Περίεργο πράγμα τι προκαλεί η θάλασσα στο ανθρώπινο μυαλό… Όχι οποιαδήποτε θάλασσα, εκείνος ο μικρός ήσυχος κολπίσκος όμως, μια ώρα έξω από την πόλη, του είχαν πει ότι είχε μαγικές ιδιότητες… Καταπράσινα νερά, ιδανικά για να κολυμπήσει με τα πλάσματα του βυθού, να τα φωτογραφήσει, να νιώσει ένα με αυτά… Ήταν η γνώμη του ψυχολόγου του να πάει εκεί, “για να σταματήσει τον χρόνο και να ταξιδέψει” σε αυτόν…
Τι το ήθελε να του πει ότι είχε μία ανάμνηση από το…μέλλον. Ότι έβλεπε μία εικόνα του εαυτού του, σαράντα χρόνια μετά, ογδόντα δύο χρονών, να κάθεται μόνος του. Και ότι τον φόβιζε αυτή η εικόνα… Αν κρατούσε το στόμα του κλειστό, δεν θα έτρεχε σε θάλασσες τώρα, αφήνοντας πίσω του τόση δουλειά να εκκρεμεί…
Περίεργη η προτροπή του ειδικού. Το μόνο του θέμα ήταν το άγχος με την δουλειά του, δεν είχε ώρα, ούτε πίστευε σε ταξίδια στο χρόνο… “το μυαλό μας ζει ταυτόχρονα στο παρελθόν και στο μέλλον…”, ωραία φράση αλλά δεν έβγαζε νόημα…
Τώρα καθόταν, η αλήθεια είναι πολύ πιο ήρεμος, στην μικρή ερημική παραλία…”Του έκανα το χατήρι τελικά”, σκεφτόταν, καθώς πετούσε βότσαλα στο νερό… Σιγά σιγά άρχισε να προσέχει ήχους, που πριν δεν πρόσεχε… ακόμα και τον ανεπαίσθητο ήχο των ήρεμων νερών… Τώρα το μυαλό, ήσυχο από τους ήχους της πόλης, μπορούσε να εστιάσει ακόμα και σε πολύ μικρούς, μα ωραίους ήχους… Ακόμη και τα βότσαλα που πετούσε στη θάλασσα, έκαναν ωραίο ήχο, πριν βυθιστούν στο νερό…
Το βλέμμα του ήταν τώρα γαλήνιο, εστιασμένο στους κύκλους που σχημάτιζαν τα βότσαλα όταν άγγιζαν το καταπράσινο νερό…
Μια εικόνα ήρθε στο μυαλό του, να παίζει μικρός, πολύ μικρός, στο δωμάτιό του, μα να είναι τελείως μόνος. Κανείς δεν βρισκόταν κοντά του, ούτε στο σπίτι… θυμήθηκε ότι αυτό συνέβαινε συχνά… Θυμήθηκε ότι δεν είχε νιώσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, προσοχή, αναγνώριση… Τώρα πάλευε να είναι ” κάποιος” στη δουλειά του, στην κοινωνία…
Λες αυτό να εννοούσε ο ψυχολόγος ότι ο φόβος για την δουλειά έκρυβε άλλους, σημαντικότερους φόβους; Πιο πηγαίους, ίσως και παιδικούς… Το περιβάλλον μπορεί να ξύνει τραύματα του παρελθόντος που απλά δεν επουλώσαμε μα ποτέ δεν ξεχάσαμε; Το μυαλό απλά τα τοποθέτησε “κάτω από το χαλί”;
Τώρα η εικόνα του μοναχικού, γερασμένου εαυτού του άρχιζε να αποκτά ένα νόημα… Μόνος γιατί δεν ήξερε αν ο εαυτός του έχει αξία να αναγνωριστεί… Τόσο καιρό πίστευε ότι η δουλειά του θα του δώσει την αξία του ως άνθρωπος… Φόβος ήταν λοιπόν αυτή η περίεργη ανάμνηση από το μέλλον…
Το πέταγμα ενός γλάρου κοντά του, τον ξύπνησε από την ονειροπόληση. Χαμογελούσε γιατί είχε ανακαλύψει κάτι, έναν πηγαίο του φόβο… τόσο καιρό έδινε παραπάνω σημασία σε κάτι, στην δουλειά του, γιατί ήταν ο τρόπος του να δείξει “κοιτάξτε, αξίζω…”. Κι έχανε τόσα άλλα σπουδαία, στα οποία δεν μπορούσε καν να εστιάσει…
Πόσο συχνά το μυαλό, παλεύει το παρελθόν, με λάθος τρόπους στο παρόν…
Πόσο συχνά, βλέπει ένα δύσκολο μέλλον, μέσα από το παρελθόν …
Μια εικόνα ενός μοναχικού ηλικιωμένου στο μέλλον… είναι ο φόβος ενός παιδιού μόνου στο παρελθόν..που υπάρχει κρυμμένη στον ενήλικα στο παρόν…Και για να αλλάξει το μέλλον, αρκεί να αλλάξουμε το πώς βλέπουμε το παρελθόν…
Γράφει ο ψυχολόγος Νικόλαος Βακόνδιος
via
