Πάντα θεωρούσα εκπληκτικό το γεγονός ότι μπορώ να σκέφτομαι συνεχώς πολλά πράγματα ταυτόχρονα, είτε σχετικά μεταξύ τους είτε εντελώς άσχετα. Αυτό που διαπίστωσα, όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι δεν υπήρξε στιγμή στη ζωή μου που να άδειασε το κεφάλι μου ολότελα. Να μην σκέφτομαι τίποτα, να μην αισθάνομαι, να είμαι κενή και απροσπέλαστη απ’ οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου. Υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν και δηλώνουν την απόλυτη χαλάρωση, εξύψωση…. κι άλλα τέτοια ωραία συναισθήματα που εγώ ούτε βίωσα ποτέ μου ούτε κατανόησα.
Όταν ήμουν μικρή, συνήθιζα να καταγράφω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου. Βοηθούσε πολύ, η αλήθεια. Ότι βάσανο-πόνο-αγανάκτηση-τρέλα-χαρά-ευτυχία κι αν ένοιωθα, τα εναπόθετα πάνω σε ένα λευκό χαρτί και ως δια μαγείας τα ξεφορτωνόμουν. Άδειαζα και ήμουν έτοιμη για τον επόμενο γύρο. (Αυτό θυμίζει λίγο Dorian Gray.) Καμιά χαλάρωση ή εξύψωση, σας διαβεβαιώ. Απλά ένοιωθα πιο δυνατή ν’ αντέξω τη σφοδρότητα του κόσμου και των συναισθημάτων μου. Όσες φορές, πάλι, σταματούσα να γράφω, οι σκέψεις μου δεν μ’ άφηναν σε ησυχία. Όπως τώρα, καλή ώρα. Υπάρχουν φωνές μες το κεφάλι μου. Άλλες ψιθυρίζουν, άλλες ουρλιάζουν. Δεν μ’ αφήνουν ούτε να κοιμηθώ καλά-καλά. Εκεί που είμαι έτοιμη να κλείσω τα μάτια μου και να πέσω άνευ όρων στην γλυκιά αγγαλιά του Μορφέα, έρχεται μια κραυγή να μου ταράξει την ησυχία. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς μου λέει, σημασία έχει ότι μου καταστρέφει τη μοναδική στιγμή που έχω να βυθιστώ στη λήθη……
Τώρα, αν σου πω ότι στη ζωή μου δεν υπάρχει ουσιαστικό πρόβλημα, θα με μουντζώσεις, είμαι σίγουρη. Κι όμως, είναι αλήθεια. Φυσικά υπήρξαν γεγονότα που ήταν άκρως δύσκολα και τραγικά, αλλά στην παρούσα φάση, δεν υπάρχουν. Εξάλλου, αν το καλοσκεφτείς, δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που να ήταν πάντοτε απόλυτα ευτυχισμένος ή χαρούμενος. Έξω από τον πλανήτη; Τι να σου πω; Δεν έχω ιδέα. Όλοι περνάμε τις δικές μας τραγωδίες. Ο κάθε άνθρωπος, σηκώνει τον δικό του Σταυρό, που είναι τόσο βαρύς όσο ο καθένας του μπορεί να αντέξει και να κουβαλήσει.
Θα με ρωτήσεις τότε γιατί βασανίζομαι και θα σου απαντήσω ότι δεν έχεις άδικο που με ρωτάς. Κι εγώ αναρωτιέμαι. Γιατί νοιάζομαι τόσο πολύ για το Όλον, όταν ο μικρόκοσμός μου είναι εντάξει; Γιατί δεν μπορώ κι εγώ να είμαι σαν τους περισσότερους ανθρώπους που τους νοιάζει μόνο ο εαυτός τους; Γιατί δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη, που η ζωή μου είναι βατή, χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες;
Εδώ, δεν έχω απαντήσεις. Εδώ σταματώ. Είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.
Οι σκέψεις μου όμως και η καρδιά μου με καθοδηγούν λέγοντάς μου ότι, είμαι κομμάτι του σύμπαντος. Ότι για να είμαι ευτυχισμένη, οι θετικές δονήσεις και η θετική του ενέργεια πρέπει να εισχωρήσουν μέσα μου κι αυτό δεν συμβαίνει. Γιατί η αρνητική ενέργεια που εκπέμπει ο πλανήτης αντανακλά τις δονήσεις αυτές και την ενέργεια, εκτοπίζοντάς τες πίσω στο διάστημα. Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι να μην δέχομαι εγώ, εσύ…. όλοι οι άνθρωποι, τις ευεργετικές τους ιδιότητες….. Την Απόλυτη Συμπαντική Νομοτέλεια!!!
Εντάξει, εδώ θα μου πεις ότι το παρατράβηξα και ίσως να έχεις δίκιο από τη μεριά σου….. αλλά….για σκέψου το κι εσύ λίγο…….
