O Μάριος ζει σε μια επαρχιακή πόλη της Δυτικής Ευρώπης με έντονα πολυπολιτισμικά στοιχεία. Άνθρωποι από όλο τον πλανήτη διαφόρων καταβολών, θρησκειών, σεξουλικοτήτων, αναγκών, νοοτροπίας και τρόπου ζωής συμβιώνουν αρμονικά σεβόμενοι ο ένας την όποια διαφορετικότητα του άλλου. Όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε ευνομούμενη και κοσμοπολίτικη κοινωνία της Δύσης. Μια φίλη του Μάριου, η Άνμπαρ, που πρόσφατα θεραπεύτηκε από τον καρκίνο, αν και απέρριψε σε μεγάλο βαθμό την θρησκεία με την οποία μεγάλωσε, ασχολείται τελευταία με New Age πρακτικές.
|
Για όσους δεν γνωρίζουν, New Age είναι ένα αμιγώς θρησκευτικό κίνημα που ασχολείται με τη μεταφυσική και αναπτύχθηκε ραγδαία την δεκαετία του ’70 σε διάφορα κράτη της Δύσης – ένα κράμα βουδισμού, ινδουϊσμού και yoga συνδυασμένο με τεχνικές αυτοβοήθειας (του στυλ 10 τρόποι να αγαπήσετε τον εαυτό σας και να είστε πηδήξιμοι αυτό το καλοκαίρι), τσάκρα και παραψυχολογία. Σαν «φιλοσοφία» διέπεται από εγωκεντρισμό και φυσικά η επιστημονική κοινότητα το έχει αποκηρύξει για ευνόητους λόγους.
Η Άνμπαρ θα πήγαινε σε ένα οικολογικό-trance πάρτυ ενός κέντρου yoga της διπλανής πόλης και πρότεινε στον Μάριο να τη συνοδεύσει. Εκείνος, αν και άθεος, ήθελε να βιώσει από καθαρή περιέργεια πως είναι να συνεβρίσκεσαι με άτομα που εφαρμόζουν τέτοιες κατακριτέες πρακτικές. Σαν κάτι ρεπόρτερ του Vice, δηλαδή, που πάνε σε «περίεργα» μέρη να συναντήσουν «περίεργους» ανθρώπους υπό τις εντολές του βασιλιά της κίτρινης δημοσιογραφίας Rupert Murdoch, σε μια πιο χαβαλεδιάρικη και ό,τι κάτσει εκδοχή. Φτάνουν στο κέντρο, βγάζουν παπούτσια, πληρώνουν (όλα έχουν ένα τίμημα άλλωστε) και τους υποδέχονται κάτι θετικοενεργειάκηδες που φιλοδοξούν κάποια στιγμή να γίνουν συγγραφείς βιβλίων αυτοβοήθειας. Απατεώνες ολκής με δυό λόγια.
Ο χώρος ήταν ζωγραφισμένος με πολύχρωμα σχέδια πάνω σε μαύροφόντο που φωσφόριζαν στο σκοτάδι – σχέδια που θύμισαν στον Μάριο κάτι ασκήσεις από το μάθημα εικαστικών της Δευτέρας Γυμνασίου. Να κι η Shiva, κάτι Βούδες μέσω προτζέκτορα με κάκιστα γραφικά των early 90s, μαστουροστικάκια σαν αυτά που πουλάνε πλανόδιοι στο Μοναστηράκι και trance μουσική – για την ακρίβεια κάτι αφόρητα πληκτικά uplifting που ούτε on acid δεν τ’ακούει άνθρωπος. Στη γωνία κάθεται κάποιος «θεούλης» που θα διαλογίζεται ως το τέλος της βραδιάς, κάτι ημιατάλαντες χορεύτριες δείχνουν τις ικανότητες τους στο χορό ρίχνοντας ροδοπέταλα και glitter στο τέλος του πρώτου show και τα χασμουρητά ανά second να διαδέχονται το ένα τ’άλλο.
Ο Μάριος έχει αντιληφθεί δεόντως ότι περιτριγυρίζεται από δεκάδες εκπροσώπους «θετικής σκέψης» New Age αισθητικής που έχουν διαβάσει τα άπαντα του παπαροπλημμύρα Paulo Coelho, πιστεύουν στον ανύπαρκτο νόμο της έλξης που βασίζεται σε κάτι best seller για εγωκεντρικά καθυστερημένα ζωάδια όπως το the Secret και the Power της Rhonda Byrne και συνάμα ενθουσιάστηκαν με την κινηματογραφική μεταφορά των 50 αποχρώσεων του γκρι. Με άλλα λόγια, επιφανειακές και γενικευμένες σκέψεις ως απόρροιες του καπιταλισμού και της πατριαρχίας με εξαιρετικά επικίνδυνες διαστρεβλώσεις που παρουσιάζονται ως βαθυστόχαστα νοήματα σαν αυτά τα γλυκανάλατα τσιτάτα στα social media. Και όλα αυτά έχουν ως βάση τους τη μεταφυσική. I rest my case.
Η ανία και η απύθμενη ηλιθιότητα εκείνο το βράδυ έδεσαν γάντι με τη διάλεξη μιας ινστρουκτόρισας διαλογισμού που έκανε λόγο για το «πως να αγαπήσετε τον εαυτό σας», «να ζήσετε το τώρα», «να είστε πάντα χαρούμενοι» (σόρρυ κοπελιά, μόνο με λοβοτομή επιτυγχάνεται πλήρως αυτό), «να φτάσετε σε κατάσταση συνείδησης» και «να εκκενώσετε το μυαλό σας από τις πολλές σκέψεις». Στην προκειμένη περίπτωση, η μόνη εκκένωση που θα ανακούφιζε τον Μάριο ήταν πιθανότατα η κυστική ή πρωκτική.
Ο σκεπτόμενος άνθρωπος δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμος σε τέτοια περιβάλλοντα κι έτσι όταν κάλεσε η ινστρουκτόρισα τους παρευρισκόμενους να διαλογιστούν για λίγα λεπτά, όλοι έκλεισαν τα μάτια πλην του Μάριου. Στριφογύριζε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά, τους κοιτούσε όλους προσεκτικά κι ήταν έτοιμος να ξεκαρδιστεί στα γέλια με την τόσο πειθήνια στάση τους. Για την ακρίβεια αν μπορούσε, θα ξεσπούσε σε δυνατά γέλια με το δάκτυλο προς το μέρος τους φωνάζοντας παράλληλα «you are just a bunch of idiots». Αλλά ήταν κι η φίλη του η Άνμπαρ παραδίπλα, η οποία αν θυμάστε θεραπεύτηκε πρόσφατα από καρκίνο. Κι η Άνμπαρ να μην ήταν, πάλι μάταιη θα ήταν η αντίστασή του μιας και τα συγκεκριμένα άτομα είχαν δείκτη νοημοσύνης ισοδύναμου ενός τρύπιου προφυλακτικού.
Οι ινστρούκτορες τον αντιλαβάνονται από την πρώτη στιγμή και σε κάποια φάση ψυθιρίζουν κάτι μεταξύ τους υποκρινόμενοι ότι φτιάχνουν το μικρόφωνο. Τελειώνει ο διαλογισμός, η Άνμπαρ νιώθει «καλύτερα» κι η ινστρουκτόρισα πλησιάζει τον Μάριο με ύφος καυλωμένης νυφίτσας σε περίοδο αναπαραγωγής. Ακολουθεί ο εξής διάλογος:
– Είσαι πολύ σφιγμένος, ξέρεις τα τσάκρα σου…
– Τα παραπονά σας στον Friedrich Nietzsche κυρία μου.
Μετά βρίσκει κάποιο γνωστό του ο οποίος συχνάζει τακτικά στο εν λόγω κέντρο yoga και ρωτάει τον Μάριο πως του φάνηκε. «Ε να, ξέρεις, σέβομαι τα πιστεύω των άλλων αλλά προσωπικά δεν ανήκω σε αυτή τη φιλοσοφία», είπε ο Μάριος προσπαθώντας να συγκρατήσει τα μπινελίκια που ήθελε τόσο παθιασμένα να χώσει. «Α, αυτήν εδώ είχατε τώρα; Δεν είναι καλή για ινστρούκτορας, πολύ βαρετή. Εγώ πηγαίνω σε μια άλλη που τα λέει ωραία κι έχει τρομερή φωνή… μπλα μπλα μπλα». Η απάντηση κλειδί του φίλου του Μάριου ξεδιπλώνει έναν από τους βασικούς πυρήνες τέτοιων κομπογιανίτικων ψευδοφιλοσοφιών: Δεν έχει σημασία τι λες, αλλά πως το λες. Πάγια τακτική κοινωνιοπαθών μέσω σαγήνης.
Ο Μάριος καρτερεί να φύγει κάποια στιγμή από τη φωλιά ηλιθίων που βρέθηκε εκείνο το βράδυ αλλά προσποιείται στην Άνμπαρ ότι απλά είναι λίγο κουρασμένος. Σαν να μην έφταναν όλα, συνεχίζονταν οι ανιαρές μουσικές ακροβασίες στο βάθρο της αταλαντοσύνης με αποκορύφωμα ένα «τραγούδι» – ερμηνευμένο playback – που οι στίχοι εξυμνούσαν τις ευεργετικές ιδιότητες του αέναου χαμόγελου και της θετικής ενέργειας και το οποίο παίχτηκε μάλιστα πάνω από μια φορές. Μέχρι κι η Άνμπαρ ένιωσε αμήχανα εκείνη τη στιγμή.
Λίγο πριν φύγουν, πάει ο Μάριος να ακούσει λίγη ακόμα μούφα trance και πετυχαίνει στον χορό πάλι την New-Age-γκάου ινστρουκτόρισα. Χορεύουν για μερικά δευτερόλεπτα κι εκείνη προσπαθεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον του Μάριου (εδώ γελάμε) κουνώντας γρήγορα το κεφάλι της πότε δεξιά πότε αριστερά και επιδεικνύοντας τα φλούο πορτοκαλί νύχια και χέρια της που φωσφόριζαν στο ημιφώς. Το βλέμα του Μάριου φωνάζει «παρ΄τε αμέσως αυτή την αγύρτισα από μπροστά μου που πάει να με ξεγελάσει με καθρεφτάκια και χάντρες όπως οι κατακτητές κάνουν στους ιθαγενείς». Ζητά συγγνώμη και πάει να βρει την Άνμπαρ με την οποία αποχωρούν μετά από κάποια ώρα. Τι αποτυχία ήταν αυτό το πάρτυ, ούτε το κομμάτι Age of Aquarius των 5th Dimension δεν ακούστηκε, έστω για συμβολικούς λόγους.
Συμπέρασμα; Κάπου εκεί καταλήγει κανείς όταν απορρίπτει λογικές και επιστημονικές επεξηγήσεις της πραγματικότητας, μη έχοντας τα κατάλληλα εργαλεία ή την θέληση πολλές φορές να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του. Γι’αυτό άλλωστε και οι θρησκείες εξακολουθούν να ευδοκιμούν, υπάρχουν βλέπετε εκατομμύρια πιστοί ανά τον κόσμο. Όσον αφορά το New Age, οι αντιεπιστημονικές πρακτικές του προτάσσουν πάνω απ’όλα την ιδιωτεία, δαιμονοποιούν τη σκέψη ενώ καλλιεργούν την προσαρμοστικότητα σε αντίξοες συνθήκες αντί να παρέχουν τροφή για σκέψη και μετέπειτα δράση. Αυτά έχουν ως επακόλουθο να μειώνουν σημαντικά την ενσυναίσθηση των πολιτών αλλά και την πολιτική τους συνείδηση με βάση το κοινό καλό – δίολου τυχαίο ότι η πλειάδα των New-Ageιστών είναι απολιτίκ ή νεοφιλελεύθεροι εν αγνοία τους και πως όλη αυτή ψευδοφιλοσοφία αναπτύχθηκε το ’70 από προνομιούχους λευκούς hippies της Δύσης πατώντας πάνω σε ανατολικές θρησκείες.
Υ.Γ.: Μάριος + Άνμπαρ = Love for Never αφού από συνενόηση, ντακότα…
