Τελικά ίσως έχουν δίκιο όταν λένε πως ο χρόνος αλλοιώνει πως διαθέτει την μοναδική ικανότητα να φθείρει. Ξεκινώντας από τις πιο απλές σκέψεις και μνήμες σου καταλήγοντας σχεδόν ανεπαίσθητα σε ανθρώπους και σχέσεις. Απλώνει το μαγικό ραβδάκι του εκεί που θαρρείς πως ζεις το απόλυτο, την υπέρβαση κάθε ευτυχίας, όταν βιώνεις την πληρότητα και νιώθεις μπουκωμένος από το λίγο που σου προσφέρουν οι γύρω σου. Χωρίς καλά-καλά να αντιληφθείς τι έχει συμβεί απλά ενημερώνεσαι για την αλλαγή που μόλις πραγματοποίησε κάποιος ξένος σ’ αυτό που οι άλλοι – ακόμα κι εσύ ο ίδιος – ονομάζουν ζωή σου.
Παρατηρείς καθημερινά τις άσκοπες μετακινήσεις προσώπων στην γέφυρα μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαισθήσεων σε επίπεδο που σχεδόν αναρωτιέσαι αν όλο αυτό χρησιμεύει τελικά σε κάτι. Έφτασα στο σημείο να μην μπορώ να αντικρίσω στα μάτια το ένα και μοναδικό άτομο που με άγγιξε ποτέ. Ένα άγγιγμα που σε τσαλακώνει αφήνοντάς γερά πάνω σου το αποτύπωμα του. Ένα άγγιγμα που πηγάζει από την αθωότητα ενός ξεχωριστού βλέμματος ή από την γέννηση κάποιου τελείως αυθόρμητου χαμόγελου, χωρίς απαραίτητα να χρησιμοποιείται η αίσθηση της αφής. Πονάει η απουσία μάτια μου, τόσο όσο και η μη επιλεγμένη απώλεια. Αρκετά για να σε ζαλίσει, να σε ξαγρυπνήσει, να δέσει κόμπο το στομάχι σου. Είναι δυνατή να σε αναγκάσει να προσποιείσαι μια φτιαχτή, μια τυποποιημένη ευτυχία που εκφράζεις συνήθως με ένα θολό χαμόγελο.
Όσο πεζό ή ρηχό κι αν ακούγεται στα αυτιά σου η έλλειψη είναι μια παθολογική κατάσταση που δεν την ξεπερνά κανείς εύκολα και για κανέναν λόγο δεν λησμονιέται από αυτούς που την βίωσαν. Είτε τα αίτια της προέρχονται από προσωπική επιλογή είτε από φυσική εξέλιξη ή ροή, η απουσία δεν θεραπεύεται. Ίσως η αντικατάσταση να αποτελεί λύση αλλά μόνο προσωρινή. Δεν νοούνται εφικτές τέτοιου είδους πράξεις. Με αυτό που λείπει από σένα προχωράς και διαμορφώνεις την προσωπικότητα σου και προσαρμόζεις τα θέλω σου, πάντα όμως με όρια και μέτρα που θέτεις ο ίδιος στον εαυτό σου. Μην αναλώνεσαι στην προσπάθεια να συναντήσεις τις ίδιες καταστάσεις σε διαφορετικά πρόσωπα, θα βυθιστείς. Μην πιάνεσαι από βιώματα που έχουν ήδη φύγει, ίσως σε γεμίσουν για λίγο διάστημα αλλά μετά σου εγγυώμαι πως θα πέσεις ξανά στο κενό σου.
Και καταλήγεις να ψάχνεις για εκείνη τη μαγεία που ένιωθες, πού στο καλό κρύφτηκε η τόση ευτυχία σου. Το μόνο που συνειδητοποιείς είναι πως όλα φθείρονται, από τις πιο απλές σκέψεις μέχρι τις στιγμές που έζησες. Λυπάμαι που δεν θα έχουμε ξανά εκείνα που χάσαμε, που ξεχνάω το πρόσωπο σου, που ξεχνάω τον ήχο της φωνής σου. Το χειρότερο είναι πως λυπάμαι επειδή θέλω να τα ξεχάσω.
