Μιλούσα με μια φίλη η οποία είναι μόνη και αγχωμένη να βρει άντρα, γιατί μέχρι και η Μπάρμπι έχει τον Κεν.
Να ηρεμήσει απ΄τις ξεπέτες και να της κάτσει σχέση με διάρκεια και όλα τα ωραία της.
Της είπα τα κλασικά, πως είναι ανώφελο να το κυνηγάει και το πιθανότερο είναι να της συμβεί σε ανύποπτο χρόνο, αλλά πιο πολύ επέμενα στην άποψη πως δεν χρειάζεται να κάνει σχέση για να περνάει ωραία.
Κλασική διαπίστωση αυτή, όλοι θέλουν να την πιστέψουν γιατί αντιλαμβάνονται ότι ισχύει, αλλά..όχι για μας.
Πώς θεωρούμε ότι οι αρρώστιες, οι καταστροφές και οι δυστυχίες είναι για τους άλλους;
Έτσι θεωρούμε οι περισσότεροι πως μια ερωτική σχέση που θα καταντήσει βραχνάς, είναι μια αρρώστια που θα χτυπήσει άλλον.
Προσπαθώντας να θυμηθώ φιλικά ζευγάρια που δεν ζουν μέσα στη λασπουριά της σχέσης τους, δημιουργήθηκε κυκλοφοριακό χάος στο μυαλό μου, από πρόσωπα και ονόματα ανθρώπων που κυλιούνται στο βούρκο της δέσμευσης τους.
Παντρεμένοι και μη, γκόμενοι ή συγκάτοικοι, οι περισσότεροι από όσους σκέφτηκα, είναι ήδη άρρωστοι:
Αυτός πολλά κιλά, αυτή λεπτή και αέρινη όπως όταν γνωρίστηκαν, sex σπάνια.
Τον υπόλοιπο καιρό εκείνος τρώει πιατάρες κι εκείνη τρώγεται να ζήσει λίγο έρωτα.
Πεθαμένη από τα τριανταπέντε της, δεν λέει.
Φυσικά δεν χωρίζουν γιατί έχουν μαζί ένα παιδί και τα φράγκα μόνος του.
Όταν τους συναντάω, είναι όλο τρυφερότητες και σχέδια για το μέλλον.
Μπρόντγουεϊ με τα όλα του.
Άλλος, συζεί με γυναίκα αρκετά μεγαλύτερη του.
Μεγαλώνουν το παιδί του αποτυχημένου της γάμου, έχουν γονατίσει από την οικονομική ανέχεια, αλλά δεν την αφήνει μόνη από οίκτο.
Στις παρέες μιλούν ελάχιστα και όλοι υποθέτουν ότι μιλούν με τα μάτια.
Καθόλου. Μιλάνε με τα μάτια τα σπαράγγια στο μποστάνι;
Σαραντάρα, παντρεμένη επίσης, κοιμούνται με τον άντρα της σε χωριστά δωμάτια, τέσσερα χρόνια τώρα.
Σεξουαλική επαφή κάθε καλοκαίρι στις διακοπές, αν πάνε.
Δεν βγαίνουν ποτέ γιατί εκείνος δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ.
Τα Σάββατα επισκέπτεται τη μάνα του και την Κυριακή ξεκουράζεται.
Δεν έχουν παιδιά, ούτε σκυλιά, ούτε την ιδέα να πάρουν διαζύγιο.
Όταν τους συναντήσεις, δείχνουν πρόσχαροι και χαλαροί.
Επειδή πίνουν.
Τέταρτο ζευγάρι, είναι επτά χρόνια μαζί, μένουν σε διαφορετικά σπίτια, εκείνη κουβαλάει ταπεράκια με φαγητό, αυτός τα τρώει, της κάνει σεξ για να ανταποδώσει τα μπιφτέκια, ψάχνει κάτι καλύτερο και μέχρι να το βρει μένει στη σχέση, επειδή έχει παρέα για να φεύγει τα τριήμερα.
Όταν τους συναντήσεις, είναι όλο πειράγματα μεταξύ τους.
Επειδή αυτή μαγειρεύει ωραία και ελπίζει πως δεν θα βρει εύκολα τόσο καλή μαγείρισσα, να την αφήσει.
Θυμάμαι και απλούστερες περιπτώσεις ανθρώπων, που είναι χρόνια μαζί και απολαμβάνουν ελεύθερη σεξουαλική ζωή, αλλά μοιράζονται όλα τα υπόλοιπα.
Ή, κάνουν swing και αισθάνονται πως έτσι κρατούν ζωντανό τον έρωτα τους.
Ή, που νιώθουν υπόλογοι στην οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο και δεν χωρίζουν.
Ή, δεν κάνουν πια τίποτα, γιατί δεν θέλουν πια τίποτα.
Όλοι αυτοί, είναι τα ζευγάρια που συναντάς στις διακοπές, στις εξόδους, στα φιλικά σπίτια και βάζουν τη φίλη μου στην πίκρα του «γιατί όχι κι εγώ;».
Γιατί είναι τυχερή και δεν το ξέρει.
Έχει κερδισμένο λαχείο στην τσέπη της, αλλά το αγνοεί και δεν πάει να το εξαργυρώσει.
Βέβαια, η πρότασή μου είναι “ζήσε το, δεν υπάρχει κάτι άλλο από αυτό”.
Δεν λέω να μπεις στο μούσκιο.
Αλλά μην κόβεις φλέβες.
Ρόλοι υπάρχουν. Ευτυχισμένα ζευγάρια δεν υπάρχουν.
Γράφει η Έλια Ζερβού.
