Η βασκική πόλη Παμπλόνα γιορτάζει κάθε χρόνο από τις 6 έως τις 14 Ιουλίου τον προστάτη της Άγιο Φερμίν. Προς τιμή του αγίου, (της εκκλησίας, μην το ξεχνάς βλέποντας τις εικόνες) εδώ και περίπου 1.000 χρόνια, στήνεται ένα μεγάλο πανηγύρι, με κυριότερη εκδήλωση το αποτρόπαιο “Κυνηγητό των Ταύρων” (Encierro στα ισπανικά), μία θρησκευτική τελετουργία, που προσελκύει χιλιάδες τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο.
Κάθε πρωί, ακριβώς στις 8, η αδρεναλίνη ανεβαίνει στο κατακόρυφο για όσους και όσες, δεν διαθέτουν μυαλό στο κεφάλι τους. Οι άνοες μπαίνουν μπροστά, ακολουθούμενοι από τους αφηνιασμένους ταύρους, για να διανύσουν μία απόσταση 825 μέτρων στα καλντερίμια της παλιάς πόλης της Παμπλόνας, κάνοντας την όποια απόσταση, χωρίζει τον άνθρωπο από το ζώο δυσδιάκριτη.
Όποιος έλθει σε στενή επαφή με ταύρο και διασωθεί λέγεται ότι έχει τη χάρη του Αγίου Φερμίν, κατά το χριστιανικότατο «σφάξε με αγα μου ν΄αγιάσω»
Το σύνθημα δίδεται με την εκτόξευση ενός πυροτεχνήματος και η βάρβαρη τελετή απαιτεί για τους συμμετέχοντες λευκή ενδυμασία, κόκκινο μαντήλι στο λαιμό και κόκκινο φουλάρι στη μέση. Προτού ξεκινήσουν, ζητούν την προστασία του Αγίου, ψάλλοντας τρεις φορές: «Άγιε Φερμίν, ζητάμε από εσένα τον προστάτη μας, να μας καθοδηγήσεις σ’ αυτή τη δοκιμασία και να μας δώσεις (τουλάχιστον) την ευλογία σου» αφού έτσι κι αλλιώς στερούμαστε μυαλού. Αναρωτιέμαι οι ταύροι σε ποιόν θεό προσεύχονται ! Θα σου πουν τα δύστυχα ζώα –δηλ. οι άνθρωποι- «μα οι ταύροι είναι ζώα δεν έχουν θεό» και βλέποντας τις εικόνες αναρωτιέμαι -ξανά- ποιοί είναι τα ζώα !!
Το αιματηρό και ελεεινό αυτό πανηγύρι εκτός από βάρβαρο και υποτιμητικό για τον άνθρωπο, είναι επικίνδυνο και το αίμα ρέει άφθονο, όπως είναι φυσικό, συχνά, κυρίως ανάμεσα στους τουρίστες. Από το 1924, μόνο 14 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και 200 έχουν τραυματιστεί σοβαρά, ενώ θα έπρεπε να έχουν σκοτωθεί πολύ περισσότεροι.
Κατά τη διάρκεια της βάρβαρης φιέστας, προς τιμήν ενός αγίου χριστιανικής εκκλησίας, του Αγίου Φερμίν, η σαγκρία (υποδηλώνοντας το αίμα) ρέει άφθονη και η Παμπλόνα δεν κοιμάται. Οι ντόπιοι και οι χιλιάδες ξένοι τουρίστες αφηνιάζουν όλη την νύχτα στους δρόμους και τα πάρκα της πόλης. Τα φώτα της βαρβαρότητας χαμηλώνουν τα μεσάνυχτα της 14ης Ιουλίου με το άναμμα κεριών στην Πλατεία Κονσιστοριάλ. Κάποιοι από τους βάρβαρους της γιορτής συνεχίζουν και την επόμενη μέρα. Στις 8 το πρωί της 15ης Ιουλίου βρίσκονται στην αφετηρία για να τρέξουν για τελευταία φορά. Αντί για τους ταύρους έχουν να συναγωνισθούν τα λεωφορεία της γραμμής, που εκτελούν και πάλι τα δρομολόγιά τους στα γραφικά καλντερίμια της παλιάς πόλης της Παμπλόνας. Δηλ. υπόσταση πιο κάτω από τα λεωφορεία !!!!
Στην πραγματικότητα, οι ταυρομαχίες είναι ένα καθαρά πολιτικό θέμα. Η πρώτη προσπάθεια απαγόρευσης των ταυρομαχιών έγινε τον 16ο αιώνα από τον Πάπα Πίο τον 5ο. Δύο αιώνες αργότερα, ο βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος ο 5ος απαγόρευσε στην αριστοκρατία της εποχής να συμμετάσχει στο «άθλημα», γεγονός όμως που άνοιξε το δρόμο για την ανάδειξη πλέον των επαγγελματιών matador που ξεκίνησαν από την Ανδαλουσία τον 18ο αιώνα. Το 2007 περισσότεροι από 200 ευρωβουλευτές ψήφισαν την κατάργηση των κοινοτικών επιχορηγήσεων στους εκτροφείς «πολεμοχαρών» ταύρων.
Αυτό το βάρβαρο έθιμο του «Κυνηγητού των Ταύρων» το έκανε γνωστό ο αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Το μυθιστόρημά του «Ο ήλιος ανατέλλει ξανά» που κυκλοφόρησε το 1926, εκτυλίσσεται στο μεγαλύτερο μέρος του κατά τη διάρκεια της αποτροπιαστικής φιέστας αίματος του Αγίου Φερμίν, μεγάλη η χάρη του. Περιγράφει εκτενώς το φαινόμενο των ταυρομαχιών, οι οποίες φαίνεται ότι τον συνάρπαζαν, όπου σημείωνε ότι το συγκεκριμένο σπορ δεν είχε την παραμικρή αμερικανοβρετανική κουλτούρα, δεδομένου ότι συγκρούονταν δύο ανόμοιες δυνάμεις. Παρ’ όλα αυτά, ο Χέμινγουεϊ συγκλονιζόταν από την αναμέτρηση του ταυρομάχου με τον ταύρο κι όπως κάπου σημειώνει, “η ταυρομαχία είναι η πιο δυνατή εμπειρία θανάτου που μπορείς να αποκτήσεις εν καιρώ ειρήνης.”
Τωρα αν εσυ μπορείς ξεχώρισε τα ζώα απ’ τους ανθρώπους, εγώ αδυνατώ !
