Σαν άνθρωποι (το... ως σηκώνει μεγάλη κουβέντα), έχουμε την τάση να ποσοτικοποιούμε τα πάντα. Από τις συναλλαγές μας στο σούπερ μάρκετ και τις τράπεζες έως τα συναισθήματα που εξωτερικεύουμε στους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.
Δίνουμε τόσο όσο. Αγαπάμε γιατί μας αγαπάνε, φλερτάρουμε γιατί μας φλερτάρουν, μισούμε γιατί μας μισούν. Και όλα αυτά λες και υπάρχει μια αόρατη μεζούρα από πάνω μας που κινεί τα νήματα και κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την διαδικασία για τον εαυτό μας. Η μάλλον για τον εγωισμό μας...
Έχω ζήσει σε σχέσεις (λέμε τώρα...) με το άλλο φύλο και έπιανα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κουλαντρίσει, αν και αδόκιμος ο όρος, τα αισθήματα που μου γεννιόντουσαν με την καθημερινή επαφή. Έχω διαπιστώσει αντίστοιχα και άλλους ανθρώπους να το πράττουν αυτό.
Έχω δει ανθρώπους να λένε το κλασσικό, "ααα δε μπορώ να κάνω εγώ πάντα το πρώτο βήμα" ή το άλλο το δημοφιλές "εγώ πήρα τηλέφωνο, σειρά του-της να το κάνει" και αναρωτιέμαι.
Από που πηγάζει η ανάγκη μας να αγαπιόμαστε και να αγαπάμε άκοπα και χωρίς προσπάθεια? Που το γράφει πως για να δώσουμε θα πρέπει να πάρουμε? Εναντιονόμαστε και καλά στον καθωσπρεπισμό των άλλων και τον δικό μας τον βαφτίζουμε "αξιοπρέπεια"...
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι περίπλοκες αλλά ζωογόνες και σίγουρα δεν μπορούν να μετρηθούν γιαί έτσι χάνεται το νόημα και η ουσία τους. Τι είναι δηλαδή, παιχνίδι παιδικό? Μία σου και μία μου?
Και για να σας προλάβω, γνωρίζω πως όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση από την άλλη πλευρά, ο χειρισμός της κατάστασης εκτός απο δύσκολος είναι και ψυχοφθόρος. Αλλά δε μπορούμε να λειτουργούμε με την λογική "τα δικά σου, δικά μου και τα δικά μου πάλι δικά μου". Δεν στέκει ρε παιδι μου πως το λένε.
Η αναντιστοιχία σε τέτοιου είδους περιπτώσεις είναι ολοφάνερη και συνηθισμένη. Και αυτοι που την πατάνε είναι εκείνοι που δίνουν, χωρίς να περιμένουν να πάρουν. Λογίζονται θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου, με τέλος άσχημο και για όλες τις πλευρές...
Νέοι, γέροι, παιδιά συνωθούνται και ποδαπατούνται στις λάσπες και στην βρωμιά, που η ίδια η ανθρώπινη ψυχή γεννοβολάει. Ένα παιχνίδι είναι για όλους μας αυτό. Κάνουμε σχέσεις γιατί έτσι πρέπει να γίνεται. Παντρευόμαστε για τον ίδιο ακριβώς λόγο, κάνουμε παιδιά για να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας και εν τέλει βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Όσο υπεύθυνοι είναι εκείνοι που παίζουν με την ψυχολογία των συναθρώπων πουλώντας φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες, άλλο τόσο έχουν ευθύνη και εκείνοι που μετράνε σταλιά σταλιά την αγάπη και αυτό που δήθεν δίνουνε... Η αγάπη θέλει δοτικότητα και απλοχεριά. Θέλει αυθεντικότητα και ειλικρίνεια. Είναι προτιμότερο να φύγεις απο μιά κατάσταση αν δεν σου κάνει, παρά, για εγωιστικούς λόγους, να επιμένεις στο ίδιο μοτίβο. Είναι όμως και ιδεατό να αγαπάς γιατί γουστάρεις να το κάνεις.
Σκεφτείτε, για να καταλάβετε τι εννοώ, την αγάπη που δείχουν τα μικρά παιδιά. Η ακόμη και τα ζώα. Ατόφια και ανένταχτη. Έξω από πρέπει και συμβιβασμούς. Αληθινή. Με χαμογελά και γέλια, με δάκρυα και στεναχώριες. Αλλά αγάπη...
Ακόμα και εκεί όμως προσπαθούμε να τα χαλάσουμε όλα. Καλοπιάνουμε τα παιδιά για να μας κάνουνε χατήρια. Για ένα ψευτικο γέλιο. Για μια ψεύτικη αγκαλιά. "Ποιον αγαπάς πιό πολύ την μαμά η τον μπαμπα?" "Κάτσε φρόνιμος για να σε αγαπάω..." και άλλα τέτοια "όμορφα". Προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους σαν εμάς, να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας με κάθε κόστος. Και ύστερα μετράμε. Το κάθετι. Την αγάπη, το μίσος, το δάκρυ, την στεναχώρια. Την ίδια την ζωή. Αν είναι δυνατον...
Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι. Δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει να δώσει. Η το καταλαβαίνεις και συνεχίζεις, γιατί ζεις για να αγαπάς ή πάς παρακάτω.
Όπως ακριβώς το έλεγε και ο Όσιος Πορφύριος. "Όποιος αγαπάει λίγο, δίνει λίγο. Όποιος αγαπάει πολύ, δίνει πολύ. Αυτός που αγαπάει περισσότερο όμως, δίνει τον εαυτό του..." Τόσο απλό. Τα ξαναλέμε...
