Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του,
τό πρόβλημά του.
Ποτέ δέν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τήν κακία του,
τήν ἁμαρτία του.
Μόνον τόν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε,
ἀλλά τόν εὐγενῆ ἔπαινο, ὄχι τόν ἀφελῆ.
Διότι ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε διορθώνεται μέ ὀνειδισμό,
ὅπως καί μέ παρατήρηση.
Πρέπει νά εἶναι πολύ ἅγιος,
γιά νά δεχθῆ νά διορθωθῆ μέ τόν ὀνειδισμό,
τήν ὑπόδειξι ἤ τήν παρατήρησί σου.
Ἀλλά, ἐάν ἦταν τόσο ἅγιος, δέν θά εἶχε αὐτό τό ἐλάττωμα,
γιά τό ὁποῖο χρειάσθηκε νά τοῦ κάνης παρατήρησι ἐσύ.
Αφοῦ λοιπόν τό ἔχει, τό μόνο πού χρειάζεται,
εἶναι ὁ ἄκρος σεβασμός σου,
γιά νά μπορέση κάποτε νά ταπεινωθῆ καί νά διορθωθῆ,
βλέποντας τήν δική σου εἰρήνη, πραότητα, ταπείνωσι,
ἀγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἐπιείκεια, γλυκύτητα…
Μόνον ὅποιος ἔχει αὐτές τίς ἀρετές
μπορεῖ νά διορθώση κάποιον ἄλλον…
Αρχιμανδρίτης Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
