φιλία και ρίχνεις σε μένα όλες σου τις αδυναμίες; Κατάλαβα πια ότι σε τίποτα δε φταίω. Με τον εαυτό σου τα έχεις. Τον εαυτό σου μισείς και όχι έμενα.
Φεύγω χωρίς ενοχές και σε αφήνω να παίξεις τα εγωιστικά σου παιχνίδια μόνος. Είμαι αυτή που είμαι και κάποιοι δε θα με συμπαθήσουν ποτέ. Είμαι αυτή που είμαι και δε θα καταφέρεις να με αγαπήσεις ποτέ. Δύο πραγματικότητες τις οποίες έχω πλήρως αποδεχτεί κι έτσι συνεχίζω ήσυχη και δυνατή.
