Είμαι τόσο δειλή...
Μου λείπεις τόσο πολύ...
Σε σκέφτομαι συνέχεια...
Αλλά είμαι τόσο δειλή...
Θέλω όσο τίποτα να σε δω...
Να κοιτάξω τα μάτια σου...
Μπορεί τα δικά μου να μην σημαίνουν τίποτα για σένα...
Αλλά τα δικά σου...για μένα...είναι...
Να κοιτάξω στο πρόσωπό σου...
Εσύ...αξύριστος...
Με τα ατίθασα μαλλιά σου...
Και ένα ζευγάρι γυαλιά...
Να σε ακούσω να μου μιλάς με αυτή τη φωνή...
Με τη φωνή σου...
Να χαμογελάσω...
Να γελάσω με την ψυχή μου...
Ποτέ ξανά...
Και δεν κάνεις τίποτα γι' αυτό εσύ...
Πιστεύεις ότι σε ξέχασα;
Πιστεύεις ότι δε θέλω να σου μιλάω;
Πιστεύεις ότι δε θέλω να σε βλέπω;
Δεν ξέρω...
Εσύ δε θέλεις να με ξαναδείς;
Να με ξανακούσεις;
Πάει χάθηκε το κοριτσάκι απ'το μυαλό σου...
Χάθηκαν όλα...
Και φοβάμαι...
Φοβάμαι τόσο πολύ...
Και μόνο στην ιδέα πως πάει χάθηκες απ'τη ζωή μου...
Πονάω...
Και έχω γίνει κακός άνθρωπος...
Το νιώθω...
Είμαι μια άλλη...
Είμαι κακιά...
Δεν έχω πια τη γλύκα που είχα πριν...
Τη γλύκα που μου έβγαζες εσύ...
Την καλοσύνη και ηρεμία που ένιωθα κοντά σου...
Είμαι συνέχεια κουρασμένη...
Συνέχεια μες στα νεύρα...
Συνέχεια αλλού...
Σκιά του εαυτού μου...
Μπερδεμένη... σε μονοπάτια σκοτεινά...
Σε λαβυρίνθους του μυαλού...
"Μαλακίες"...μπορεί να σκέφτεσαι...
Αλλά αυτή είναι η αλήθεια...
Η δική μου καθημερινή αλήθεια...
Όλη μέρα στους δρόμους να γυρνώ...
Αλλά αυτή τη φορά είσαι εδώ...
Στην ίδια πολή...
Κοντά...αλλά τόσο μακριά...
Και δε δείχνεις να θέλεις να επικοινωνήσεις μαζί μου...
ΦΟΒΑΜΑΙ, λοιπόν, μα δεν πρέπει να στο πω...
Σε φιλώ...
"...Μπερδεμένη καρδιά,σε συναντώ
βρίσκω τρόπο για να σ' αγαπώ..."
"Μη φεύγεις, έχω τόσα να σου πω
Πονάνε, τα σημάδια από καιρό
Τις νύχτες, νύχτα γίνομαι κι εγώ
Φοβάμαι, μα δεν πρέπει να στο πω..."
Έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη, ατίθαση, όμορφη αλλά και άσχημη.
Γύρω απ’ αυτή βλέπεις καλοσύνη, ευγένεια, ομορφιά, ανάμεσα σε νέα και γερασμένα τοπία.
Συναντάς την διαφορετικότητα μέσα απ’ αυτήν την αγάπη, την στοργή.
Παρέες χαμόγελων περπατάνε στο πεζοδρόμιο της ψυχής μου, αυθόρμητα κυλούν μέσα στις φλέβες μου και έτσι αναβλύζει η ζωντάνια από μέσα μου.
Μη..
Μη φεύγεις!!
Θέλεις να χάσω την εμπιστοσύνη μου για τον κόσμο;
Μη.. Μη φεύγεις, μείνε λίγο ακόμα να δούμε μαζί το λούνα παρκ που έρχεται σιγά σιγά από την δύση του φωτός.
Δυο μήνες μόνο κράτησε… αυτό όμως μου φάνηκε σαν μια ζωη... 7 μέρες...
Οι καλύτερες αλλά και οι χειρότερες της ζωής μου.
Όλο και απομακρύνεσαι… ακούω την φωνή σου από μακριά μέσα στο τούνελ των αισθήσεων.
Ααα δεν υπάρχεις...
Έφυγες...
Μη μη!!
Πονάω, νιώθω να τρώνε την καρδιά μου περιστέρια που ζούνε σε αγνώστους κόσμους μακρινούς.
Άγνωστος ήσουν και συ για μένα και δειλός...
Γιατί αγάπη μου, άφησες να νικήσει ο εγωισμός και η δείλια σου.
Σ’ άφησα πριν μ’ αφήσεις.
Διευκόλυνα την ελευθερία της ψυχής σου.
Συγγνώμη που δεν σου έδωσα ποτέ αυτό που μου ζητούσες διαρκώς αλλά προσπάθησα να ανοίξω τον κόσμο μου να μπεις μέσα...
Μα δεν χώραγες...
Δεν ήθελες να χωρέσεις.
Τρύπωνες παντού εκτός από το παράθυρο που φώτιζε στην άκρη του κόσμου μου!
Αντίο καρδιά μου...
Η θύμησή σου θα υπάρχει πάντα κάπου σαν αγκάθια που φυτρώνουν κάθε μέρα στο δέντρο της ψυχής μου.
Αδιαφορία, απουσία...
Αυτά ήταν τα όπλα σου για να με πολεμήσεις, να με διώξεις απ’ τον δρόμο σου, γιατί φοβήθηκες τα αισθήματα που άρχιζαν να εμφανίζονται σαν στάλες βροχής αργά αργά να πέφτουν μέσα μου σαν ελπίδες φωτός.
Τρέχω στους παλιούς λαβύρινθους μήπως σε δω τυχαία… πού είσαι αγάπη μου..
Πού;
μου λείπει το χαμόγελό σου, η εξυπνάδα σου και οι στροφές του μυαλού σου...
Που είσαι;
όχι, φύγε!
Φύγε, δεν μπορώ άλλο, βαρέθηκα, θέλω να είσαι καλά ό,τι και να κάνεις.
Μόνο φύγε απ’ το μυαλό και την καρδιά μου.
Φύγε σε παρακαλώ, φύγε...
Φύγε...
Φύγε!!!
/oneirohtane via
