Σε ειδα χθες στα ονειρα μου. Σε ειδα και χαμογελουσες. Το προσωπο σου ηταν τοσο γαληνιο και αυτο το χαμογελο που σχηματιζοταν στην εκφραση σου εβγαινε απο μεσα σου. Χωρις εμποδια. Χωρις πιεση. Χωρις ενδιασμους. Ηταν αληθινο, οχι απο εκεινα που χρησιμοποιουμε σαν μασκα οταν θελουμε να κρυφτουμε.
Τον τελευταιο καιρο που σε θυμαμαι δεν χαμογελουσες. Ησουν πολυ ηρεμος και δεν μιλουσες πολυ. Δεν ξερω αν μπορω να πω οτι σε καταλαβαινα γιατι η αληθεια ειναι πως οχι. Ομως ενιωθα οτι τα πραγματα ειχαν χειροτερεψει πολυ. Σε εβλεπα, σε παρατηρουσα, και ακομα κι αν προσπαθουσα να μη το δειχνω στους αλλους. Ηθελα τοσο πολυ να κανω κατι για να βοηθησω, κι ομως ηξερα οτι η κατασταση δεν επαιρνε τη δικη μου βοηθεια, μα ουτε των αλλων.
Ξερεις πως καναμε ο,τι μπορουσαμε; Ο,τι ηταν ανθρωπινως δυνατο; Ελπιζω να το γνωριζεις. Ελπιζω να γνωριζεις ποσο πολυ σε αγαπαμε ολοι και πως για μας θα εισαι παντοτε κοντα μας.
Στο ονειρο μου ειμασταν και παλι μαζεμενοι ολοι μαζι. Ναι, ηταν τοσο ομορφα και τα χαμογελα πλατια και χαρουμενα. Οι φωνες προσχαρες και ζωντανες. Επειτα απο αυτο το ωραιο μεσημερι-απογευμα -ναι γιατι ηταν μεσημερακι προς το απογευμα και ο ηλιος ελαμπε και το φως ζωγραφιζοταν στα προσωπα ολων- ηρθε η ωρα να φυγουμε. Ομως τη θυμαμαι καλα αυτη τη στιγμη. Καθως αποχωρουσαμε ολοι μαζι προς μια κατευθυνση, εσυ ησουν μονος σου και πηγαινες προς την αντιθετη.
Αυτο το γαληνιο χαμογελο ομως δεν ειχε σβηστει απο το προσωπο σου. Γυρισα να κοιταξω πισω και σε ειδα που προχωρουσες προς την αντιθετη πλευρα. Στην αρχη παραξενευτικα, αλλα μετα καταλαβα. Θυμηθηκα. Κι επειτα σταματησα. Γυρισα και σε φωναξα και τοτε σταματησες και γυρισες κι εσυ προς εμενα.
Και για μια στιγμη ηταν σαν να με κοιτουσα απο μακρια. Ημουν και παλι παιδακι.
Ετρεξα κοντα σου και σε αγκαλιασα. Οταν εκανα δυο βηματα πισω για να σε κοιταξω εσυ μου χαμογελουσες ηδη.
Σου ειπα
"Γεια σου, θα μου λειψεις.. Σ'αγαπω."
Κι εσυ εσκυψες και με φιλησες στο μετωπο. Δεν απαντησες, αλλα το βλεμμα σου τα εξηγουσε ολα. Ηθελες να ειμαστε ολοι καλα και να ξερουμε οτι μας αγαπας.
Επειτα, με φιλησες μια τελευταια φορα στα μαγουλα και μου εδειξες πισω το δρομο μου, που ηταν κι ολοι οι αλλοι. Ετσι, αρχισα να βηματιζω προς τα εκει κι εσυ προς την αντιθετη μερια.
Μου λειπεις. Συγνωμη που δεν προλαβα να σε αποχαιρετισω οπως θα ηθελα. Σε σκεφτομαι καθε μερα και θυμαμαι ολες τις στιγμες μαζι σου. Καθε μερα ερχεται και μια καινουρια αναμνηση στο μυαλο μου.
Ευχομαι και ελπιζω καθε μερα να εισαι καλα εκει πανω. Αλλες φορες παρηγορω, μαλιστα, τον εαυτο με τη σκεψη οτι απο εκει ψηλα μας βλεπεις και μας προσεχεις. Πως παντα εχεις λιγο χρονο για να αφιερωσεις σε εμας. Αλλες φορες, παλι, νομιζω πως νιωθω την παρουσια σου κοντα μου.
Δεν ξερω ποσο κοντα ή ποσο μακρια μας εισαι. Δεν ξερω τι κανεις.
Εισαι καλα ;
Πως ειναι εκει;
Με ποιους εισαι;
Πονας τωρα;
Ολοι εδω λενε, πως τωρα εισαι ησυχος και δεν ο,τι δεν ταλαιπωρεισαι αλλο.
Ελπιζω να ειναι ετσι. Ελπιζω εκει να εισαι καλα.
Το χαμογελο που μου εδωσες μου εδωσε ελπιδες γι'αυτο.
Αντιο.
Καλο σου ταξιδι στην γειτονια των αγγελων.
Ευχομαι να τα ξαναπουμε γρηγορα, εστω και οταν με επισκεπτεσαι στα ονειρα μου.
Να με επισκεπτεσαι, σε παρακαλω.
Σ'άγαπω!
