Εκφυλιστικές ασθένειες: από την εποχή της γνώσης στην εποχή του χρήματος.
Δεν νομίζω να υπάρχει όν πάνω στον πλανήτη που να διαθέτει μνήμη σαν κι αυτήν του ανθρώπου. Η μνήμη είναι μια εγγενής ικανότητα που κληρονομείται και με την άσκηση και την καλλιέργεια γίνεται δεξιότητα.
Είμαστε βέβαιοι ότι οι μακρινοί πρόγονοι μας, πριν από 2 εκ. χρόνια, δεν είχαν την μνήμη που έχουμε εμείς σήμερα: όσο απελευθερώνονταν τα μπροστινά μας άκρα από το έδαφος, όσο πιο πολύ τα χρησιμοποιούσαμε, όσο πιο πολύ συνεργαζόμασταν μεταξύ μας, τόσο πιο πολύ ελεύθερα και ανεμπόδιστα κυκλοφορούσαν οι γνώσεις μεταξύ μας, που πολλαπλασιάζονταν συνεχώς, τόσο αναπτύσσονταν ο εγκεφαλός μας, τόσο αναπτύσσονταν η μνήμη.
Η μνήμη που διαθέταμε συνέβαλε καθοριστικά στην ανθρωπογένεση (ομιλία και επίγνωση του θανάτου) και η ανθρωπογένεση με τη σειρά της έδωσε τεράστια ώθηση στην παραπέρα ανάπτυξη της μνήμης.
Η μνήμη είναι ένας αποθηκευτικός χώρος στον εγκέφαλο, ένας χώρος όπου αποθηκεύονται γνώσεις (και πληροφορίες)· ανάπτυξη της μνήμης σημαίνει αύξηση του αριθμού των συνδέσεων των νευρώνων. Όσο πιο πολλές γνώσεις αποθηκεύεις, τόσο μεγαλώνει ο χώρος, τόσο αυξάνει ο αριθμός των συνδέσεων. Πρόκειται για μια διαδικασία του εγκεφάλου που αφορά σχέσεις – θα γνωρίζετε πως όλα είναι διαδικασίες και σχέσεις.
Πώς καλλιεργείται και ασκείται η μνήμη; Όπως κάθε άλλη ικανότητα και δεξιότητα του ανθρώπου: με την καθημερινή, ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον, με την ομαδική συμβίωση. Μόνο με αυτόν τον τρόπο και με κανένα άλλον καλλιεργούνται και αναπτύσσονται οι δεξιότητες του εγκεφάλου και της ψυχής, νοουμένης ως το πλέγμα των ιστορικά καθορισμένων σωματικών, κοινωνικών, πνευματικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων του ανθρώπου.
Όταν ἐφυγα από το χωριό μου, το 1969, σε ηλικία 11 ετών, όπως όλοι και όλες, έτσι κι εγώ γνώριζα τα μέλη και των 250 οικογενειών του χωριού, σχεδόν χίλιοι κάτοικοι. Τους ήξερα με το μικρό τους όνομα. Ο δε πατέρας μου, και δεν ήταν μόνος, γνώριζε και το έτος γέννησης των περισσότερων κατοίκων, γνώριζε κι αυτούς που είχαν πεθάνει και τους είχε γνωρίσει, είχε ζήσει μαζί τους! Σε μια ομαδική συμβίωση, θες δε θες, η μνήμη σου θα αναπτυχθεί, θα καλλιεργηθεί.
Αναρωτιέμαι και σκέφτομαι και γίνονται έρευνες: σε τι κατἀσταση βρίσκεται σήμερα η ικανότητα/δεξιότητα της μνήμης; Σήμερα: 2014, μετά από πολλούς αιώνες καπιταλισμού, δύο αιώνες σχεδόν βιομηχανικού καπιταλισμού, 50 χρόνια καπιταλιστικής πληροφορικής, 15 χρόνια καπιταλιστικού κινητού τηλέφώνου, πολύ λιγότερα κινητού διαδικτύου, mobil internet; Στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα είχαμε ατζέντα με ονόματα και τηλέφωνα, ο καθένας μας όμως και η καθεμία θυμόταν πάρα πολλά τηλέφωνα! Είχα γνωρίσει έναν υπάλληλο αποθήκης βιβλίου που θυμόταν 11.000 τίτλους βιβλίων! Τώρα;
Την κατάσταση της μνήμης σήμερα του Υποτελούς, όχι του Κυρίου, θα το εξετάσουμε αυτό το ζήτημα ένα πρωινό, την συνοψίζω σε δύο λέξεις: νόσος Άλτσχάιμερ.
Η νόσος Άλτσχάιμερ είναι η συνέπεια της παντελούς έλλειψης καθημερινής ενεργητικής αλληλεπίδρασης, είναι συνέπεια του ατομικισμού, είναι συνέπεια της μη καλλιέργειας και άσκησης και ανάπτυξης της μνήμης, είναι εκφυλισμός της μνήμης. Δεν είναι ένας επιδιωκόμενος σκοπός, είναι μια προκύπτουσα συνέπεια, ένα προκύπτον αποτέλεσμα. Αύριο θα ασχοληθούμε με αυτές τις δύο έννοιες, θα πούμε περισσότερα και θα υποστηρίξουμε ότι η προκύπτουσα συνέπεια είναι ένας μη συνειδητός επιδιωκόμενος σκοπός του Κυρίου και θα στηρίξουμε τα επιχειρήματά μας στον τρόπο αντιμετώπισης της προκύπτουσας συνέπειας από τον Κύριο:του έρχεται γάντι, του κάθεται πολύ καλά, τον βολεύει και τον συμφέρει: εξοντώνει πολιτισμένα τους Υποτελείς.
Η νόσος Άλτσχάιμερ είναι μια εκδήλωση της γενικότερης μη καλλιέργειας των δεξιοτήτων του εγκεφάλου και της ψυχής. Είναι μία από τις πολλές εκφυλιστικές ασθένειες της όψιμης καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Καρκίνος, εγκεφαλικά, σκλήρυνση κατά πλάκας, καρδιακά νοσήματα, παχυσαρκία, κατάθλιψη, Άλτσχάιμερ και άλλα πολλά. Όλες αυτές οι εκφυλιστικές ασθένειες πλήττουν ολοένα και περισσότερους Υποτελείς· υπάρχουν κι άλλες που δεν τις γνωρίζουμε, τώρα σκάνε μύτη, κι αν νομίζετε πως δεν θα προκύψουν κι άλλες, νομίζω, μάλλον είμαι βέβαιος, πως θα διαψευσθείτε.
Οι εκφυλιστικές αυτές ασθένειες είναι πολιτισμικές επιδημίες, τις οποίες η δυτική Ιατρική, η ιατρική της εξόντωσης του συμπτώματος για να μην θιχτεί, να μην τεθει εν αμφιβόλω η Κυριαρχία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον Θεό μπάρμπα να΄ χει. Δεν τον έχει και δεν θα μπορέσει να τον έχει.
Ενώ λοιπόν η μνήμη, με την ομαδική συμβίωση αναπτύσσονταν και καλλιεργούνταν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, με την καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις, τον κτητικό ατομικισμό εννοώ, και την καπιταλιστική τεχνολογία, ο σκοπός της οποίας είναι η απεξάρτηση του Κυρίου από τη φύση και τον Υποτελή, εξασθενεί. Βέβαια, μια ζωή απομόνωσης και μοναξιάς, και φόβου, και αποβλάκωσης, και στέρησης, ποιος και ποια θέλει να θυμάται;
Ο συνδυασμός της εξασθένησης της μνήμης και δυσαρέσκειας, για να μη πω απελπισίας και απόγνωσης είναι αυτός που προκαλεί την νόσο Άλτσχάιμερ. Εάν προεκτείνουμε αυτή στη σκέψη, θα έλεγα ότι ο συνδυασμός του εκφυλισμού των ικανοτήτων/δεξιοτήτων μας με την δυσαρέσκεια, την απόγνωση και την απελπισία, αποτελέσματα του ατομικισμού και της στέρησης, είναι αυτός που προκαλεί όλες τις εκφυλιστικές ασθένειες, όλες τις πολιτισμικές επιδημίες.
Δεν μας επιτρέπεται να μην συσχετίσουμε το χρήμα με τον κτητικό ατομικισμό – ο ατομικισμός, ο κοινωνικός ανταγωνισμός γέννησε το δυτικό χρήμα, το οποίο είναι το δίδυμο αδερφάκι του όπλου, μιας και είναι (και) μέσον αρπαγής και καταστροφής. Τα πρώτο δυτικό χρήμα ήταν όπλο και εργαλείο και νόμισμα ταυτόχρονα (οβελός: μικρό σιδερένιο αγχέμαχο όπλο διείσδυσης, σούβλα ψησίματος, μέσο ανταλλαγής). Το γεγονός ότι οι εκφυλιστικές ασθένειες εμφανίζονται σε μια εποχή αποθέωσης του κτητικού ατομικισμού και του χρήματος μας παραοτρύνει να τραβήξουμε μια έντονη διαχωριστική νοητή γραμμή στην παγκόσμια ιστορία και να διακρίνουμε δύο εποχές, σαφώς διακριτές: την εποχή της γνώσης και την εποχή του χρήματος.
Ξημερώνει, θα συνεχίσω αύριο το πρωί. Πάω να βγάλω πατάτες για την συνταξιούχο δημόσιο υπάλληλο Άννα Μαρία και τον συνθέτη μουσικής τζάζ (σαξόφωνο) Μισέλ, που έφυγαν από το Βέλγιο πριν ένα χρόνο και είναι πολύ καλοί γείτονες. Ο Μισέλ έχει σοβαρό πρόβλημα καρδιάς και όταν με συναντά, μου θυμίζει την πρώτη πρόταση που του έμαθα:
“σιγανά πατώ τη γη” με γαλλική προφορά.
@ Αθανάσιος Δρατζίδης
Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών
Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών
