Κολοσσαείς 1:9-20, 2:6-15
Η παραπλανητική ομορφιά του ψεύτικου, και η ψεύτικη λάμψη αυτού που γυαλίζει χωρίς να είναι χρυσός, πολλές φορές παρασύρει τους ανθρώπους. Θυμάστε στην Οδύσσεια του Ομήρου πως οι Σειρήνες, οι κόρες του ποτάμιου θεού Αχελώου, και της Μούσας Μελπομένης, παρέσυραν με το όμορφο τραγούδι τους όσους ναύτες περνούσαν από τα μέρη τους; Οι Σειρήνες που ήταν μισές γυναίκες και μισά πουλιά, προσωποποιούσαν ακριβώς αυτό, τον κίνδυνο της εξαπάτησης.
Το γλυκό τραγούδι τους παρέσυρε τους ανθρώπους, και πολύ γρήγορα η ομορφιά του τραγουδιού έδινε τη θέση της στον επώδυνο θάνατο, καθώς τα πλάσματα αυτά κατασπάραζαν αυτούς που είχαν παρασυρθεί.
Δύο άνθρωποι μόνο στη μυθολογία κατάφεραν να περάσουν από το νησί τους αλώβητοι. Ο ένας ήταν ο Οδυσσέας που είχε ενημερωθεί από την Κίρκη για το γοητευτικό τραγούδι τους, κι έτσι διέταξε σε όλο το πλήρωμα του να βάλουν κερί στα αυτιά τους, ώστε να μην ακούν το τραγούδι των Σειρήνων, ενώ ο ίδιος ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι, ώστε όταν ακούσει το τραγούδι τους να μη παρασυρθεί στη γοητεία τους.
Ο άλλος που κατάφερε και πέρασε από εκεί, ήταν ο Ιάσονας στην αργοναυτική εκστρατεία. Ο Κένταυρος Χείρων, είχε προειδοποιήσει τον Ιάσονα να πάρει μαζί του τον Ορφέα. Ο Ορφέας ακολούθησε διαφορετική τακτική. Δεν έκλεισε τα αυτιά κανενός, ούτε τα δικά του.
Ο Ορφέας θυμήθηκε τα μάγια και της δικής του φωνής. Με τ' αέρινά του δάχτυλα που κινούνταν με αξεπέραστη άνεση πάνω στις χορδές της λύρας του, άρχισε να παίζει μια θεσπέσια, υπερκόσμια μουσική, που σκέπασε το τραγούδι των Σειρήνων. Τα τέρατα, αντί να τους γοητεύσουν, γοητεύτηκαν από τη θεϊκή τέχνη του Ορφέα. Κι ενώ άπλωναν πριν τα χέρια και καλούσαν κοντά τους τα παλικάρια της Αργώ, με την επίδραση της μουσικής του Ορφέα έφυγαν άπρακτες.
Ο Ορφέας με το τραγούδι του ξεπέρασε σε ομορφιά τις σειρήνες, και κατόρθωσαν τελικά να διαφύγουν χωρίς απώλειες.
Η ψευδοδιδασκαλία, και η αίρεση είναι σαν τις Σειρήνες. Επίτηδες έχει δημιουργηθεί για να ακούγεται γλυκιά. Είναι θελκτική, είναι γοητευτική, αλλά είναι απατηλή, και επικίνδυνη. Με ποιον τρόπο πρέπει εμείς σήμερα να τις ξεπεράσουμε, για να μην εξαπατηθούμε; Με τον τρόπο του Οδυσσέα, ή του Ορφέα;
Κλείνοντας τα αυτιά μας; Ή ακούγοντας ένα καλύτερο τραγούδι, το αληθινό τραγούδι της ορθής πίστης;
Από το κελί μιας φυλακής περίπου το 60 μ.Χ. ένας άνθρωπος που ήταν απόστολος του Χριστού και φυλακισμένος για το ευαγγέλιο, έγραψε ένα γράμμα σε μια ομάδα χριστιανών που ποτέ δεν είχε γνωρίσει. Ο απόστολος Παύλος έγραψε στους χριστιανούς στις Κολοσσές. Πιθανώς αυτή ήταν η πρώτη επιστολή γραμμένη μέσα από τη φυλακή. Σε μια εκκλησία που μάλλον είχε ιδρύσει ο Επαφράς. Οι Κολοσσές ήταν κάποτε μια πλούσια πόλη, βάσταγε όμως ακόμη μια κάποια ευημερία εξαιτίας της παραγωγής κι εξαγωγής μάλλινων προϊόντων.
Στη φυλακή λοιπόν, ο Παύλος δέχεται την επίσκεψη του Επαφρά, ενός από τους πιο πιστούς του συνεργάτες. Εκεί του φέρνει νέα από την Εκκλησία. Τα νέα ήταν καλά. Η Εκκλησία πήγαινε εξαιρετικά καλά. Έτσι φαίνεται από αυτά που γράφει στην αρχή της επιστολής. Ταυτόχρονα όμως, μέσα στο γράμμα διαβάζουμε τις έντονες εκφράσεις του Παύλου ενάντια σε ένα πλέγμα από ψευδοδιδασκαλίες κι αιρέσεις, που δημιουργούσε ένα Χριστό μικρότερο του αληθινού, και στο οποίο αν δεν πρόσεχαν, θα παγιδεύονταν.
Όλες αυτές οι Σειρήνες τις οποίες άκουγαν οι πιστοί, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Υπονόμευαν την ταυτότητα και την επάρκεια του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός ήταν απλά αυτό που οι άνθρωποι ήθελαν να πιστεύουν. Στο κάτω-κάτω ποιος ξέρει τι ακριβώς ήταν; Επιπλέον η πίστη στο Χριστό ανακατεύονταν με διαφόρων ειδών φιλοσοφίες. Ότι ήθελες έβρισκες, και ότι ήθελες άκουγες. Το αποτέλεσμα ήταν να υπάρχει ένας Χριστός «α λα κάρτ», δηλαδή κομμένος και ραμμένος ανάλογα με τις πεποιθήσεις του καθενός. Κι ένας τέτοιος Χριστός δεν είναι ποτέ αρκετός. Χρειάζεται να πλαισιωθεί από ένα σωρό βοηθήματα, πρακτικά και φιλοσοφικά, για να μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας σωστά.
Πως λοιπόν αντιπαλεύεις το γλυκό τραγούδι των Σειρήνων, που σου λένε να φτιάξεις το δικό σου Χριστό; Κλείνεις τα αυτιά για να μην ακούς τίποτα, όπως έκανε ο Οδυσσέας στους άντρες του; Ο τρόπος του Ορφέα είναι καλύτερος. Την προσοχή μας, τη σκέψη μας, την καρδιά μας μπορεί να την αιχμαλωτίσει καλύτερα το πολύ πιο γλυκό τραγούδι της αλήθειας, ώστε το τραγούδι των Σειρήνων να μην κάνει πια εντύπωση. Αυτό κάνει ο Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή.
Γιατί; Επειδή ο Λόγος του Θεού μας λέει (και η εμπειρία μας το βεβαιώνει) το εξής: "Αυτό που υπήρξε, αυτό και θα υπάρχει, κι αυτό που έγινε, το ίδιο θα επαναληφθεί. Τίποτα δεν είν' καινούριο εδώ στη γη. Αν πει κανείς για κάποιο πράγμα, «να και κάτι καινούριο», θα κάνει λάθος. Στην πραγματικότητα αυτό υπήρχε πολύ πριν από μας", Εκκλησιαστής 1:9-10.
Καμία από τις σύγχρονες σκέψεις κι αιρέσεις, δεν είναι στην πραγματικότητα καινούργια. Ότι υπάρχει στις μέρες μας, έχει υπάρξει και πιο πριν. Κλασσικό ιστορικό παράδειγμα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που στη βάση τους, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο αρειανισμός του 4ου μ.Χ. αιώνα, με άλλο όνομα. Αυτός ο Χριστός, του Άρειου και των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι δημιούργημα. Κτίσμα τέλειο, αλλά «κτίσμα», επομένως κατώτερο από τον Πατέρα Θεό.
Αυτή η διαπίστωση καθιστά την ερώτηση του Χριστού στους μαθητές του πάντοτε επίκαιρη. Διαβάζουμε στο κατά Μάρκο ευαγγέλιο την εξής στιχομυθία: "Ο Ιησούς και οι μαθητές του βγήκαν στα χωριά της Καισάρειας του Φιλίππου. Καθώς περπατούσαν, ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;» Εκείνοι του απάντησαν: «Λένε ότι είσαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ότι είσαι ο Ηλίας, άλλοι ότι είσαι ένας από τους προφήτες». «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» τους ρώτησε ο Ιησούς. Ο Πέτρος του αποκρίθηκε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας» Μάρκος 8:27-29.
Οι άνθρωποι πάντα θα λένε ο καθένας ότι τον βολεύει για τον Χριστό. Ο Συμεών είχε πει στην Μαρία πως θα είναι «σημείο αντιλεγόμενο» Λουκάς 2:34. Και πάντα ο Χριστός θα ρωτάει εμάς; «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» Αν πούμε κι εμείς μαζί με τον Πέτρο, «εσύ είσαι ο Μεσσίας», αυτό έχει συνέπειες. Συνέπειες για τη ζωή μας ως άτομα, συνέπειες για τον κόσμο όλο.
Να γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Οι σειρήνες που άκουγαν οι άνθρωποι τότε, (και όπως είπαμε, τα ίδια ακούμε και σήμερα με άλλα ονόματα, με άλλες μορφές), δεν ήταν ένα πράγμα. Δεν ήταν μια συγκεκριμένη αίρεση με κάποιο όνομα. Ήταν ένα μείγμα, ένα κράμα από διδασκαλίες που όλες κυκλοφορούσαν. Διαβάζοντας την επιστολή προσεκτικά και βλέποντας τις απαντήσεις που δίνει ο Παύλος, μπορούμε να καταλάβουμε αρκετά τι είδους απόψεις ήταν αυτές που κυκλοφορούσαν. Ήταν η αλήθεια και το «φολκλόρ» μαζί.
Υπήρχε ως θεμέλιο στη σκέψη τους, ένας «φιλοσοφικός δυϊσμός». Τι είναι αυτό; Είναι το εξής. Η πραγματικότητα χωρίζεται σε αυτό που είναι υλικό, κι αυτό που είναι πνευματικό. Και μέχρις εδώ μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό σε ένα βαθμό. Προχωράει όμως να πει πως, Ότι είναι πνευματικό είναι καλό, κι ότι είναι υλικό είναι κακό. Επομένως ο Θεός επειδή είναι τέλειος και καλός, δεν μπορεί να έχει πλάσει τον υλικό κόσμο που είναι κακός. Πλάστηκε ο υλικός κακός κόσμος από ενδιάμεσα πνεύματα που είχαν δημιουργηθεί από το Θεό, αλλά δεν ήταν σαν το Θεό. Πίστευαν μάλιστα πως αυτή η γνώση είναι πολύ ιδιαίτερη και πρέπει κάποιος να μυηθεί σε αυτή για να την καταλάβει.
Αυτό ξέρετε που οδηγεί; Όταν το ανακατέψεις αυτό με το χριστιανισμό σε οδηγεί να πεις πως το σώμα σου είναι κακό, είναι αμαρτωλό, είναι κατώτερο. Ενώ η ψυχή είναι αγνή, είναι καθαρή, είναι ανώτερη. Κι αυτό με τη σειρά του οδηγεί σε δύο άκρα. Από τη μία μπορείς να πεις πως δεν έχει σημασία τι κάνω με το σώμα μου αφού η ψυχή μου είναι καθαρή. Μπορεί να αμαρτάνω με το σώμα μου, αλλά ποιος νοιάζεται για το σώμα; Όμως αυτό οδηγεί στην ασυδοσία, και στην ασωτία.
Από την άλλη μπορεί να πάει κάποιος στο άλλο άκρο, και να οδηγηθεί σε πολύ αυστηρή αυταπάρνηση και απαγόρευση, με σκοπό όχι τον αγιασμό, αλλά το να τιμωρεί το κακό σώμα που είναι η πηγή των πειρασμών.
Γράφει στην Α' προς Τιμόθεο επιστολή τα εξής: "Το Πνεύμα μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη, και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και σε διδασκαλίες δαιμονικές. Θα παρασυρθούν από απατεώνες και υποκριτές που έχουν πωρωμένη τη συνείδησή τους. Κι όταν μιλάμε για τους έσχατους καιρούς, εννοούμε όλη την περίοδο που ξεκίνησε από τότε, και συνεχίζει ως σήμερα. Όλη την περίοδο από την πρώτη έλευση του Χριστού, ιδιαίτερα από το πάθος, την ανάσταση και την ανάληψη, ως τη δεύτερη έλευση. Θα υπάρχουν σε αυτή την περίοδο πλάνες δαιμονικές, απατεώνες και υποκριτές που θα λένε τα εξής: Αυτοί απαγορεύουν το γάμο και επιβάλλουν αποχή από φαγητά"… Α' Τιμόθεο 4:1-3α. Ποια είναι όμως η αλήθεια; Που είναι το λάθος.
Το λάθος είναι διπλό. Πρώτο, αυτά τα δημιούργησε ο Θεός. Λέει το εδάφιο στην συνέχεια πως το γάμο και τα φαγητά: …"τα δημιούργησε ο Θεός για να τα τρώνε και να τον ευχαριστούν όσοι πίστεψαν και κατανόησαν την αλήθεια του Χριστού", Α' Τιμ. 4:3β.
Δεύτερο, όλα όσα έπλασε ο Θεός είναι καλά. Διαβάζουμε αμέσως μετά: "Καθετί που δημιούργησε ο Θεός είναι καλό, και τίποτα δεν είναι απαγορευμένο, όταν το χρησιμοποιούμε ευχαριστώντας το Θεό", Α' Τιμόθεο 4:4. Το φαγητό δεν είναι κακό. Ο γάμος δεν είναι κακός. Το σώμα μου δεν είναι κακό. Υπάρχουν για να τα χρησιμοποιούμε αναγνωρίζοντας με την ευχαριστία τον Θεό που τα δίνει.
Αν αυτό δεν το καταλάβω οδηγούμαι σε μια θρησκεία με «νομικιστικές, άχρηστες, ανθρώπινες, απαγορεύσεις» όπως γράφει στην Κολοσσαείς στο κεφάλαιο 2: "Και γιατί δέχεστε να σας επιβάλλουν απαγορεύσεις, όπως: «μην ακουμπήσεις αυτό, μη γευτείς το άλλο, μην αγγίξεις εκείνο»; Αυτού του είδους οι απαγορεύσεις ακούγονται λογικές ακόμη κι ωραίες, Αυτές οι απαγορεύσεις αναφέρονται σε πράγματα που είναι καταδικασμένα να φθαρούν μετά τη χρήση τους· πρόκειται για κανόνες που στηρίζονται σε ανθρώπινες διατάξεις και διδασκαλίες", Κολοσσαείς 2:19β-22.
Είναι λοιπόν, πράγματα ανθρώπινα. Δεν τα ζήτησε ο Θεός ποτέ. Αυτό όμως κάνει η θρησκεία. Επιβάλει πράγματα, σαν να τα ζήτησε ο Θεός. Τα κάνει να φαίνονται θεάρεστα, λογικά, πνευματικά. Όμως, μόνο πνευματικά δεν είναι. Γράφει πιο κάτω πως, "αυτές οι διατάξεις έχουν μια εξωτερική εμφάνιση σοφίας, που εκδηλώνεται σαν θρησκεία στηριγμένη στο ανθρώπινο θέλημα, σαν ψευτοταπεινοφροσύνη και περιφρόνηση του σώματος. Δεν έχουν όμως καμιά αξία και το μόνο που κάνουν είναι να ικανοποιούν το αμαρτωλό φρόνημα", Κολοσσαείς 2:23.
Αν το περιφρονήσω το σώμα μου δεν γίνομαι ανώτερος πνευματικά. Άλλο να δαμάζω το σώμα μου, να το δουλαγωγώ όπως λέει ο Παύλος, κι άλλο να το περιφρονώ. Αυτή η ψευτοταπεινοφροσύνη μου δίνει την ψευδαίσθηση πως είμαι καλός χριστιανός, πως έχω ισχυρή θέληση, όμως δεν περιορίζουν τους πειρασμούς, αλλά ικανοποιούν τη σάρκα. «Εγώ είμαι πνευματικός». Ξέρεις πόσο αντέχω να μην φάω;
Υπάρχουν και πιο σύγχρονες εκδοχές. Εγώ δεν πιστεύω στη διασκέδαση. Δεν ψυχαγωγούμαι. Δεν το πιστεύω αυτό. Είναι αμαρτωλό. Δεν κάνω ποτέ κάτι για τον εαυτό μου. Δεν τον περιποιούμαι.
Κι όμως ο Χριστός είπε πως οι πειρασμοί έρχονται από την καρδιά: "Αυτό που βγαίνει από μέσα από τον άνθρωπο, εκείνο μολύνει τον άνθρωπο· επειδή, από μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί συλλογισμοί, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλος, ασέλγεια, πονηρό βλέμμα, βλασφημία, υπερηφάνεια, αφροσύνη. Όλα αυτά τα πονηρά βγαίνουν από μέσα, και μολύνουν τον άνθρωπο", Μάρκος 7:20-23.
Η άσκηση έχει την θέση της στη χριστιανική ζωή. Ο Χριστός μίλησε για εγκράτεια, και για νηστεία. Όταν μίλησε όμως, είπε να μην το καταλάβει κανένας.
Αυτός ο «φιλοσοφικός δυϊσμός» και οι «νομικιστικές, άχρηστες, ανθρώπινες, απαγορεύσεις» οδηγούνταν από περισσότερη «μυστική ασκητική γνώση». Ήταν για τους μυημένους. Δεν μπορούσαν όλοι να την έχουν. Την φιλοσοφία της ζωής αυτής δεν μπορούσαν να την έχουν όλοι. Αν την αποκτούσες όμως, θα έμπαινες κι εσύ στη διαδικασία αυτή. Θα αποκτούσες περισσότερες εμπειρίες. Θα προχωρούσες στον ασκητικό μυστικισμό. Η προς Κολοσσαείς επιστολή λέει πως, "οι άνθρωποι αυτοί ακολουθούσαν μια ταπεινόφρονη λατρεία των αγγέλων, που βυθίζονται σε ψεύτικα οράματα και χωρίς λόγο υπερηφανεύονται με το υποδουλωμένο στην αμαρτία μυαλό τους", Κολοσσαείς 2:18.
Έβλεπαν οράματα, αλλά ήταν ψεύτικα. Βέβαια αυτοί που τα βλέπουν τα νομίζουν αληθινά.
Συνήθως όλα αυτά μπλέκονται με τη θρησκεία που είναι ευρέως γνωστή και διαδεδομένη, κι αυτό τις κάνει ακόμη πιο επικίνδυνες. Εκείνη την εποχή το μείγμα αυτό συμπληρώνονταν από μια «προσκόλληση στις τελετές»: "Μην αφήνετε, λοιπόν, κανέναν να σας κρίνει για ζητήματα φαγητών ή ποτών ή πως δεν τηρείτε τις γιορτές, τις νουμηνίες ή τα Σάββατα", Κολοσσαείς 2:14. Αυτά ήταν Ιουδαϊκές παραδόσεις και συνήθειες.
Η οργανωμένη θρησκεία, πάντα αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό σε κάθε είδους τέτοια φιλοσοφία. Ο Ιουδαϊσμός μιλούσε για αγγέλους, για οράματα για δοξασίες που έμοιαζαν σωστές, αλλά ήταν λάθος. Η Ιουδαϊκή λογοτεχνία της εποχής είναι γεμάτη από τέτοιες ιστορίες. Όλα αυτά αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ιντριγκάρουν τον άνθρωπο.
Έχετε προσέξει πόσο εύκολο είναι να προσέξουμε ένα όνειρο, ή μια σύμπτωση, παρά τον γραπτό Λόγο του Θεού. Πόσοι άνθρωποι δεν ισχυρίζονται πως έχουν αποκαλύψεις από το Θεό για τον παράδεισο, ή για την κόλαση.
Τα ακούμε όμως ευχάριστα! Κεντρίζουν το ενδιαφέρον! Είναι σειρήνες.
Άλλοι πάλι λένε πως τους αποκαλύφθηκε πως πρέπει να λατρεύουν τον τάδε άγγελο ή άγιο. Πως πρέπει οπωσδήποτε συγκεκριμένες μέρες ή γιορτές να τις τηρούν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις βλέπει κάποιος πως η θρησκεία και το «φολκλόρ» αγκαλιάζονται θανάσιμα με πάρα πολλές μορφές.
Όλα αυτά μπορούν να μπουν και μπαίνουν σφήνα στην πίστη μας. Κι ο Χριστός που πάει; Πάει «περίπατο». Κρύβεται, θάβεται κάτω από όλα αυτά, και δημιουργείται μια θρησκεία στην οποία ο Χριστός είναι κάπου «εκεί», όχι όμως στο κέντρο.
Δημιουργείται ένας Χριστός που μπορείς να τον χειριστείς. Να τον χρησιμοποιήσεις για να σου λύσει τα προβλήματα, να σε κάνει καλά, να τον βρεις όταν τον χρειάζεσαι, γιατί στο μεταξύ έχεις άλλες βοήθειες. Μπορεί να έχεις τη φιλοσοφία, τη δύναμη της θετικής σκέψης, τα μαντζούνια, τις εικόνες, τα μέντιουμ (λίγοι είναι αυτοί που προσεύχονται και μετά συμβουλεύονται το ωροσκόπιο;). Αυτός είναι ο Χριστός «α-λα-καρτ». Μπορεί να είναι δάσκαλος, ένας γκουρού, ένας σοφός, ένας ανάμεσα στους άλλους.
Σε όλα αυτά, έρχεται ιδιαίτερα η προς Κολοσσαείς επιστολή να πει την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πιο γλυκιά από το ψέμα.
"Ποιος είναι ο αληθινός Χριστός; "Αυτός είναι εικόνα του αόρατου Θεού, πριν από κάθε πλάσμα γεννημένος.
Γιατί τα πάντα δι' αυτού ήρθαν στην ύπαρξη, όσα στον ουρανό κι όσα στη γη, τα ορατά και τα αόρατα, θρόνοι και κυριότητες, αρχές και εξουσίες. 'Ο,τι υπάρχει είναι πλασμένο δι' αυτού κι αυτόν έχει σκοπό του.
Υπάρχει αυτός πριν από καθετί κι αυτός τα πάντα συγκρατεί, για να μπορούν να υπάρχουν.
Αυτός η κεφαλή του σώματος που είναι η εκκλησία, αυτός αρχή της νέας ανθρωπότητας απ' τους νεκρούς ο πρωταναστημένος, ώστε να γίνει σ' όλα εκείνος πρώτος.
Γιατί μέσα σ' εκείνον η θεότητα έστερξε ολάκερη να κατοικήσει, κι όλα όσα στη γη κι όσα στον ουρανό μαζί της να συμφιλιώσει δι' αυτού, που την ειρήνη έφερε με του σταυρού του το αίμα", Κολοσσαείς 1:15-20.
Ο αληθινός Χριστός είναι δημιουργός, είναι συντηρητής. Όλα πλάστηκαν γι Αυτόν, όλα Αυτόν έχουν σκοπό τους. Αυτός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Αυτός τη λυτρώνει, αυτός συμφιλιώνει. Αυτός είναι πάνω από καθετί!
Και πιο κάτω, "Γιατί μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα", Κολοσσαείς 2:9. Αν γνωρίζω αυτόν τον Χριστό τότε έχω το πραγματικό κλειδί της αληθινής γνώσης: "Στον οποίο βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως", Κολοσσαείς 2:3.
Αυτόν τον Χριστό, τον αληθινό Χριστό δεν μπορώ να τον χρησιμοποιήσω. Δεν μπορώ να τον χειραγωγήσω. Δεν κατατάσσεται πουθενά. Είναι Θεός. Γράφει ο C.S. Lewis στο βιβλίο του "ο χαρούμενος χριστιανός" (The Joyful Christian) πως ο Χριστός ποτέ δεν ήταν ένας απλός ηθικός δάσκαλος. Ποτέ οι άνθρωποι δεν τον είδαν έτσι. Όσοι τον γνώρισαν δεν επηρεάστηκαν από Αυτόν ως απλό δάσκαλο. Η επαφή με τον Χριστό προκαλούσε τριών ειδών αντιδράσεις: μίσος, τρόμο, λατρεία. Δεν υπάρχουν ίχνη ανθρώπων που απλά τον αποδέχονταν (mild approval). Δεν μπορείς να πεις απλά «καλός είναι».
Απλή αποδοχή μπορείς να δώσεις σε ένα βιβλίο που διάβασες. Απλή παραδοχή μπορείς να παραχωρήσεις σε μια ταινία που είδες, ή σε ένα εστιατόριο που έφαγες. Η απλή αποδοχή δεν είναι κακή, αλλά δεν περιλαμβάνει τον ενθουσιασμό, είναι πρόχειρη, είναι περιορισμένη.
Είναι αδύνατο να δώσει κάποιος «απλή αποδοχή» στον Χριστό όταν τον καταλάβει. Μπορείς να τον αγνοήσεις, μπορείς να τον μισήσεις, ή μπορείς να τον λατρεύσεις. Απλά να πεις «καλός είναι» δεν γίνεται. Ο Χριστός είναι ο δημιουργός του κόσμου, είναι ο λυτρωτής, είναι ο κριτής μας. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις αυτό ούτε με ελαφρότητα, ούτε με προχειρότητα.
Το μόνο που του πρέπει είναι η πρώτη θέση πάνω από καθετί. Όχι απλά να βρίσκεται ψηλά στις προτεραιότητές μας, αλλά να είναι μόνος Αυτός στο θρόνο της καρδιάς μας.
Για μας που λέμε πως τον ακολουθούμε, αλλά κι όσοι δεν έχουν κάνει το βήμα της μετάνοιας ακόμη, όλοι χρειαζόμαστε μετάνοια.
Πολύ συχνά ένα σωρό άλλα πράγματα βάζουν το Χριστό στο περιθώριο. Τα παιδιά μας μπορεί να το κάνουν αυτό. Αυτός που αγαπάμε. Μπορεί η δουλειά μας, μπορεί οι σπουδές μας. Ακόμη και η διακονία στο έργο του Θεού. Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό από μόνο του, αλλά μπορούν να γίνουν όλα αυτά ο σκοπός της ζωής μας. Αν είναι έτσι, τότε δίνουμε στο Χριστό «απλή αποδοχή». Και χρειαζόμαστε μετάνοια.
Μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής, αυτός που είναι κύριος "κάθε αρχής και εξουσίας", Κολοσσαείς 2:14.
Ο Χριστός μας καλεί να έρθουμε κοντά Του, και να είναι Αυτός στη ζωή μας «Κύριος». Έλα εκεί που είσαι, εκεί που κάθεσαι με μετάνοια σε Αυτόν κι αναγνώρισέ Τον στη ζωή σου. Πες του «Μετανιώνω γιατί παίζω μαζί Σου. Δεν θέλω να σε χρησιμοποιώ άλλο. Θέλω να σε υπακούω, να σε ακολουθώ. Πάρε Εσύ τη ζωή μου». Αμήν...
