Πάμπλο Νερούδα: «Ο μύθος της Γοργόνας και οι μεθυσμένοι"
Ο Πάμπλο Νερούδα είναι ένας λογοτεχνικός γίγαντας και αυτό το ποίημα,
«Ο Μύθος της Γοργόνας και οι μεθυσμένους» είναι ένα από τα μεγαλύτερα έργα του.
Οι εικόνες είναι τόσο έντονες που μια ταινία μέσα στο κεφάλι σου αρχίζει να παίζει από
τη στιγμή που θα αρχίσεις να διαβάζεις τις γραμμές του ποιήματος.
Οι πρώτες γραμμές θεσπίζουν ήδη την κατεύθυνση του ποιήματος και σαν μια μέγγενη.
Σταδιακά σε μεταφέρει να ανακαλύψεις τον εαυτό σου που αγωνίζεται δυναμικά
προς ένα αίσιο τέλος.
Αυτό το ποίημα, μέσα σε λίγες γραμμές όμορφης πρόζας, είναι σε θέση να
ενσωματώσει ένα ισχυρό μήνυμα στον αναγνώστη.
Η αθωότητα είναι αυτό το όμορφο πράγμα.
Αυτό το ποίημα σε όλα του είναι σχετικό με την αθωότητα και τον τρόπο που
οι βάναυσοι άνθρωποι μπορούν να σε αποδυναμώσουν.
Στο πρώτο επίπεδο της ερμηνείας, αναφέρεται στην αθώα γοργόνα
που άφησε την ασφάλεια του σπιτιού της και βρέθηκε σε μια εντελώς διαφορετική θέση.
Κακοποιήθηκε από μεθυσμένος άνδρες, και αναγκάστηκε να επιστρέψει
στον κόσμο της, κατεστραμμένη.
Κάποιοι θα το ερμηνεύσουν ως την καταστροφή που υφίσταται κάθε άνθρωπος
από τη φύση του προορισμένος, μέχρι να φτάσει στην πλήρη
ανάπτυξη του με την απεικόνιση ενός βιασμού
---
Υπάρχουν σαφείς αναφορές σε φτύσιμο της γοργόνα, αισχρολογίες και βρισίδια να
πέφτουν ακατάπαυστα και χλευασμοί ποικίλοι, και δυστυχώς,
ακόμα και σωματική κακοποίηση.
"Την αμαύρωσαν με καμένους φελλούς και αποτσίγαρα,
και την κατρακύλησαν γελώντας στα πατώματα."
Η αντίδραση της γοργόνας ήταν ανεκτίμητη.
Χωρίς φανφάρες ή ένα κλαψούρισμα, έφυγε.
Ήταν μια προσπάθεια του Neruda να ζωγραφίσει μια εικόνα
της κακοποιημένης γυναίκας που έχει αφεθεί στην τύχη της.
Με την επιστροφή της στο ποτάμι, "καθάρισε" «λυτρώθηκε» και τελικά ",
κολύμπησε προς την κενότητα και το θάνατο».
Είναι σαφές ότι παρά το γεγονός αυτό, η επιστροφή πίσω στο σπίτι
ήταν η καλύτερη απόφαση για την ίδια
και το σπίτι ήταν το καλύτερο μέρος για να βρίσκεται μέσα στην ασφάλειά του.
Το ποίημα αυτό μπορεί να είναι ένας μύθος, αλλά το μήνυμα είναι
πολύ πιο βαθύ από ό, τι φαίνεται.
Πράγματι, δεν υπάρχει αξιοπρέπεια στη σιωπή,
την ομορφιά και στην απλότητα της αθωότητας.
Όλoι εκείνοι οι άνδρες ήταν εκεί μέσα,
όταν ήρθε εκείνη απόλυτα γυμνή.
Έπιναν: άρχισαν να φτύνουν.
Φρεσκοφερμένοι από τον ποταμό,
εκείνη δεν ήξερε τίποτα.
Ήταν μια γοργόνα που είχε χάσει τον δρόμο της.
Οι προσβολές τους διαπερνούσαν την ακτινοβόλα σάρκα της.
Οι αισχρότητες έπνιξαν τα χρυσά στήθη της.
Δάκρυα άγνοιας, δεν έκλαψε με δάκρυα.
Φορέματα άγνοιας, δεν είχε φορέματα.
Την μαύρισαν συστρέφοντας την κάφτρα των τσιγάρων τους,
κυλίστηκαν γύρω της γελώντας στο πάτωμα της ταβέρνας.
Εκείνη δεν μίλησε επειδή δεν είχε φωνή.
Τα μάτια της είχαν το χρώμα της απόμακρης αγάπης,
τα δίδυμα όπλα της φτιαγμένα από άσπρο τοπάζι.
Τα χείλια της κινήθηκαν,
σιωπηλά, σε ένα φως κοραλλιών,
και ξαφνικά βγήκε από εκείνη την πόρτα.
Μπαίνοντας στον ποταμό καθαρίστηκε,
λάμποντας όπως μια άσπρη πέτρα στη βροχή,
και χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλέμμα ,
κολύμπησε πάλι
κολύμπησε προς το κενό,
κολύμπησε προς το θάνατο.
Σονέτο XXV
Πριν σε αγαπήσω, αγάπη,
δεν ήταν τίποτα δικό μου,
αμφιταλαντευόμουν στους δρόμους,
ανάμεσα στα αντικείμενα,
τίποτα δεν είχε σημασία,
ούτε καν ένα όνομα,
ο κόσμος μου ήταν αέρας (καπνιστός),
που απλά περίμενε.
Γνώρισα δωμάτια γεμάτα στάχτη,
σήραγγες που το φεγγάρι ζούσε,
αποθήκες με ακατέργαστα
και οργισμένος αναφώνησα
«χαθείτε»
ερωτήσεις που επέμεναν στα αμμώδη.
Τα πάντα ήταν άδεια, νεκρά, σιωπηλά,
πεσμένα, εγκαταλειμμένα, και σάπια,
ασύλληπτα ξένα, όλα
Ανήκα σε κάποιον άλλο - στον κανέναν,
μέχρι που η ομορφιά σου
και η απλότητά σου
πλημμύρισε το φθινόπωρο
με πλούσια δώρα.
