Καχυποψία!
Μια λέξη που σίγουρα δεν ηχεί όμορφα στα αυτιά των περισσοτέρων. Κι όμως είμαστε περισσότερο εξοικειωμένοι μ’αυτή τη λέξη απ’όσο ίσως πιστεύουμε. Τη βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας με ίσως, θα έλεγε κανείς, ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα. Τη βλέπουμε στο τρόπο που μας κοιτούν, που μας μιλούν, που συμπεριφέρονται απέναντί μας.
Μα πώς μπορείς να δεις μες τη ψυχή του άλλου για να διαπιστώσεις πώς σε βλέπει, θα ρωτούσε κάποιος;
Σωστά, η καχυποψία, όπως και όλες οι ψυχικές ποιότητες, είναι τόσο φευγαλέα και βαθιά, όμως συνάμα και τόσο ξεκάθαρη, ψυχρή και κοφτή στη ματιά της που σε συγκλονίζει όταν τη νιώθεις στο πετσί σου. Σου θυμίζει με κάποιο μοναδικό και βίαιο τρόπο ότι ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλουμε, ότι απέχουμε πολύ απ΄το να αποκαλέσουμε τον άλλο πραγματικά αδελφό μας.
Γιατί όμως;
Γιατί δεν εμπιστευόμαστε εύκολα τους άλλους ανθρώπους; Γιατί δεν είμαστε τουλάχιστον πρόθυμοι όταν πρωτοβλέπουμε κάποιον να τον δοκιμάσουμε, να δούμε «τι καπνό φουμάρει», αλλά σαν να έχουμε ήδη βγάλει συμπέρασμα; Οι κόρες συστέλλονται (εξού και το «κοιτάμε με μισό μάτι»), το βλέμμα ψάχνει απεγνωσμένα ν’απομακρυνθεί μπας και αυτός ή αυτή απέναντί μας ανακαλύψει τα πολύτιμα και χρυσά μας μυστικά που έχουμε αποθηκευμένα στον σφιχτά περιφρουρημένο και τόσο ευάλωτο μικρόκοσμό μας.
Δεν είναι αυτή όμως μια τόσο αξιολύπητη κατάσταση;
Ή μήπως μας περιποιεί τιμή και ομορφιά μια τέτοιου είδους συμπεριφορά; Περιτριγυρνάμε σα δειλά, φοβισμένα ανθρωπάκια που χωρίς σθένος φαντάζονται εχθρούς τριγύρω τους μη τολμώντας ν’ανοίξουν σε κανένα τη κλειστή ψυχή τους. Και μετά διαμαρτυρόμαστε για μοναξιά και απελπισία; Μα αυτό δεν είναι το τίμημα μιας απομονωμένης, αδύναμης και άτολμης ψυχής που δε ξέρει να αποτολμά. Nαι να ρισκάρει κι ό,τι γίνει. Γιατί όχι;
Τώρα, θα μου πείτε, εξηγήσεις υπάρχουν πολλές. Ίσως οι γονείς μας, ίσως οι φίλοι, ίσως κάποιος άλλος που μας τραυμάτισε ψυχικά γιατί διέψευσε τις προσδοκίες μας. Ναι σωστά η ψυχή είναι ευάλωτη κι εύθραυστη, πολύ περισσότερο ίσως κι από γυαλί, αλλά μετά πάλι κανείς δεν μας εγγυήθηκε ότι ποτέ δε θα σπάσει. Ίσως η ψυχή να είναι φτιαγμένη από διαφορετικό γυαλί απ’αυτό που ξέρουμε, από γυαλί που, ποιος ξέρει, άμα σπάσει μια φορά και καταφέρει να ξαναγίνει, θα ‘ναι πιο ανθεκτικό τη δεύτερη, ή ακόμα και τη τρίτη, φορά.
Άλλωστε ποτέ δε θα μάθουμε αν δε το προσπαθήσουμε.
