Διαβάζω συχνά «αγάπησε τον εαυτό σου»
Και ενώ είναι απλό, γίνεται κάτι πολύπλοκο, γιατί πως θα φτάσει κανείς στην αγάπη κάποιου που δεν γνωρίζει;
Πόσο σίγουροι είμαστε ότι αυτό που καλούμαστε να αγαπήσουμε είναι ο Εαυτός μας;
Ο άνθρωπος, μέσα από την εκπαίδευσή του, αποκτά την τακτική του χαμαιλέοντα. Προσαρμόζεται… Άλλος κοιμάται το βράδυ, άλλος ξυπνάει το πρωί… Και στο ενδιάμεσο διάστημα υιοθετεί διάφορες στάσεις και εικόνες που «καταπίνουν» τα συναισθήματά του και τις ανάγκες του και παρουσιάζεται σαν «κάτι» που προσπαθεί να επιβιώσει καλύπτοντας τις ανάγκες του συνόλου, ασυνείδητα, ενώ συνειδητά νομίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.
Οι περισσότεροι αγαπούν τον εαυτό τους με λάθος τρόπο, γιατί δεν ξέρουν ποιόν να αγαπήσουν σε έναν κόσμο που πάντα τους απειλεί με απόρριψη. Οι άμυνες και ο έλεγχος έγιναν «εαυτός» και πολλοί είναι υπερήφανοι γι’ αυτόν, αγνοώντας ότι αυτός ο εαυτός έχει διασπαστεί σε χιλιάδες μορφές που η μία πολεμάει την άλλη.
Πόσο συχνά ακούμε «είμαι τελειομανής»… Και πως μπορεί να αγαπήσει ο τελειομανής τον Εαυτό του; Συνήθως μισεί όσους του φαντάζουν ατελείς… Και αν ξεκινήσουμε από το «μίσος», τότε πώς να μιλήσουμε για Αγάπη;
Αν η Καρδιά μας γεμίσει με συγκρίσεις, τότε τα συναισθήματα θα πνίξουν κάθε καλοπροαίρετη πρόθεση μας να αγαπήσουμε τον Εαυτό μας και τους άλλους, επιδρώντας στον νου μας και στις πράξεις μας. Πολλοί νομίζουν ότι ο νους τους είναι απειθάρχητος και κυριαρχεί στις προθέσεις τους, αλλά δεν είναι αλήθεια… ελέγχεται κι αυτός από τα συναισθήματα, μόνο που δεν το παίρνουμε είδηση, γιατί ο εστιασμός μας δεν είναι στο «ποιος είμαι», αλλά στο «πως φαίνομαι στους άλλους» και αυτό το θεωρούμε φυσιολογικό. Και τότε βλέπουμε στους άλλους, αυτό που δεν βλέπουμε στον εαυτό μας. Ποιόν να αγαπήσεις μετά;
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να πειθαρχήσουν τον νου τους, αλλά δεν ρίχνουν ούτε μία ματιά στα συναισθήματά τους, που είναι εκείνα που τους κάνουν απειθάρχητους και ασεβείς προς την μεγαλειώδη τους Ύπαρξη.
Όμως δεν αρκεί να γνωρίζουμε νοητικά για τον Εαυτό μας και για τις ποιότητες που έχουμε σαν Άνθρωποι, γιατί είναι σαν να προσπαθούμε να φτάσουμε κάτι τέλειο, με συναισθήματα που καθορίζουν την επίγνωση της ατέλειάς μας. Και αυτήν την επίγνωση χρειάζεται να αλλάξουμε… επίγνωση που έχει φωλιάσει στον συναισθηματικό κόσμο μας και μπλοκάρει κάθε πνευματική έμπνευση που είναι απαραίτητη για την αυτοεπίγνωση μας.
Το να προσπαθούμε συνεχώς να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι είναι από μόνο του επικίνδυνο, γιατί δηλώνει εκ προοιμίου μια πεποίθηση που αποκτήσαμε από τα παιδικά μας χρόνια, ότι δεν είμαστε ποτέ αρκετά καλοί για τους γονείς μας…
Μα τώρα ήρθε ο καιρός να ωριμάσουμε σε όλα μας τα επίπεδα, χαράζοντας ο καθένας μας τον Δρόμο του. Το σίγουρο είναι ότι σ’ αυτόν τον Δρόμο θα μας «κατηγορήσουν» ότι αλλάξαμε και παρασυρθήκαμε από άλλους… Αυτή η «κατηγορία» είναι και η αιτία που η συναισθηματική ανωριμότητα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά… Γιατί λίγοι την αντέχουν, χωρίς να τους δημιουργήσει τάσεις αυτοκαταστροφικές… Δυστυχώς μας έπνιξαν οι παραδόσεις…
Δεν θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, θέλω απλά να Είμαι ο Εαυτός μου και αυτό πάει ενάντια στην παράδοση, που περιέχει μια ηθική, η οποία μας έφτασε σ’ αυτά τα χάλια ενός «είδους» που δεν έχει καμία σχέση με την Θεότητα, κάνοντάς μας διαρκώς φοβισμένους και υποτελείς.
Και τι σχέση έχει αυτό το «είδος» με τον Άνθρωπο;
Τι σχέση έχει με τον Θεό;
Τι σχέση έχει με την Ουσιώδη μας Φύση;
