«Ου μοιχεύσεις.» Η εβδόμη από τις Δέκα Εντολές και με τον τρόπο της, η πιο γλυκιά για να παραβείς.
Από ηθικής άποψης, το να απατήσεις τον εκάστοτε σύντροφό σου είναι λάθος, τελεία, παύλα και φτου και το πατάω και δεν ξαναπατιέται. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το γεγονός πως γίνεται αρκετά συχνά, πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως.
Οι λόγοι που κάποιος μπορεί να μπει στη διαδικασία να προδώσει την εμπιστοσύνη που του έχει ο άνθρωπός του μπορούν να είναι άκρως επιφανειακοί, αλλά συνάμα και ιδιαίτερα περίπλοκοι. Τουτέστιν, από τη μια υπάρχει η εξήγηση της σαρκικής επιθυμίας, από την άλλη το κέρατο μπορεί να αποτελεί ένα είδος αντίδρασης σε μια σχέση που ενδεχομένως δεν περνάς καλά, και ούτω καθεξής.
Το ότι το έκανες μια φορά δε σημαίνει ντε και καλά πως θα γίνεται επί μονίμου βάσεως. Καλώς ή κακώς, αυτά συμβαίνουν και όσες τύψεις κι αν έχεις, πάντα θα βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα το άτομο που απάτησες. Και η πικρή αλήθεια είναι πως περισσότερο σε αγχώνει να μην το μάθει ο άλλος, παρά οτιδήποτε άλλο.
Όταν όμως κάνεις την κουτσουλιά παραπάνω από μια φορά στη ζωή σου, είτε σε διαφορετικά πρόσωπα, είτε στο ίδιο, και την έχεις βγάλει καθαρή, τότε το πιθανότερο είναι να συνεχίσεις. Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις κατ’ εξακολούθηση, αλλά το όλο κρυφτό σε εξιτάρει, ενώ παράλληλα τονώνει την αυτοπεποίθησή σου. Παραμένεις λάθος φυσικά εξ ορισμού, μιας και ρισκάρεις να χαλάσεις τη σχέση σου. Και οκ να μην ενδιαφέρει εσένα, αλλά θα τσαλακώσεις μια καρδιά που πίστευε σε εσένα.
Κι εννοείται πως αν σε πιάσουν στα πράσα, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Είναι ακριβώς «αυτό που νομίζει» (sic) ο άλλος! Η έξαψη, η τόνωση, όλα καταστρέφονται στη στιγμή και νιώθεις τίγκα βλαμμένος. Έλα μου όμως που θα το ξανάκανες… Και για αυτόν ακριβώς το λόγο δε γίνεται να περιμένεις να σε εμπιστευτεί ξανά το ίδιο άτομο. Εσύ δηλαδή τι θα έκανες στη θέση του;
Σίγουρα μπορεί να ήταν ένα λάθος της στιγμής και όχι κάτι επαναλαμβανόμενο. Φταίει και το ρημάδι το αλκοόλ… Σε ποιον όμως τα πουλάς αυτά; Μετανιώνεις που σε τσακώσανε, είναι τόσο απλό.
Στην τελική, εκείνοι που το έκαναν όντως μια φορά και ένιωσαν άσχημα, είτε το είπαν από μόνοι τους στον άλλον, είτε το κουβαλάνε μέσα τους και νιώθουν ακόμη τύψεις, είτε και τα δύο.
Στην τελική, εκείνοι που το έκαναν όντως μια φορά και ένιωσαν άσχημα, είτε το είπαν από μόνοι τους στον άλλον, είτε το κουβαλάνε μέσα τους και νιώθουν ακόμη τύψεις, είτε και τα δύο.
Όσοι όμως γλυκάθηκαν από το πιοτό της αμαρτίας έγιναν υπέρμαχοι της απιστίας, δικαιολογώντας τις πράξεις τους σε σημείο που ενώ καταλαβαίνουν πως κάνουν κάτι κακό, δεν έχουν τη διάθεση να το σταματήσουν. Αν τύχει βέβαια να βρεθούν εκείνοι στη θέση του προδομένου, τα κουκιά αλλάζουν, αλλά είναι κι αυτό μέρος της εγωιστικής αντιμετώπισης που φέρει η μοιχεία.
Εννοείται πως σε ένα παράλληλο μεγαλόψυχο σύμπαν μπορεί να συγχωρεθεί μια τέτοιου είδους προδοσία, αλλά αυτό που δύσκολα μπορεί να επανέλθει είναι η εμπιστοσύνη από την πλευρά του απατημένου. Διότι τον άλλον θα τον ζώνουν τα φίδια διαρκώς και θα έχει κι όλο το δίκιο του κόσμου πλανήτη γαλαξία με το μέρος του.
Και μπορεί το γνωμικό «once a cheater, always a cheater» να μην έχει πλήρη εφαρμογή λόγω του «once», σιγουρότατα όμως ισχύει στις περισσότερες των περιπτώσεων, όσο δύσκολο κι αν είναι να το παραδεχτούμε.
Αν σε πιάσουν, παίρνεις τα κουβαδάκια σου και πας σ’ άλλη παραλία. Αν όχι, τότε συνεχίζεις να χτίζεις ανήθικα καστράκια, περιμένοντας καρτερικά τον άνθρωπο που θα σε κάνει να τα χαλάσεις από μόνος σου. Ως τότε όμως, αντικαθιστάς το «ου μοιχεύσεις» με το «απατάτε αλλήλους» και συνεχίζεις ακάθεκτος.
Αλίμονο λοιπόν σε όσους έχουν φάει κέρατο και κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Και όπως είπε και ο Woody Allen, «ό,τι δε γνωρίζεις, δε μπορεί να σε πληγώσει… αλλά μπορεί να σε σκοτώσει!»
