Μετά ἀπό τήν αἴσθηση αὐτή στοχάζεται μέσω τῆς λογικῆς του δυνάμεως τήν τάξι, τό μέγεθος, τήν ὀμορφιά, τό φῶς καί τά ὑπόλοιπα χαρακτηριστικά τοῦ οὐρανοῦ· καί μέσα σέ ὅλα αὐτά βλέπει τήν σοφία, τήν τέχνη, τήν τέχνη, τήν δύναμη καί τήν ὡραιότητα ἐκείνου πού τόν δημιούργησε. Γι' αὐτό κάνει τόν ἐξῆς συλλογισμό καί λέγει: "Ἄν ὁ οὐρανός πού εἶναι δημιούργημα, εἶναι τόσο ὡραῖος καί τόσο φωτεινός, πόσο ἄραγε πιό ὠραῖος καί πιό φωτεινός θά εἶναι ο δημιουργός του;". Διότι "λαμπρά καί οὐσιωδῶς προπορεύονται τά αἰτιατά ἀπό τίς αἰτίες" κατά τόν θεῖο Διονύσιο (Κεφ. β΄. Περί θείων ὀνομάτων). Καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἀνυψώνεται, ὅσο τοῦ εἶναι δυνατό, στήν γνῶση τοῦ δημιουργοῦ καί μαζί μέ αὐτή τήν γνῶση ἐξάπτει καί τήν καρδιά καί τήν θέλησή του στήν ἀγάπη αὐτοῦ τοῦ δημιουργοῦ[1].
Μετά ἀπό τήν αἴσθηση αὐτή στοχάζεται μέσω τῆς λογικῆς του δυνάμεως τήν τάξι, τό μέγεθος, τήν ὀμορφιά, τό φῶς καί τά ὑπόλοιπα χαρακτηριστικά τοῦ οὐρανοῦ· καί μέσα σέ ὅλα αὐτά βλέπει τήν σοφία, τήν τέχνη, τήν τέχνη, τήν δύναμη καί τήν ὡραιότητα ἐκείνου πού τόν δημιούργησε. Γι' αὐτό κάνει τόν ἐξῆς συλλογισμό καί λέγει: "Ἄν ὁ οὐρανός πού εἶναι δημιούργημα, εἶναι τόσο ὡραῖος καί τόσο φωτεινός, πόσο ἄραγε πιό ὠραῖος καί πιό φωτεινός θά εἶναι ο δημιουργός του;". Διότι "λαμπρά καί οὐσιωδῶς προπορεύονται τά αἰτιατά ἀπό τίς αἰτίες" κατά τόν θεῖο Διονύσιο (Κεφ. β΄. Περί θείων ὀνομάτων). Καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἀνυψώνεται, ὅσο τοῦ εἶναι δυνατό, στήν γνῶση τοῦ δημιουργοῦ καί μαζί μέ αὐτή τήν γνῶση ἐξάπτει καί τήν καρδιά καί τήν θέλησή του στήν ἀγάπη αὐτοῦ τοῦ δημιουργοῦ[1].