Στην αρχή, ξεκίνησε με το
“άστο κάτω αυτό”.
Μετά, ο χώρος μου περιορίστηκε από το
“μη εκεί”.
Όταν θέλησα να μάθω, έμαθα το
“πολλά ρωτάς”.
Στο σχολείο, μου δίδαξαν το
“μάθε αυτό όπως σου το λέω”,
και έτσι, ποτέ δεν έμαθα αυτό που ήθελα.
Μεγαλώνοντας κι άλλο, γνώρισα τη ζωή ως
“γιατί έτσι πρέπει”,
“μη με κάνεις ρεζίλι”,
και “τι θα πουν οι γείτονες”.
Πήγα να βγω με χαρά στην καθημερινή συναναστροφή,
όπου συνάντησα
“το πόσα βγάζεις”,
“τι δουλειά κάνεις”,
“πόσα είναι τα αποκτήματά σου”.
Τώρα, προσπαθώ απαρχής να καταλάβω σε τι κόσμο έχω έρθει.
Δυσκολεύομαι λίγο,
ίσως γιατί δεν με ενδιαφέρουν πια όλα αυτά που μέχρι τώρα έμαθα,
ή μάλλον με ενδιαφέρουν αυτά που δεν έμαθα,
αλλά περισσότερο από όλα, γιατί τώρα με ορίζουν ως
“αδιάφορο”,
“κλειστό τύπο”,
“αντικοινωνικό”
και “περίεργο”.
Ναι, η αλήθεια είναι πως και εγώ περίεργο το βρίσκω το ...
μέχρι πότε θέλουν να με ορίζουν.
