Μία μαγική ρυθμική και χορευτική διάθεση έχει το σώμα του ανθρώπου. Το οποίο έχει μέσα του ρυθμό και παλμό πάντα ανάλογο με την κάθε περίσταση που αντιμετωπίζει.
Τα είδη της μουσικής που υπάρχουν, τα οποία τα δημιούργησαν διάφοροι συνθέτες, μας δείχνουν τα είδη των στιγμών κάθε ανθρώπου.
Για παράδειγμα στις ήρεμες στιγμές μας, η μουσική που αναδύεται από το σώμα είναι ήρεμη. Όταν οι στιγμές μας είναι σε ένταση, η μουσική είναι μία έντονη σαν το ροκ. Όταν είμαστε σε κατάσταση οργής τότε έχουμε την δόνηση του HardRock.
Το σώμα μας λοιπόν που έχει τον δικό του ρυθμό και παλμό, ανάλογα την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε θα μας δώσει και την ανάλογη «μουσική υπόκρουση».
Αυτή είναι η εσωτερική μας αίσθηση η οποία εναρμονίζεται πάντα με όλα όσα βιώνουμε μέσα στην μέρα μας.
Ένας αγχώδης χαρακτήρας, που μέσα του έχει μόνιμα μία ένταση και οργή, γιατί πιστεύει ότι δεν προλαβαίνει, γιατί τρέχει να τα προλάβει όλα, γιατί πάντα βάζει στην καθημερινή του τροχιά παραπάνω από αυτά που μπορεί. Έχει μέσα του τον ρυθμό του Hard Rock. Γιατί ενώ έχει βάλει τόσα στη ζωή του για να τρέχει, παράλληλα τα μάχεται όλα αυτά.
Ένας άνθρωπος που έχει μέσα του οργή και τάση για να ξεσπάσει σε όλους και σε όλα έχει μέσα του την δόνηση του Heavymetal.
you don’t need a whole band, either: Dr Viossy here shreds the semiquavers off the finale of Beethoven’s Moonlight Sonata,
Οπότε καταλαβαίνουμε ότι ο ρυθμός και ο παλμός της καρδιάς μας, της ανάσας μας δονεί σύμφωνα με την εσωτερική μας αίσθηση. Η οποία συνήθως συνδυάζεται με τις σκέψεις και τότε γεννιέται το συναίσθημα.
Το συναίσθημα, οι σκέψεις είναι το «ζευγάρι» που θα ρυθμίζει με το σώμα μας τον ανάλογο «χορό». Ένας χορός που μας οδηγεί στην όποια μας εξελικτική διαδρομή για ολόκληρη την ύπαρξή μας.
Αν εμείς λοιπόν έχουμε μία τόσο μεγάλη ένταση μέσα μας, όπως αυτή της οργής και το σώμα μας έχει τον ρυθμό του Heavy metal, που σημαίνει ότι έχουμε ένσταση για όλους και για όλα, τότε χρειάζεται να δώσουμε την ανάλογη δόνηση για να έρθει η ισορροπία σε μας.
Ποια είναι η ισορροπία μας; Μα οι φυσικοί ρυθμοί, αυτοί που έχουν μέσα τους την ηρεμία, όπως ήχοι από τη φύση, ένα ποτάμι, πουλιά να κελαηδούν, κύματα της θάλασσας κλπ.
Όμως δεν γίνεται το σώμα μας να δονεί οργή = Heavy metal και εμείς να το κατευθύνουμε να ακούσει μία ήρεμη μελωδία. Γιατί τότε θα είναι σαν να ρίχνουμε πάνω στο χώμα νερό. Αυτό που θα καταφέρουμε θα είναι να δημιουργήσουμε μία λάσπη. Η λάσπη αυτή θα ανακατέψει τον έναν ήχο με τον άλλον και το αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό που περιμένουμε.
here’s what happened when The Commander-in-Chief, seven-string electric supremo, met the classical mastery of Craig Ogden in Paganini’s 24th Caprice
Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι σήμερα που αναζητούν μία ήρεμη κατάσταση μέσα από διαλογιστική κατάσταση και οδηγούν τους εαυτούς τους ενώ είναι οργισμένοι να δημιουργούν ένα λασπωμένο τοπίο με μία ήρεμη μελωδία. Ύστερα από καιρό και αφού έχουν κάνει πολλές προσπάθειες, τα αποτελέσματα είναι άλλα από αυτά που θα περίμεναν. Η οργή- Heavy metalθα απλωθεί σε όλο το σώμα, αλλά και στο περιβάλλον. Θα αρχίσουν να συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα συμβάντα τόσο μέσα στο σώμα, αλλά και σε όλο το περιβάλλον.
Τότε η οργή θα μεγαλώσει και το Heavy metal θα κυριαρχεί μέσα στο σώμα. Ο ρυθμός και ο παλμός του σώματος θα είναι μία μόνιμη ένταση και ένσταση και ο άνθρωπος αυτός θα νιώθει έρμαιο. Δεν θα έχει ιδέα από πού να πιαστεί. Γιατί θα νιώθει κόπωση ύστερα από τις προσπάθειες που έχει κάνει μέσα από αυτήν την διαλογιστική υποβολή που έχει ακολουθήσει. Η οποία ήταν ακριβώς σαν να πάλευε με τα κύματα για να φτάσει στην ακτή και τελικά όσο περνούσε ο καιρός το μόνο που κατάφερε ήταν να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την ακτή, αφού δεν συνεργάστηκε ποτέ με τα κύματα, αλλά τους πήγε κόντρα.
Ο κάθε ρυθμός λοιπόν μέσα στο σώμα μας, είναι μία αναγνώριση αλήθειας. Μία αλήθεια και μία δύναμη.
Κάθε μας ρυθμός- αίσθηση είναι μία αλήθεια, μία δύναμη και ένας οδηγός για να μας δείξει ότι υπάρχουμε. Κάθε αίσθηση έχει μέσα της τουλάχιστον ένα γιατί που δημιουργήθηκε και σύμφωνα με αυτό το γιατί, μας οδηγεί να δημιουργήσουμε και τον ανάλογο χορό. Έναν χορό για τον συγκεκριμένο χρόνο. Κάθε τι στην ώρα του, έχουμε μάθει να λέμε και έτσι είναι. Το μόνο που χρειάζεται εμείς να κάνουμε είναι να αναγνωρίζουμε την αίσθηση αυτή και να αναζητήσουμε τον ρυθμό. Ύστερα να δημιουργήσουμε τον ανάλογο χορό.
Δηλαδή ένας θυμός, ένα άγχος, μία οργή είναι αισθήσεις που πηγάζουν μέσα από έναν δρόμο αλήθειας. Τουλάχιστον της δικής μας αλήθειας, μέσα από την δική μας οπτική γωνία. Αυτή η αλήθεια έχει ανάγκη να εκδηλωθεί.
Αυτό που γίνεται «λάθος» συνήθως, είναι το ότι αφήνουμε αυτή την αίσθηση να γίνει συναίσθημα και έτσι χάνουμε τον βηματισμό ισορροπίας.
Δηλαδή όταν δούμε στον δρόμο έναν άνθρωπο να χτυπάει ένα ζωάκι, ο ρυθμός της αίσθησης είναι ο θυμός. Αυτός ο θυμός θα μας οδηγήσει στην ανάλογη «χορευτική» διάθεση. Εδώ είναι το μυστικό, να μπορέσουμε να κάνουμε χρήση βήματα τέτοια που να μας δώσουν ένα αποτέλεσμα αρμονίας. Εκεί, σε μία τέτοια στιγμή συνήθως δεν προλαβαίνει το μυαλό να παρέμβει και έτσι δεν δημιουργούμε συναίσθημα. Άρα λειτουργούμε μέσα από τον φυσικό μας ρυθμό και θα δράσουμε ανάλογα.
Αυτό είναι που χρειάζεται σε μας εκπαίδευση. Αυτό είναι που έχει ανάγκη να μας διδάξουν τα βήματα και την ανάλογη «χορευτική φιγούρα».
Όταν μάθω τα «βήματα» τότε μπορώ να αρχίσω όλο το ρυθμικό κομμάτι του θυμού, ως ενέργεια να το εκπαιδεύσω με τα βήματα αυτά. Τότε ο χορός αυτός θα είναι πάντοτε ο σοφός μου σύμμαχος.
Έρχονται σε επόμενα κείμενα τα βήματα για κάθε μας τέτοια αίσθηση- ενέργεια. Έτσι θα καταφέρουμε να διδαχτούμε από τις ενέργειες αυτές και να σταματήσουμε να τις μαχόμαστε, με μεθόδους που το μόνο που κάνουν τελικά είναι να μας οδηγούν σε συμπλέγματα κατωτερότητας και αναξιότητας. Αλλά και σε ψυχαναγκαστικές διαδρομές με οδηγό το σιωπή. Γιατί μπορεί η σιωπή να είναι χρυσός, αλλά μόνο όταν είναι πραγματική σιωπή και όχι όταν είναι μία μορφή «σκάσε». Δηλαδή εμείς να έχουμε θυμό και μέσα από ανάσες ή ήρεμη μουσική να μάθουμε να λέμε στον ρυθμό θυμού, «σκάσε», γιατί τελικά αυτό θα το πληρώσουμε πάλι εμείς.
