Φίλοι.
Αξία ζωής.
Οι συγγενείς που επιλέξαμε να έχουμε στη ζωή μας, χωρίς να μας αναγκάζει κανένα αίμα ή συμπεθεριό.
Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που θα χαρούν με τη χαρά μας, θα κλάψουν στον πόνο μας, θα μας βρίσουν στις αυτοκαταστροφικές μας τάσεις, θα μας κρατήσουν μην πέσουμε στο γκρεμό ή
θα βουτήξουν μαζί μας για παρέα.
Εσύ, αλήθεια, πόσους φίλους έχεις;
Πόσους;
2.000; 1500;
Προσγειώσου λίγο μεγάλε, γιατί μάλλον κάπου έχουμε χάσει τη μπάλα… ομαδικώς.
Δε μιλώ για τις επαφές σου στο Facebook. Ούτε για όσους ακολουθιέστε στο Twitter και το Instagram και το google.
Δε μιλώ για στατιστικές φιγούρες ενός διαδικτυακού αλγόριθμου αλλά για ανθρώπους με σάρκα και οστά.
Θα μου πεις, ως γνήσιο πνεύμα αντιλογίας, πως άνθρωποι είναι κι αυτοί.
Προφανώς κι είναι άνθρωποι. Που έχουν μια ζωή, της οποίας ξέρεις κάθε λεπτομέρεια από φωτογραφίες, status και κοινοποιήσεις θέσεων.
Μα η ζωή τους για σένα είναι δυσδιάστατη.
Μήκος-πλάτος φωτογραφίας αυστηρώς καθορισμένα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Βλέπεις τους περισσότερους από αυτούς δεν τους έχεις συναντήσει ποτέ. Κι ούτε πρόκειται.
Αυτό θέλεις; Αυτό σε καλύπτει για ζωή;
Ένας αναμμένος υπολογιστής κι ένα πληκτρολόγιο που παίρνει φωτιά;
Γελοίες φατσούλες που δηλώνουν συναισθήματα. Γέλιο, θυμό, απορία. Βουβοί διάλογοι κι εύκολοι τσακωμοί. Κι ακόμη πιο εύκολοι “αποχωρισμοί”. Με μια διαγραφή κι ένα μπλοκάρισμα στη χειρότερη.
Αλήθεια, πόσους “φίλους” μπλόκαρες σήμερα;
Αξία ζωής.
Οι συγγενείς που επιλέξαμε να έχουμε στη ζωή μας, χωρίς να μας αναγκάζει κανένα αίμα ή συμπεθεριό.
Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που θα χαρούν με τη χαρά μας, θα κλάψουν στον πόνο μας, θα μας βρίσουν στις αυτοκαταστροφικές μας τάσεις, θα μας κρατήσουν μην πέσουμε στο γκρεμό ή
θα βουτήξουν μαζί μας για παρέα.
Εσύ, αλήθεια, πόσους φίλους έχεις;
Πόσους;
2.000; 1500;
Προσγειώσου λίγο μεγάλε, γιατί μάλλον κάπου έχουμε χάσει τη μπάλα… ομαδικώς.
Δε μιλώ για τις επαφές σου στο Facebook. Ούτε για όσους ακολουθιέστε στο Twitter και το Instagram και το google.
Δε μιλώ για στατιστικές φιγούρες ενός διαδικτυακού αλγόριθμου αλλά για ανθρώπους με σάρκα και οστά.
Θα μου πεις, ως γνήσιο πνεύμα αντιλογίας, πως άνθρωποι είναι κι αυτοί.
Προφανώς κι είναι άνθρωποι. Που έχουν μια ζωή, της οποίας ξέρεις κάθε λεπτομέρεια από φωτογραφίες, status και κοινοποιήσεις θέσεων.
Μα η ζωή τους για σένα είναι δυσδιάστατη.
Μήκος-πλάτος φωτογραφίας αυστηρώς καθορισμένα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Βλέπεις τους περισσότερους από αυτούς δεν τους έχεις συναντήσει ποτέ. Κι ούτε πρόκειται.
Αυτό θέλεις; Αυτό σε καλύπτει για ζωή;
Ένας αναμμένος υπολογιστής κι ένα πληκτρολόγιο που παίρνει φωτιά;
Γελοίες φατσούλες που δηλώνουν συναισθήματα. Γέλιο, θυμό, απορία. Βουβοί διάλογοι κι εύκολοι τσακωμοί. Κι ακόμη πιο εύκολοι “αποχωρισμοί”. Με μια διαγραφή κι ένα μπλοκάρισμα στη χειρότερη.
Αλήθεια, πόσους “φίλους” μπλόκαρες σήμερα;
Τελικά δε μου είπες: Αυτή τη ζωή ονειρεύτηκες;
Εγκλωβισμένη σε πολλαπλά αναδυόμενα παράθυρα;
Και ναι να μου πεις δε θα το πιστέψω.
Γιατί η ζωή είναι εκεί έξω. Είναι να βρίσκεσαι μούρη με μούρη με τον άλλο και να λες τα ντέρτια σου. Να μοιράζεσαι τη ζωή σου κι όχι τον διαδικτυακό σου χρόνο.
Θα γίνει κι αυτό, δε λέω. Δε ζητώ να γυρίσουμε χρόνια πίσω και να διαγράψουμε τις συνήθειες της ζωής μας.
Μα όχι μόνο αυτό. Μα όχι τόσο πολύ αυτό.
Το φίλο σου να τον θέλεις με σάρκα και οστά. Να τον ζητάς κοντά σου και να είσαι κι εσύ δίπλα του. Κι ας σκοτώνεστε. Κι ας χαλιέστε. Πάντα θα τα ξαναφτιάχνετε.
Αλλά και να μη γίνει, ρίξε ένα δάκρυ και πες πως μέσα στη ζωή είναι κι αυτό.
Μην τον πετάς στο καλάθι των αχρήστων κανενός social media.
Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει αυτό.
Και δέξου πως οι φίλοι της ζωής μας είναι μονοψήφιος αριθμός. Οι άλλοι είναι καλοί γνωστοί. Ή απλά γνωστοί. Δεν κατεβαίνεις στον πολιτικό στίβο για να έχεις τόσους φίλους.
Και δε χρειάζονται κιόλας. Λίγοι και καλοί.
Που να σε ξέρουν και να τους ξέρεις κι εσύ. Που να τρέξουν για σένα όπως θα τρέξεις κι εσύ όποτε χρειαστεί.
Φίλοι από καρδιάς. Φίλοι ζωής. Φίλοι σε τρεις διαστάσεις…
Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να κλείσεις τον υπολογιστή και να πας σε αυτούς;
Μήπως ήρθε η ώρα για την πραγματική ζωή;
Στείλε ένα μήνυμα, ετοιμάσου και σκάσε το από την οθόνη σου.
Κορόιδεψε την, αγνόησε την και βγες έξω.
Και φρόντισε η επόμενη φωτογραφία που θα κάνεις like, να έχει κι εσένα μέσα στο πλάνο, όχι μόνο κάποιο “φίλο”.
Τότε θα είναι καλύτερα τα πράγματα…στο υπογράφω…
Εγκλωβισμένη σε πολλαπλά αναδυόμενα παράθυρα;
Και ναι να μου πεις δε θα το πιστέψω.
Γιατί η ζωή είναι εκεί έξω. Είναι να βρίσκεσαι μούρη με μούρη με τον άλλο και να λες τα ντέρτια σου. Να μοιράζεσαι τη ζωή σου κι όχι τον διαδικτυακό σου χρόνο.
Θα γίνει κι αυτό, δε λέω. Δε ζητώ να γυρίσουμε χρόνια πίσω και να διαγράψουμε τις συνήθειες της ζωής μας.
Μα όχι μόνο αυτό. Μα όχι τόσο πολύ αυτό.
Το φίλο σου να τον θέλεις με σάρκα και οστά. Να τον ζητάς κοντά σου και να είσαι κι εσύ δίπλα του. Κι ας σκοτώνεστε. Κι ας χαλιέστε. Πάντα θα τα ξαναφτιάχνετε.
Αλλά και να μη γίνει, ρίξε ένα δάκρυ και πες πως μέσα στη ζωή είναι κι αυτό.
Μην τον πετάς στο καλάθι των αχρήστων κανενός social media.
Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει αυτό.
Και δέξου πως οι φίλοι της ζωής μας είναι μονοψήφιος αριθμός. Οι άλλοι είναι καλοί γνωστοί. Ή απλά γνωστοί. Δεν κατεβαίνεις στον πολιτικό στίβο για να έχεις τόσους φίλους.
Και δε χρειάζονται κιόλας. Λίγοι και καλοί.
Που να σε ξέρουν και να τους ξέρεις κι εσύ. Που να τρέξουν για σένα όπως θα τρέξεις κι εσύ όποτε χρειαστεί.
Φίλοι από καρδιάς. Φίλοι ζωής. Φίλοι σε τρεις διαστάσεις…
Μήπως, λοιπόν, ήρθε η ώρα να κλείσεις τον υπολογιστή και να πας σε αυτούς;
Μήπως ήρθε η ώρα για την πραγματική ζωή;
Στείλε ένα μήνυμα, ετοιμάσου και σκάσε το από την οθόνη σου.
Κορόιδεψε την, αγνόησε την και βγες έξω.
Και φρόντισε η επόμενη φωτογραφία που θα κάνεις like, να έχει κι εσένα μέσα στο πλάνο, όχι μόνο κάποιο “φίλο”.
Τότε θα είναι καλύτερα τα πράγματα…στο υπογράφω…
Της Στεύης Τσούτση.
