Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί
πως τόσοι άνθρωποι έχουν βρει το δρόμο τους ενώ εγώ …
βρίσκομαι ακόμα στο δρόμο!
Ακόμα τον αναζητώ!
Αναρωτιέμαι: ο δικός μου δρόμος, Ιθάκη δεν έχει;
Πάνω που λέω ότι έφθασα,
ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να γευθώ
τους γλυκούς καρπούς της Ιθάκης μου,
ένας καινούργιος δρόμος ανοίγεται μπρος μου
που μου ψιθυρίζει ένα σχεδόν αναγκαστικό:
- Έλα! Από δω!
Είναι ίσως εκείνη η στιγμή που
η Ιθάκη αρχίζει να γίνεται κουραστική,
πληκτική, επαναληπτική,
όταν αρχίζω να την κοιτάζω χωρίς να τη βλέπω ….
αλλά δε θέλω να φύγω μακριά της ωστόσο.
Αναρωτιέμαι:
όταν συνεχώς με καλούν οι δρόμοι πότε θα βρω άγκυρα;
Πως οι άλλοι τη βρίσκουν
ενώ σ’ έμενα παίζει συνεχώς το κρυφτούλι;
Έχω πλέον την εντύπωση ότι δε θα τη βρω.
Τουλάχιστον όχι σ’ αυτή τη ζωή.
Αυτή η ζωή ήταν, είναι και θα είναι το ταξίδι.
Φαίνεται ότι ο δικός μου πλούτος είναι …. στο ταξίδι.
Όχι στις βαριές βαλίτσες, στα πολλά μπιχλιμπίδια,
στους ψηλούς τοίχους, στην κάθε είδους εξασφάλιση.
Ο δικός μου Θεός δεν είναι ο Θεός της σταθερότητας
Είναι ο Θεός της κίνησης, της μετακίνησης, της αλλαγής.
Μου έδωσε το στίγμα του από τότε που γεννήθηκα εξ άλλου
( βλ: Αχ το σπίτι μου, ετικέττα: Από Καρδιάς ).
Μετά από χρόνια ατελείωτων αλλαγών
κατάλαβα ότι αυτός ο αγαπημένος,
καθησυχαστικός Θεός της σταθερότητας
μπορεί να προσφέρει ασφάλεια,
αλλά αυτό για μένα ισοδυναμεί με ζωντανό λήθαργο.
Ξέρω ότι αν τον ακολουθήσω
δε θα μου προσφέρει ποτέ των ποτών τη μαγεία,
την ελευθερία, το χτυποκάρδι,
τον ενθουσιασμό, το θαυμαστό,
τα φτερά,
εν ολίγοις τις υψηλές οκτάβες της ζωής.
Γιατί, το νέκταρ των Θεών,
μπορείς να το λάβεις μόνο δικαιωματικά.
Τολμώντας δηλαδή ν’ ακολουθήσεις τ’ Όνειρο
κι όχι τη σταθερότητα.
Δίνοντας την ευκαιρία στη ζωή να σε εκπλήξει.
Αντίο λοιπόν forever Θεέ της σταθερότητας
Καλωσόρισες άλλη μια φορά
Θεέ της Σοφίας της Αβεβαιότητας.
Βίρα τις άγκυρες και πρόσω ολοταχώς!...
Από Καρδιάς
