Στην αγάπη δεν υπάρχει ζήλεια, (κανείς δεν είναι κτήμα σου).
Η αγάπη δεν είναι θέμα πείρας και μνήμης, (έχω ζήσει ευτυχισμένες στιγμές και επιθυμώ την επανάληψη τους).
Στην αγάπη δεν υπάρχει κατοχή και εξουσία,
(του προσώπου που αγαπάς).
Η αγάπη δεν έχει σχέση με την ταύτιση και την εξάρτηση,
(με όποιον αγαπάς).
Στην αγάπη δεν υπάρχει αγωνία και φόβος,
(μήπως δεν σε αγαπούν).
Η αγάπη δεν είναι συμπάθεια και αισθησιακές εντυπώσεις.
*******
Η αγάπη δεν είναι προϊόν σκέψης.
Την αγάπη δεν μπορείς να την καλλιεργήσεις ή να την εξασκήσεις.
Η αγάπη, που είναι αποτέλεσμα σκέψης,
(προσωπική, αισθησιακή, πνευματική),
* Δεν είναι πραγματική αγάπη.
* Είναι προϊόν μνήμης, βολέματος, παρηγοριάς, προπαγάνδας.
*******
Δεν έχεις αγάπη, όταν φοβάσαι,
ότι θα χάσεις τον άνθρωπο που αγαπάς.
Δεν έχεις αγάπη, όταν γίνεσαι βίαιος,
επειδή δεν βρίσκεις ανταπόκριση
(στη αγάπη σου).
Δεν έχεις αγάπη, όταν αποζητάς ασφάλεια και παρηγοριά.
Αν αγαπάς πραγματικά δεν εξαρτάς την ευτυχία σου
από πράγματα, ή ιδεώδη.
*******
Όταν χαλάει η σχέση σου, με το πρόσωπο που "αγαπάς",
πονάς και κλαις,
* Μέχρι να διαλυθεί η ταύτιση που είχες με το πρόσωπο αυτό.
Και τότε μπορεί να αρχίσει μια άλλη σχέση,
("αγάπη" και ταύτιση),
με κάποιο άλλο πρόσωπο.
Η ταύτιση είναι ένα πρόσκαιρο, μηχανικό, ψυχολογικό φαινόμενο,
* Και δεν έχει καμία σχέση με την αγάπη.
*******
Όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς,
* Είσαι δυστυχισμένος και χύνεις δάκρυα.
Είναι τα δάκρυα σου γι’ αυτόν που έφυγε, ή για σένα τον ίδιο;
*******
Η ζήλια προκαλείται από την αξία και τη σημασία
που δίνεις εσύ στον εαυτό σου,
* Και όχι από κάποιο άλλο πρόσωπο.
Όμως λες ότι: «εγώ δεν έχω καμιά σημασία»,
* «Η φίλη μου - ο φίλος μου, η γυναίκα μου - ο άνδρας μου,
* Είναι το παν για μένα».
*******
Υπάρχει η ανάγκη να γαντζώνεσαι από κάτι.
Αισθάνεσαι χαμένος και φοβάσαι να είσαι μόνος σου.
Χρησιμοποιείς τη γυναίκα σου, όπως σε χρησιμοποιεί κι αυτή,
* Για να είσαι «ευτυχισμένος»,
* Για να έχεις ένα σύντροφο και να μη νιώθεις μοναξιά.
Αυτή την αμοιβαία ανάγκη την ονομάζουμε αγάπη. Είναι;
*******
Αν έβλεπες κάποιον άλλο άνδρα, κάποια άλλη γυναίκα,
* Δε θα ζήλευες πια τον άνδρα σου, τη γυναίκα σου,
* Αλλά θα προσκολλιόσουν στον άλλο
και θα ζήλευες μετά αυτόν κοκ.
Η ζήλια είναι ένας από τους τρόπους
για να κρατήσεις τον άνθρωπο σου.
Όσο περισσότερο ζηλεύεις,
τόσο μεγαλύτερο είναι το αίσθημα κατοχής.
*******
Το να κατέχεις κάποιον σε κάνει «ευτυχισμένο»,
* Σου δίνει βεβαιότητα και ασφάλεια, σε κάνει σπουδαίο και
* Σ’ αυτή τη σπουδαιότητα προσκολλάσαι.
Όταν ενσυνείδητα δεν κατέχεις
και δε σε απασχολεί η βεβαιότητα,
* Τότε δεν υπάρχει ζήλια,
* Υπάρχει αγάπη.
*******
Ο έρωτας παίζει ένα εξαιρετικά σπουδαίο ρόλο στη ζωή.
Είναι ίσως η μόνη βαθιά εμπειρία,
στην οποία υπάρχει ελευθερία και ένταση.
Για εκείνη την ώρα, εκείνη τη στιγμή, ξεχνάς τον εαυτό σου.
Σ’ αυτή την πράξη,
εκείνα τα μερικά δευτερόλεπτα που είναι τόσο όμορφα,
* Αφήνεσαι, παραδίδεσαι, κυριεύεσαι και προσκολλάσαι
* Και η προσκόλληση γίνεται εφιάλτης και σκλαβιά.
*******
Η προσκόλληση στην ερωτική πράξη γίνεται σκλαβιά,
(από τον νου),
* Γιατί απαιτεί τη συνέχισης της.
Και μετά θέλεις να ελευθερωθείς να μην γίνεις «σκλάβος» του σεξ.
Έτσι ο νους σου εφευρίσκει την ιδέα
της αγνότητας, και της αγαμίας.
(θρησκευτικές πεποιθήσεις).
Προσπαθείς με την καταπίεση να είσαι αγνός.
*******
Η πράξη του έρωτα, αυτή καθ’ αυτή, δεν δημιουργεί πρόβλημα.
Η σκέψη για την πράξη δημιουργεί το πρόβλημα.
Την κάνεις πρόβλημα επειδή:
* Έρχεσαι σε (ψυχολογική) σύγκρουση
με τους κανόνες της κοινωνίας.
* Νοιώθεις τύψεις γιατί έχεις κάνει,
(για διάφορους λόγους, θρησκευτικούς κλπ)
* Δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις αρκετό έρωτα,
*******
Ο νους, (γιατί τον αφήνεις εσύ), ασχολείται, συνέχεια με το σεξ,
* Όταν (το σεξ) αποτελεί (για σένα) τον μόνο τρόπο
διαφυγής και αυτολησμονιάς.
Ελευθερώνοντας το νου σου από τη σκλαβιά
και την προσκόλληση στο σεξ,
* Ο έρωτας έχει τη δική του θέση στη ζωή,
* Αλλά δεν πρέπει να κυριαρχεί στα πάντα.
*******
Είναι αγάπη η επιθυμία; Για τους περισσότερους αγάπη είναι,
* Επιθυμία με σεξουαλική, ή αισθησιακή ευχαρίστηση.
Σου έχει δώσει, το σώμα της, τα συναισθήματα της,
ένα κάποιο είδος ασφάλειας και καλοπερασιάς.
Αλλά κάποτε φεύγει μακριά σου με κάποιον άλλο…
Τα πάντα γκρεμίζονται γύρω σου και μένει μόνο
ζήλεια, θλίψη, πόνος, μίσος και βία.
Ήταν αγάπη αυτό που ζούσες,
ή ένα συμφεροντολογικό πάρε δώσε που χάλασε;
*******
Όταν σε εγκαταλείπουν, γιατί αισθάνεσαι
ζήλεια, θλίψη, πόνο και μίσος;
Αυτό που σου συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι:
* Όσο μου ανήκεις σ’ αγαπώ,
αλλά από τη στιγμή που δε μου ανήκεις σε μισώ.
Όσο μπορώ να στηρίζομαι σε σένα,
* Για να ικανοποιώ τις απαιτήσεις μου,
σεξουαλικές, συναισθηματικές κλπ, σε αγαπώ.
Αν σταματήσεις να μου δίνεις αυτά που θέλω,
σε μισώ και θέλω να σε εκδικηθώ.
Είναι δυνατόν να ήταν αγάπη αυτό που βίωνες;
*******
via
