«Αυτό που φοράς στο χέρι σου είναι ευτυχία. Εκτός από τις στιγμές που γίνεται βαρύ και ασήκωτο φορτίο. Και αυτές είναι πολλές», της είπε και κοίταξε την αστραφτερή βέρα που κοσμούσε το δάχτυλο της αδερφής της.
Το κυκλικό σχήμα της βέρας συμβολίζει το αέναο, την χωρίς αρχή και τέλος σύνδεση του ζευγαριού. Μάλιστα τοποθετείται στον παράμεσο γιατί πιστεύεται ότι συνδέεται απευθείας με την καρδιά. Μαζί λοιπόν με τα ταίρι της, η αδελφή της παντρεύτηκε και τις καθημερινές δυσκολίες, τις γκρίνιες και τα κουσούρια του. Ακούγεται λογικό και δεδομένο, όμως πόσο εύκολο είναι στην πράξη;
Έχουμε συνηθίσει στην αυτονομία και την ανεξαρτησία. Να αποφασίζουμε για τους εαυτούς μας και κατά την βούληση μας, πολλές φορές χωρίς να επηρεαζόμαστε από τους ανθρώπους που μας περιβάλλουνε. Κάτι που είναι (ψυχολογικά) υγιές και επόμενο. Μέχρι ποιου σημείου είναι και σύμφωνο με το fair play της εκάστοτε σχέσης;
Όταν μπαίνουμε στην διαδικασία της σμίξης με κάποιον άλλον άνθρωπο, σε επίπεδο φιλικό, σε επίπεδο ερωτικό, σε επίπεδο κοινωνικό, κινούμαστε στα πεδίο της παραχώρησης αρμοδιοτήτων. «Παντρευόμαστε» άτομα για να προχωρήσουμε από κοινού σε νέα στάδια ζωής. Επί της ουσίας παραχωρούμε κάποιες αρμοδιότητες που μέχρι τότε ήταν αποκλειστικά δικές μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτρέπουμε σε κάποιον άλλον να εισέλθει στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας και να την επηρεάσει με τις αποφάσεις του.
Πράγμα όμορφο γιατί έτσι εξυφαίνουμε μια νέα ζωή, με νέα χρώματα και νέες προοπτικές. Απολαμβάνουμε τις παροχές ενός άλλου ανθρώπου, τα δυνατά του σημεία και νιώθουμε πιο ισχυροί, για να μην πω, ανίκητοι. Η αυτονομία εξακολουθεί να υφίσταται αλλά η ανεξαρτησία μοιράζεται από κοινού με κάποιον άλλο, ο οποίος έχει κυριαρχικό δικαίωμα επ’ αυτής (και εμείς αντίστοιχα επί της δικής του). Είναι σαν ένα παιχνίδι με τράπουλα και το ζευγάρι παίζει απέναντι μεν αλλά για τον ίδιο κοινό σκοπό, τη νίκη στις καθημερινές προκλήσεις. Έτσι, ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και τον συνεπικουρεί.
Η παγίδα στον τζόγο είναι ο εθισμός, είναι το πάθος για συνεχή και αδιάλειπτη νίκη. Ποντάρουμε στο χαρτί μας και αντί να υποστηρίζουμε τον απέναντι μας, ο οποίος δεν είναι αντίπαλος, αλλά επί της ουσίας σύμμαχος και παλεύουμε για να πάρουμε την παρτίδα. Τα επίπεδα αδρεναλίνης χτυπάνε κόκκινο όταν νιώσουμε ότι καπελώνουμε τον άλλο, ότι υπερτερούμε. Με λίγα λόγια, γινόμαστε άπληστοι, αχόρταγοι.
Η απληστία, ήτοι η πλεονεξία, να θέλουμε όλο και περισσότερα από αυτό που ήδη έχουμε, συγκαταλέγεται στα θανάσιμα αμαρτήματα. Τα αμαρτήματα ονομάζονται «θανάσιμα» γιατί, σύμφωνα με την εκκλησία, μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε αμάρτημα εκπροσωπείται και από ένα δαίμονα. Έτσι λοιπόν, μιλώντας με εικόνες, ένας δαίμονας μπαίνει στην ψυχή μας και σαμποτάρει το παιχνίδι μας. Τον αφήνουμε να μας ψιθυρίζει στο αυτό τις επόμενες ύπουλες και καταστροφικές κινήσεις μας. Στην πραγματικότητα, όποιο κέρδος αποκομίσουμε είναι προσωρινό.
Είναι σύμφυτο με εμάς να επιδιώκουμε παραπάνω από όσα έχουμε, ενδεχομένως περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε. Είναι το σκεπτικό του «όλα ή τίποτα». Είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε τα «όλα» ,στην προσπάθεια μας για «όλα» συν ένα, με πολύ πιθανή έκβαση το ολοκληρωτικό «τίποτα». Πριονίζοντας την καρέκλα του απέναντι, κατά βάση πριονίζουμε την τύχη μας. Εξαιρούνται βέβαια οι περιπτώσεις που το σκεπτικό των παικτών δεν είναι ταιριαστό, δεν υπάρχει σύμπνοια και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εκεί, δίνουμε τα χέρια και ψάχνουμε για άλλον παρτενέρ.
Ποντάρουμε απερίσκεπτα στο «κόκκινο ή μαύρο» ,λησμονώντας ότι πρόκειται για σκάκι και όχι για ρουλέτα, για στρατηγική και όχι τυχαία επιλογή. Οι σαμουράι, λέει, παίζουνε πλάτη- πλάτη για να ελέγχουν 360 μοίρες. Προλαβαίνει ο ένας τους αντιπάλους του άλλου και ματώνουν για την καθημερινή επιβίωση. Όμως δεν ξεκολλάνε, δεν αποσυμπλέκονται, δεν αποζητάνε μετάλλια. Το παιχνίδι δεν σταματά σε ένα κακό φύλλο, πόσο μάλλον όταν υποθηκεύουμε τα αισθήματα και την ψυχή μας. Με βέρα ή χωρίς, κάθισε στο τραπέζι και παίξε, όχι δωσίλογα αλλά ενωτικά. Η τράπουλα είναι στα χέρια μας και ήρθε η ώρα να βγάλουμε τους άσσους από το μανίκι μας.
