Η μητέρα είναι η Μήτρα, το Λίκνο της ζωής, η Δημιουργία, η Γέννηση, το Ένστικτο, η Ψυχή, το Συναίσθημα.
Η μήτρα είναι το πρώτο σπίτι, η πρώτη στέγη που πλαισιώνει την μεταμόρφωση του εμβρύου σε μικρό άνθρωπο.
Το λίκνο της ζωής είναι η ανάσα, η δυαδικότητα, η συν-εργατικότητα ανάμεσα στην μητέρα και το πλάσμα που κυοφορεί.
Η δημιουργία είναι η αρχή της σχέσης τους, η αρχή της ύπαρξης, της καινούργιας ζωής.
Το ένστικτο είναι η επικοινωνία σε βαθύ ψυχικό επίπεδο, είναι η συνέχεια της ψυχοσωματικής σύνδεσης που δημιουργήθηκε κατά την διάρκεια της ενδομήτριας ζωής, είναι ο συμβολικός ομφάλιος λώρος που συνδέει την μητέρα με το παιδί της, μετά την γέννηση του.
Η ψυχή είναι η ολοκληρωτική έννοια της ύπαρξης, είναι η απαρχή των συναισθημάτων, είναι ο “χορός” του ασυνείδητου, είναι η ανάγκη να νιώθουμε μέρος μια καθημερινής σύνδεσης με τον πρώτο άνθρωπο που νιώσαμε ότι δημιουργηθήκαμε, μέσα από την ύπαρξη του.
Το συναίσθημα, είναι το “παιδί” της αίσθησης, της μη λεκτικής επικοινωνίας, το πάντρεμα ανάμεσα στην αίσθηση και στην πραγμάτωση της. Δημιουργείται ανάμεσα σε δύο ψυχές, συνδέει δύο βαθιά προσωπικούς κόσμους και δημιουργεί την ψυχική δυάδα.
Η γέννηση, είναι το ταξίδι της ψυχής και του σώματος του αγέννητου ανθρώπου μέσα από τον πρώτη αίσθηση αποχωρισμού. Ο αγέννητος άνθρωπος αποχωρίζεται το σώμα της μητέρας του για να έρθει στην καινούργια διάσταση, στην καινούργια του πραγματικότητα. Η γέννηση δίνει λόγο στην ψυχή του ανθρώπου και λόγια στην σωματική επικοινωνία ανάμεσα στο δίδυμο μητέρας-νεογέννητου. Ας θυμόμαστε ότι η γέννηση είναι μια μετάβαση από την ενδομήτρια ζωή στην εξωμήτρια και όπως κάθε μετάβαση χρειάζεται χρόνο προσαρμογής.
Για τα “μάτια” του νεογέννητου και μετά βρέφους, όλες οι προαναφερθείσες έννοιες είναι βιωματικές και δημιουργούν την ανάγκης της σύνδεσης του με την μορφή που τις συμβολίζει. Η Σύνδεση, που έχει ξεκινήσει να υπάρχει στην περίοδο της ενδομήτριας ζωής, τροποποιείται με την γέννηση ( το πρώτο συμβολικό αποχωρισμό) και συνεχίζει να υπάρχει από τα πρώτα λεπτά της ζωής του μικρού ανθρώπου.
Η πρώτη μορφή “αποχωρισμού” που βιώνει το αγέννητο πλάσμα είναι η πράξη της γέννησης του. Είναι η πρώτη μορφή εσωτερικής σύγκρουσης, που αφενός ωθεί την ύπαρξη του αγέννητου πλάσματος να αποφασίσει πότε είναι έτοιμο να αποχωριστεί την πρώτη μορφή ψυχοσωματικής “στέγης” (ενδομήτρια ζωή) και αφετέρου είναι η Έκφραση της Ανάγκης του να βιώσει τον αποχωρισμό που συμβολίζει την μετάβαση του σε μια καινούργια πραγματικότητα. Είναι μια διαδικασία που αποφασίζεται από τον αγέννητο άνθρωπο και είναι η πρώτη ενστικτώδης έκφραση ανεξαρτησίας. Η απόφαση μας να γεννηθούμε και η απόφαση μας να νιώσουμε έτοιμοι να “ταξιδέψουμε” και να αποχαιρετήσουμε το πρώτο μας “σπίτι”…
Mετά την γέννηση του, ο νεογέννητος άνθρωπος ζητά την ίδια αίσθηση, την αίσθηση της Σύνδεσης και η μορφή της μητέρας αποτελεί το πρώτο οδηγό αναγνώρισης του περιβάλλοντος του. Το περιβάλλον του είναι η απεριόριστη αγκαλιά της και η άμεση ανταπόκριση της στις ψυχοσωματικές του ανάγκες, δημιουργούν την πρώτη αίσθηση της Προστασίας, Ασφάλειας και Εμπιστοσύνης.
H μορφή της μητέρας, είναι το περιβάλλον που αγκαλιάζει την ύπαρξη του μικρού ανθρώπου και δίνει το έναυσμα για την εγκαθίδρυση της αίσθησης και την δημιουργία συναισθημάτων που γεννιούνται. Η καθημερινή επαφή της μητέρας με το νεογέννητο και μετά βρέφος, η καθημερινότητα που περικλείει την εκπλήρωση των ψυχοσωματικών και ψυχοσυναισθηματικών αναγκών, η συνέχεια και η εξέλιξη της έννοιας Σύνδεσης δημιουργούν τον δεσμό ανάμεσα στις δύο υπάρξεις και τροφοδοτούν την υγιή αίσθηση της ύπαρξης. Η γέννηση είναι ένα μεταβατικό στάδιο και κάθε μεταβατικό στάδιο χρειάζεται μια περίοδο προσαρμογής.
Η προσκόλληση στην μορφή της μητέρας, είναι απαραίτητη για τον μικρό άνθρωπο στην περίοδο της προσαρμογής του, στην περίοδο που σηματοδοτεί το “πέρασμα” από την ενδομήτρια ζωή στην εξωμήτρια. Όλα τα νεογέννητα και βρέφη, νιώθουν, συναισθάνονται και βιώνουν. Ανακαλύπτουν την ύπαρξη τους μέσα από την προσκόλληση τους, που με την σειρά της ανακουφίζει, προστατεύει και συνδέει.
via
