Αυτό μας λέει πολλές φορές η λογική… Αυτό φωνάζει η
λογική κάθε φορά που πληγωνόμαστε και το μετανιώνουμε που αφήσαμε τον
εαυτό μας να δεθεί, να εκφράσει συναισθήματα, να εκθέσει κομμάτια του
εαυτού του, να αφεθεί στις αισθήσεις…
Όταν όμως δεν δένεσαι με τους ανθρώπους, χάνεις την ευκαιρία να ζήσεις
κάποια πιο έντονα κα ιδιαίτερα πράγματα μαζί τους. Υπάρχει μια απόσταση,
που δεν μπορεί να καλυφθεί, που δεν σ’ αφήνει να γνωρίσεις τον άλλο πιο
βαθιά, που δεν σ’ αφήνει να έρθεις πιο κοντά του…
Στη ζωή όμως συναντάς και ανθρώπους που βλέπεις ή
στην αρχή δεν θέλεις να δεις ότι δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να δεθούν
μαζί σου… κι εσύ αρχίζεις κι επενδύεις συναισθηματικά σε μια σχέση, που
από την άλλη μεριά υπάρχει απόσταση…
Και τότε καταλήγεις να μονολογείς: «Με σένα δεν ξέρω
τι ισχύει. Ίσως δεν δένεσαι με ανθρώπους που πιστεύεις ότι δεν αξίζει.
Ίσως δεν δένεσαι καθόλου με τους ανθρώπους γύρω σου. Ο καθένας επιλέγει
τους ανθρώπους με τους οποίους θα δεθεί. Μήπως δεν θέλεις να δεθείς μαζί
μου;».
Κι όταν ο άλλος σου λέει: «Κι εσένα, ποιος σου είπε να δεθείς μαζί μου; Δεν ήξερες ότι κάποια στιγμή οι συνθήκες θα αλλάξουν;»
Κι εκεί σκέφτεσαι ότι τα συναισθήματα υπάρχουν και
εξελίσσονται χωρίς να τα καθορίζεις κάθε στιγμή με τη λογική. Εξάλλου,
δεν μπορούμε να μιλάμε για συναισθήματα, αν κάνουμε σχέδια με βάση αυτό
που μας λέει η λογική.
Και τότε τρως ένα ισχυρό χαστούκι κι ανακαλύπτεις ότι ήσουν σε μια
σχέση, στην οποία επένδυες, έδινες, έκανες όνειρα, έτρεφες και φρόντιζες
για να συνεχιστεί… ενώ ο άλλος ήταν απών. Αλλά εσύ δεν το έβλεπες, δεν
ήθελες να το δεις, γιατί εκείνη τη στιγμή σου κάλυπτε κάποιες ανάγκες,
ήταν ο άνθρωπος που πίστευες ότι είχες ανάγκη να υπάρχει με οποιονδήποτε
τρόπο στη ζωή σου…
Βέβαια μερικές φορές, δενόμαστε με κάποιους ανθρώπους
και μας γίνονται αναγκαίοι πριν ακόμη το καταλάβουμε. Αυτό δεν ξέρω αν
είναι απλά συναισθηματικό δέσιμο ή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και
έρωτας… γιατί όταν εμφανίζονται συναισθήματα έρωτα και πάθους τα
πράγματα μπερδεύονται ακόμη περισσότερο…
Και τότε φτάνουμε να σκεφτόμαστε: «Εσύ έγινες ένα
σημαντικό κομμάτι της καθημερινής μου ζωής, ήσουν ένα γλυκό διάλειμμα
από την καθημερινότητά μου. Είχες ένα απίστευτο τρόπο να με κάνεις να
ξεχνάω τα πάντα. Η κάθε στιγμή μαζί σου ήταν υπέροχη».
Όλα αυτά μπορεί να μην τα εκφράσουμε ποτέ στο άτομο
που έχουμε απέναντί μας, γιατί δεν μας δόθηκε η ευκαιρία ή δεν μας έδωσε
το δικαίωμα να το κάνουμε (η απόσταση που λέγαμε πιο πριν), αλλά εμείς
το ξέρουμε και το έχουμε καταλάβει από την αρχή αυτής της σχέσης. Αντί
όμως να απομακρυνθούμε από κάποιον που συναισθηματικά δεν ήταν
διαθέσιμος, ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ανοίξει συναισθηματικά και θα
έρθει κοντά μας. Και μένουμε με την ελπίδα… και μια πληγή που για καιρό
αιμορραγεί… κι εμείς μένουμε απλά με έναν πόνο που δεν λέει να φύγει…
