Πρόσφατα βλέπαμε –για εκατοστή φορά– την αγαπημένη μας ταινία με τις φίλες μου, το «Αγάπα με αν τολμάς». Μια πλοκή που σε κρατά μέχρι τέλους με δαγκωμένο το μαξιλάρι στα χείλη σου από την αγωνία και το άγχος μήπως οι πρωταγωνιστές δε μείνουν τελικά μαζί όπως τους πρέπει. Η όλη υπόθεση όμως και το ζουμί της είναι αλλού. Στη σχέση αυτών των δύο ανθρώπων, οι οποίοι για τους λόγους τους (δεν θα τους αναφέρω για να δείτε την ταινία εάν δεν την έχετε ήδη δει), καταφέρνουν τελικά να περνούν τη ζωή τους με άλλους συντρόφους μα το κρυφό τους μαράζι ή πιο ρεαλιστικά το απωθημένο τους είναι αντίστοιχα ο ένας κι ο άλλος.
Κρυφές σταθερές, είναι εκεί παρόλα τα χρόνια που περνούν. Φυσικά και ήταν ευτυχισμένοι με τις ζωές τους παρότι τις ζούσαν χωριστά. Ήταν, όμως, μια επιμέρους ευτυχία. Οι σχέσεις που τελειώνουν κι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια γεμάτα απωθημένα είναι αυτές που βρίσκεις χίλιους λόγους γιατί τελείωσαν, μα αντίστοιχα εύχεσαι κάποιες από τις καλύτερες στιγμές σου να τις ζούσες μαζί τους. Το απωθημένο χαρακτηρίζεται σαν κάτι παρανοϊκό, τρελό, ανάλαφρο, πικάντικο και τολμηρό. Με ένταση και υπερβολές είναι συνήθως ντυμένες οι σχέσεις που αφήνουν στο διάβα τους κατάλοιπα που δύσκολα τους ξεφεύγεις.
Ψάχνοντας στο ίντερνετ εμφανίζεται η εξής τεκμηρίωση της λέξης : «απωθημένα: αναμνήσεις ή συναισθήματα που κάποιος τα έχει απωθήσει στο υποσυνείδητό του, εξακολουθούν όμως να τον επηρεάζουν χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει.»
Όταν κάποιος αποκτά τον τίτλο «απωθημένο» μπαίνει σε άλλη διάσταση. Στη στρατόσφαιρα της ατελείωτης σύγκρισης με τους άλλους όπου πάντα θα βγαίνει νικητής. Υποσυνείδητα μηνύματα που δεν μπορείς να τα αγγίξεις, να τα πολεμήσεις ή να τα αφανίσεις.
Όντας απωθημένο κάποιου είσαι η αφορμή για τα μεταμεσονύκτια σφηνάκια του, για τα όνειρα που τον ξυπνούν τη νύχτα και αποσυντονίζουν όλη του την υπόλοιπη ημέρα, τα τραγούδια που σχεδόν σε φέρνουν μπροστά του να χορεύεις. Οι λόγοι που σε έχασε ή σε άφησε να προχωρήσεις χωρίς αυτόν, μπροστά σε αυτό που ένιωσε μαζί σου έχουν την τάση να λειτουργούν σαν τη μέθοδο της εξάτμισης. Όσο περνάει ο καιρός, εξατμίζεται ο διαλύτης (τα άσχημα συναισθήματα και οι κακές σας στιγμές) και παραμένει η στερεή ουσία (εσύ, τα κοινά σας βιώματα και οι πιο χρωματιστές σας εικόνες).
Νέες γνωριμίες και ειδύλλια πάνε και έρχονται μαζί με τον ενθουσιασμό της καινούργιας αρχής και εκεί που φτάνει στο σημείο να ξεχαστεί και να μη βασανίζεις άλλο το μυαλό του, ανοίγει κάπου μια τόσο μικρή χαραμάδα και τσουπ, να’ σαι πάλι με τη μαγική σου υπόσταση να εμφανίζεσαι χωρίς να σε έχει φωνάξει κανείς. Απρόσκλητος και σχεδόν αγενής να του θυμίζεις πως είσαι ακόμη εκεί, κατοικείς σε μια μικρή γωνιά του μυαλού του καλά προστατευμένος από όλους τους υπόλοιπους και ανυπομονείς να γνωρίσεις κι εσύ μαζί του τον καινούργιο του έρωτα. Προσπαθεί, να μην ακούσει τη φωνή σου μα εσύ με τους ενισχυτές σου κάνεις sound check μέσα στο κεφάλι του και είναι αδύνατον να μη σε ακούσει.
Ανά καιρούς, καταφέρνει και χαλιναγωγεί την ύπαρξη και τη θύμησή σου αλλά εσύ είσαι σατανικός. Όσο κι αν σε κοιμίζει, βρίσκεις πάντα τον τρόπο να βγεις για λίγο από το υποσυνείδητο του και να κάνεις το comeback σου, αναστατώνοντας τις στιγμές του με τη φωνούλα σου να σιγοτραγουδά «Δε φεύγω, όσο κι αν θες, δε φεύγω».
Είσαι το άπιαστο, το απόλυτο, αυτό που μέσα του θα είναι πάντα άτρωτο και ανίκητο. Στη σκιά σου θα ζουν όλοι όσοι θα έρθουν. Κάποιοι ίσως καταφέρουν να σε επισκιάσουν για λίγο αλλά δε θα σε εξαφανίσουν ποτέ. Κι αυτό γιατί έχεις πάρει με όλες τις τιμές και τη δόξα, το στέμμα του « Είμαι ΤΟ απωθημένο» το οποίο σου δίνει αυτή τη μεγάλη θέση μέσα του κι αυτή την ισχυρή επιρροή στα συναισθήματά του. Ουσιαστικά όμως, το χώρο που έχεις καταλάβει μέσα του, στον προσφέρει αυτός ο ίδιος.
Αυτός σε κρατά, αυτός σε συντηρεί, αυτός επιλέγει να σε τρέφει και να σου επιτρέπει να κάνεις τις εμφανίσεις σου που τόσο τον βασανίζουν και ταυτόχρονα τον κάνουν να νιώθει και τόσο ζωντανός. Ζωντανός να καταπιάνεται από τις μεγάλες σας στιγμές και να ξαναζεί με την παραμικρή αφορμή όλα όσα φτιάξατε παρέα, κι ας ξέρει πως πιθανότατα δε θα σε έχει ξανά κοντά του.
Αυτός είναι που πληρώνει το ενοίκιο σου μέσα στην ψυχή του. Έξωση δε μπορεί να σου κάνει κανείς από όσους θα έρθουν. Αυτός που θα επιλέξει να σε πετάξει με τις κλωτσιές έξω από το μυαλό και την καρδιά του είναι μόνο ο ίδιος. Μια αιώνια κόντρα που εκείνος θα σε σπρώχνει κι εσύ θα κρατιέσαι από τους τοίχους του μυαλού του φωνάζοντας πως κανείς δεν μπορεί να σε διώξει μακριά. Και οι πιθανότητες νίκης είναι υπέρ σου.
Το διασκεδάζεις ε; Πρόσεχε. Οι ουρανοί είναι συχνά ανοιχτοί και δεν ξέρεις τι θα σου φέρουν μπροστά σου αύριο. Καινούργιο έρωτα ή κάποιον παλιό που ήρθε να σε βασανίσει και να γίνει το Ζαχίρ σου. Και τότε, θα είσαι εσύ που θα τρέχεις από τα κρυμμένα να σωθείς.
Ζαχίρ: Είναι κάτι ή κάποιος που, όταν έρθουμε σε επαφή μαζί του, καταλήγει να απασχολεί λίγο-λίγο τη σκέψη μας σε σημείο να μην μπορούμε να συγκεντρωθούμε σε τίποτε άλλο. Αυτό, μπορεί να θεωρηθεί αγιοσύνη ή τρέλα.
