Και έμεινα στη γωνιά του κήπου μου απορημένος:
Πόσο χρόνο χάσαμε κρίνοντας τους άλλους, αντί να αφιερώσουμε αυτόν
τον χρόνο για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας!
Με πόση ζήλια ποτίσαμε το κορμί μας, αντί να το θεριέψουμε με την
αυτοπεποίθηση και να ορμίσουμε για τη ζωή μας!
Πόσες ώρες σπαταλήσαμε αποζητώντας αυτό που δεν είχαμε, αντί να
ευφρανθούμε με αυτά που είχαμε και τα οποία όμως τα θεωρήσαμε
δεδομένα!
Πόσο φόβο ζήσαμε, επειδή φοβηθήκαμε να αγαπήσουμε!
Πόσο δρόμο χάσαμε, ακολουθώντας τους δρόμους που μας έδειχναν!
Πόσο πολύ καθυστερήσαμε, ασχολούμενοι με τα αγκάθια που πατήσαμε!
Πόσο τη ζωή τη σπαταλήσαμε, γιατί αυτή τη ζωή δεν την πιστέψαμε!
Πόσες ευκαιρίες χάθηκαν, επειδή δεν τολμήσαμε, δεν ρισκάραμε, δεν
επιλέξαμε για εμάς!
Έσκυψα σιωπηλός και μύρισα τα τριαντάφυλλά μου!
Τι άρωμα μεθυστικό!
