«Μπορώ να κάνω τα πάντα για σένα, ακόμη κι αυτά που δεν μπορώ, για σένα θα τα κάνω» της είπε. Τα μάτια της θα έπρεπε να αστράψουν από συγκίνηση πλην όμως η αμφιβολία ξεπήδησε στην σκέψη της.
Η ματιά της έγινε θολή και απροσδιόριστη. Φταίει το γεγονός ότι παρόμοιου τύπου λόγια είχε ακούσει ξανά στο παρελθόν. Αλλά παρέμεναν λόγια και υποσχέσεις. Τα χείλη που τότε τα πρόφεραν ανήκαν σε άλλο πρόσωπο αλλά και τι με αυτό; Η αμφιβολία έχει ήδη ριζώσει.
«Μπορώ να κάνω τα πάντα για σένα» άκουγε αλλά δεν το πίστεψε. Αυτό που της φαινόταν περισσότερο πιστευτό ήταν «μπορώ να κάνω για σένα αυτά που δεν με ξεβολεύουν, αυτά που μέχρι ενός σημείου με εξυπηρετούν». Οι εκδορές του παρελθόντος στάλαξαν δηλητήριο και έγιναν βαθύτατες μολύνσεις. Και της μόλυναν τα αγνά επίπεδα ρομαντισμού. Ωδή στην περασμένη αλλά όχι ξεχασμένη απογοήτευση.
Περπατώντας στη νέα της ζωή δεν μπορούσε να αποδεσμευτεί από τα συναισθηματικά κουφάρια των προηγούμενων εμπειριών. Έτσι, σε κάθε της βήμα έσερνε, σα μπάλα φυλακισμένου, τις πικρίες που είχε αποκομίσει. Τα λόγια που είχε ακούσει ήταν ωραιότατα πλην όμως, λόγια κούφια και ανεφάρμοστα. Η θεωρία βρίθει λογικών επιχειρημάτων και συναισθηματικών εξάρσεων. Στην πράξη όμως, η λογική εξαλείφεται και το συναίσθημα φθίνει. Στην πράξη ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του, την βολή του. Εξ ορισμού, δεν είναι κακό. Αντιθέτως, είναι υγιές να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Αλλά όχι να αδειάζουμε συναισθηματικά όσους μας περιβάλλουν και επενδύουν πάνω μας.
Ίσως αυτό να την πλήγωσε περισσότερο. Ότι επένδυσε σε άτομα χωρίς βάθος. Διότι οι ρηχοί άνθρωποι μπορεί να μην πνίγονται οι ίδιοι, πνίγουν όμως τους άλλους με την συμπεριφορά τους, με την κενότητα του χαρακτήρα τους. Βούτηξε με το κεφάλι σε μια άδεια πισίνα. Περισσότερες από μια φορές. Κοιτώντας στα μάτια αυτών των ανθρώπων δεν έβλεπε παρά κενό. Ρηχότητα απλοϊκή και άβολη. Πώς να χαιρόταν τα μαγευτικά θαλασσινά νερά αν δεν μπορούσε να βυθιστεί σε αυτά, να τα νιώσει σε κάθε σημείο του κορμιού της; Μα το συναισθηματικό βάθος εκείνων ίσα που κάλυπτε τους αστραγάλους της.
Ίσως αυτό να την πλήγωσε περισσότερο. Ότι πίστεψε ότι θα λάβει αυτά που πρόθυμα έδωσε. Μα αφού αυτό της είπαν κοιτώντας την κατάματα και δυνατά. Ε και; Επειδή κάποιος λέει ωραία λόγια σημαίνει ότι μπορεί ή ότι θέλει να τα κάνει πράξη; Παραπλανητική διαφήμιση(;).
Μα δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Χωρίς να ποινικοποιήσουμε την αθωότητα και την προθυμία να εμπιστευτεί τους ανθρώπους, έπρεπε να είναι περισσότερο ρεαλίστρια. Θέλοντας ή μη, δεν λειτουργούν όλοι με τα δικά της κριτήρια. Μα ούτε της είπε κανείς ότι αυτή είναι και η σωστή τακτική. Αυθόρμητα είναι θυσιαστική με τον εαυτό της και δοτική προς τους άλλους. Μα χρειάζεται αντίκρισμα για να είναι έτσι; Ψυχικές καταβολές χρειάζονται και δεν είναι δυνατό να τις έχουν όλοι. Με λίγα λόγια, ο καθένας πράττει κατά βούληση και με την δεδομένη ποιότητα του χαρακτήρα του. Το θέμα είναι να μάθουμε να διαχωρίζουμε το μετάξι από το συνθετικό. Και να μάθουμε να δίνουμε από την καρδιά μας. Όσα δίνουμε οικειοθελώς τα δίνουμε ανεπιστρεπτί. Χωρίς να περιμένουμε ανταλλάγματα. Και γιατί να αποζητάμε αντιγύρισμα;
Το ποτήρι ξεχειλίζει με την τελευταία σταγόνα. Το έβλεπε με τα μάτια της. Το ποτήρι της ψυχής της γέμιζε και αυτή καλοπροαίρετα το έβλεπε μισογεμάτο. Φευ! Κάποια στιγμή έπρεπε να μάθει. Κάποια στιγμή έπρεπε να ωριμάσει. Και εύχομαι ότι θα παίρνει το ποτήρι της από τα λίγα ή τα υπερβολικά. Στην ξηρασία ή την πλημμύρα κανείς δεν επιβίωσε. Έπρεπε να το ήξερε. Βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής γιατί με αυτά βλέπουμε όσα πραγματικά υπάρχουν. Της το είπε ο «Μικρός Πρίγκιπας». Αλλά και τα μάτια της πραγματικότητας πρέπει να είναι ανοιχτά. Σαν φάροι.
~ Mαρία Ιακωβίδου
