 |
| " 'Η είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα! " Μαλβίνα Κάραλη |
Πάντα είχα την ανόητη ελπίδα και εντύπωση πως θα μπει στη ζωή μου κάποιος που θα με καταλαβαίνει.
Κάποιος που δεν θα φοβάμαι να μην χάσω κάποιος που θα είναι δικός μου, ολόδικος μου..
Έκανα λάθος όμως, όλοι κάνουμε λάθη μα εγώ συνήθως κάνω αυτά που μετά με σκοτώνουν πισώπλατα, ύπουλα, ξαφνικά.
Τόσο ξαφνικά όσο ξαφνική ήταν και η άφιξή σου στη ζωή μου..
Έτσι ξαφνικά λοιπόν σ' αγάπησα και κάθε μέρα σου χαρίζω λίγο ακόμη από το είναι μου και τη ψυχή μου.
Πίστευα θα το εκτιμήσεις, νόμιζα πως έχεις το χάρισμα που λείπει από εσάς και την ευαισθησία να με νιώσεις έστω και λίγο. Να αιστανθείς έστω και λίγο την ανησυχία μου και τους φόβους που με
κατακλύζουν κάθε βράδυ κάθε φορά που σε βλέπω να γυρνάς την πλάτη για να
επιστρέψεις.
Ίσως και να μπορούσες να μαντέψεις πως τις νύχτες δεν κοιμάμαι γιατί πολύ απλά κάτι με βασανίζει. Μπορεί αν ήμουν τόσο τυχερή να έβρισκα και αυτόν που θα μπορούσε να
δει το δάκρυ πίσω από το διαρκές και πολλές φορές χαζό μου χαμόγελο. Που δεν θα πρόσμενε να με δει να χαμογελάω γιατί πολύ απλά θα
καταλάβαινε πως αυτό είναι ένα ψέμμα, ένα μεγάλο ψέμμα πρώτα πρώτα στον
ίδιο μου τον εαυτό.
Μα τώρα καταλαβαίνω λοιπόν!
Εσύ που λες πως με λατρεύεις δε με κατάλαβες ποτέ και ποτέ δεν είδες πίσω από το δάκρυ μου. Ποτέ δεν είδες το λόγο που κουλουριάζομαι στην άκρη στο κρεβάτι. Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί δάκρυσα την πρώτη φορά. Και ποτέ δεν θα δεις πως πίσω από τη χαρά μου και το γέλιο μου κρύβεται ένας σωρός με βάσανα, μοναξιά και πόνος..
Μα γιατί τα λέω αυτά και γιατί αναρωτιέμαι πως και δεν με κατάλαβες ποτέ;
Ποτέ και κανένας δεν με κατάλαβε. Κανείς δεν έμεινε πλάι μου μέχρι το τέλος μέχρι την πτώση. Κι εγώ πάντα έμενα εκεί και προσπαθούσα να τους βοηθήσω να σηκωθούν,
μα εκείνοι με έσπρωχναν κάτω μαζί τους και μετά πατούσαν πάνω μου και
ανέβαιναν.
Αυτό θα κάνεις κι εσύ, λοιπόν;
Τώρα βρήκες για λίγο κάποια να ομορφύνει τη μουντή ζωή σου . Κάποια ανόητη που είναι κάθε στιγμή έτοιμη να πέσει για 'σένα στο γκρεμό.
Θα ομορφύνω, λοιπόν, για όσο θέλεις τη ζωή σου θα γίνω πάλι το καλό
και υπάκουο παιχνιδάκι στα χέρια κάποιου που υπεραγαπώ, ύστερα θα μείνω
με τη σπασμένη σε χίλια κομμάτια καρδιά μου στα χέρια.
Αβοήθητη, ανήμπορη να φάω, να πιω, να γελάσω, να προχωρήσω..
Με σπασμένη καρδιά που να πας και ποιο το νόημα να ζεις;
Μα τι λέω έτσι δεν ζούσα πάντα; Αλλά εσύ πως να το δεις αυτό; Είδες ποτέ τα μάτια μου και τον πόνο που βγάζουν;
Ξέρεις γιατί με πιάνουν οι ανησυχίες μου κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη; Αναρωτήθηκες ποτέ σου τι είναι αυτό που με βασανίζει και μου τρώει λίγο λίγο την ψυχή; Ή μήπως αποφάσισες πως είναι καλό να συμμετέχεις κι εσύ λίγο σ' αυτό;
Δεν ξέρω αν ποτέ σου είδες λίγο πέρα από το χαμόγελό μου.
Μα κατάλαβα πως δεν σε νοιάζει να το δεις...
