Στο πρόσωπό του τα βρήκε όλα
στο προσωπό της του γέλασ’ η ζωή
ήταν οι δύο που γίναν ένα
δυο ζωές μια ζωή
δυο φωνές μια φωνή
δυο καρδιές να χτυπάνε παρέα
κάθε μέρα γιορτή και μι’ αγάπη τρελή
τότε που όλα κυλούσαν ωραία
Σήμερα βγαίνουν της αγάπης τα μαχαίρια
Σήμερα τ’ όνειρο σκορπά
Και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πολύ
και πόλεμος ξεσπάει
και της τη σπάει, της τη σπάει, της τη σπάει κι αυτός
κι αυτό δεν το ξεχνάει
και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πιο πολύ
να βλέπει να πονάει
και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει
Συνεπαρμένοι από το πάθος
έγιναν κάτοικοι του έβδομου ουρανού
όμως εκείνα πάει τελειώσανε
τώρα κάνουν οι δυο μ’ ένα τρόπο σκληρό
κάθε τι που μπορεί να πληγώσει
κάθε τι που μπορεί να ματώσει πολύ
και μι’ αγάπη τρελή να σκοτώσει
Σήμερα βγαίνουν της αγάπης τα μαχαίρια
Σήμερα τ’ όνειρο σκορπά
Και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πολύ
και πόλεμος ξεσπάει
και της τη σπάει, της τη σπάει, της τη σπάει κι αυτός
κι αυτό δεν το ξεχνάει
και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πιο πολύ
να βλέπει να πονάει
και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει
Η αυλαία έχει πέσει, τέλειωσε κι η μάχη αυτή
τελειωμένοι και οι δύο ψάχνουν για το νικητή
Το δωμάτιο έχει δεκατρία πλακάκια μήκος κι εννέα πλάτος. Τα έχω μετρήσει τουλάχιστον δέκα φορές το τελευταίο μισάωρο και τα έχω περπατήσει τις διπλές.
Πάνε τώρα δεκατρία πλακάκια μήκος, εννέα πλάτος και δύο αναπάντητες κλήσεις. Έτσι μετράω το χρόνο. Σε πλακάκια. Κάθε πλακάκι και κάλεσμα. Κάθε τοίχος και σιγή.
Είναι τρομακτική η ενέργεια που απελευθερώνεται όταν διακόπτεις την αγάπη. Είναι ακόμη τρομακτικότερη η ενέργεια που απελευθερώνεται όταν με διακόπτεις, ενώ σου μιλάω.
Για να τη νιώσεις στο πετσί σου, ωστόσο, θα έπρεπε να είσαι κάπου κοντά μου ή να παραμείνεις στο ακουστικό που με τόση ευκολία κατέβασες πριν λίγο.
Δεν έχω χειρότερο απ’ το να μου κλείνουν το τηλέφωνο στη μούρη. Ή μάλλον έχω. Να μου κλείνεις εσύ το τηλέφωνο στη μούρη.
Οι παλμοί μου ανεβαίνουν επικίνδυνα και η ανάσα μου βγαίνει γρήγορα. Όχι, δεν κάνω λάθος. Η γραμμή νέκρωσε ξαφνικά. Χωρίς «γεια», «τα λέμε», «φιλιά» ή έστω ένα «τράβα στον αγύριστο». Με κάποιο απ’ αυτά θα είχα πάρει το μήνυμα πως η ωραιότατη λογομαχία μας θα έφτανε στο τέλος της. Αντ’ αυτού προτίμησες να πατήσεις το κόκκινο κουμπί χωρίς προειδοποίηση, για να ηρεμήσει το τύμπανο σου.
Εγώ αυτό το αποκαλώ άτακτη οπισθοχώρηση.
Δεν ξέρεις πως ο σωστός πολεμιστής εγκαταλείπει τελευταίος το πεδίο της μάχης; Υποθέτω πως είναι ψιλά γράμματα για σένα αυτά. Εσύ στις δυσκολίες το βάζεις στα πόδια και ξεμπερδεύεις με ένα «τσακώσου μόνη σου» σε άπταιστα ελληνικά. Αν μπορούσα να τσακωθώ μόνη μου να είσαι σίγουρος πως θα το έκανα. Περισσότερα επιχειρήματα θα αντάλλασσα με τον εαυτό μου και το πιθανότερο είναι πως στο τέλος θα έβγαζα και μια άκρη.
Ενώ τώρα; Έμεινα με το τηλέφωνο στο χέρι και τα νεύρα κρόσσια. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι εντάσεις. Κανένας δεν ξυπνάει μια ωραία πρωία κι επιλέγει να περάσει τη μέρα του με έναν τσακωμό. Αν ήταν στο χέρι μου, ούτε εμείς θα μαλώναμε ποτέ. Όμως, το φιτίλι είναι πάντα εκεί. Μια σπίθα είναι αρκετή να τα κάνει όλα παρανάλωμα αλλά ένας ποτέ δεν φτάνει να σβήσει τη φωτιά. Κι εσύ με αφήνεις να τα βγάλω πέρα μόνη μου.
Δεν γουστάρω να κλείνεις το τηλέφωνο. Είναι προσβλητικό κι ανώριμο. Μου τη σπάει αυτή η παιδιάστικη συμπεριφορά. Μου τη δίνει να χάνεσαι και να μην ξέρω που βρίσκεσαι. Τσαντίζομαι που νομίζεις πως έτσι λύνονται όλα και πως η καλύτερη λύση είναι η φυγή.
Δεν είναι λύση η φυγή στον έρωτα. Όπου κι αν πας, όσο κι αν λείψεις, εκείνος θα φροντίσει να σε ξετρυπώσει και να σου τρίψει στη μούρη όλα εκείνα που με κόπο πάλεψες να αποφύγεις. Η μουρμούρα, η γκρίνια, τα ίδια κι επαναλαμβανόμενα που σε κάνουν να βαρυγκωμάς, θα είναι πάλι εκεί γιατί είναι κι αυτά κομμάτι μου. Όλα τα στραβά και τα ανάποδά μου που σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι είναι κι αυτά δικά μου. Και δεν έχεις την επιλογή να κρατάς και να πετάς ό, τι θες από μένα.
Έτσι είμαι, ολόκληρη. Κράτα με ή πέτα με. Διαφορετικά, μάθε να με ανέχεσαι κι αυτές τις ώρες που δυσκολεύομαι κι εγώ η ίδια να ανεχτώ τον εαυτό μου.
Δεν λύνονται τα θέματα με ψέματα και τα προβλήματα με κουκούλωμα. Όσο και να τα αποφεύγεις, πάλι μπροστά σου θα τα βρεις να σου κλείνουν περιπαικτικά το μάτι. Δεν θέλουν σιωπές και ησυχία. Θέλουν κουβέντες γλυκόπικρες, γροθιές στο μαχαίρι και γλώσσες που τσακίζουν κόκαλα. Θέλουν γερό στομάχι και παρουσία.
Εγώ εδώ είμαι. Εσύ;
