Η ψευτοπτώχευση της Ελλάδας και τα πνευματικά αίτια της κρίσης

Θεωρία - Γνώση - Σοφία

«Πνευματική Θεωρία» είναι η θεωρία (η όραση) των φυσικών λόγων των όντων. Είναι Φυσική Θεωρία με απλούν (απλωμένο, ευρύ) οφθαλμό. Δεν είναι όνειρο, ή ο ενυπνιασμός των αστρικών ταξιδιών.. Είναι τρόπος ζωής κατά τον οποίο ζεις και ενεργείς κανονικά, ευρισκόμενος σε συνεχή και αδιάλειπτη προσευχή. Πνευματική Θεωρία είναι η γνώση του Λόγου που οδηγεί στη σοφία.

Μερικοί επιστήμονες αποδίδουν τις παραθανάτιες εμπειρίες στην απώλεια δήθεν της περιφερειακής όρασης, ωσάν και το μάτι (ο βολβός) να βλέπει οτιδήποτε από μόνο του, χωρίς το μάτι της Συνείδησης (του Αγίου Πνεύματος του Θεού). Η Επιστήμη διαπιστώσει ότι τα πάντα στην ύπαρξή μας είναι ένα κύμα (Λόγος), ένας γνόφος, ένα σύννεφο, μια νεφέλη απλωμένη και ότι το κάθε τι σ’ αυτή έχει την μουσική του, τη δόνησή του, τη ζεστασιά του, την κραδασμική ιδιοταυτότητα του, τον «λόγο» του. Από αυτό το σύννεφο άπειρων πιθανοτήτων, εμείς επιλέγουμε πώς θέλουμε να δούμε το κάθε τι, πώς θέλουμε να το αντιληφθούμε (να το αντιλάβουμε). Κάθε φορά που κάνουμε μια επιλογή, το σύννεφο γίνεται κουκκίδα στιγμιαία (καταρρέει, μαζεύεται εκτός χώρου και χρόνου). Δηλαδή, από κύμα που είναι (Λόγος – wavefunction) γίνεται υλικό σωματίδιο (particle function). Το κάθε αντικείμενο μπορείς να το δεις με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, που είναι ο ακριβώς αντίθετος. Είναι πάντοτε το ίδιο «ένα» αντικείμενο, αλλά με δύο αντίθετες όψεις, δίνοντας την εντύπωση δύο αντικειμένων.

 

Π.χ., ο Ιάπωνας Δρ. Μασάρου Εμότο αποδεικνύει πειραματικώς ότι το ίδιο νερό με τον μοριακό τύπο H2O μεταμορφώνει το σχήμα του κάτω από την επίδραση του Λόγου (της προσευχής), χωρίς να αλλάζει την μοριακή δομή του που είναι πάντοτε η ίδια: δύο μόρια υδρογόνου και ένα μόριο οξυγόνου.

Το ίδιο και με τα φώτα της τροχαίας σε μια διασταύρωση. Είναι πάντοτε αυτό που είναι (πράσινο και κόκκινο) στην κραδασμική ιδιοταυτότητα τους (στον λόγο τους - Hz), κι εμείς από αυτοσυντήρηση επιλέγουμε να τα βλέπουμε ακριβώς όπως είναι (έστω κι αν ο καθένας τα αντιλαμβάνεται με τον δικό του τρόπο) για να μην εμπλεκόμαστε σε οδικές συγκρούσεις. Δηλαδή, δεν μας αρέσει (δεν μας ηδονίζει) ο πόνος μιας τροχαίας σύγκρουσης, έτσι ώστε να επιλέξουμε να δούμε το κόκκινο σαν πράσινο.

Το σημαντικό όμως είναι να ξέρουμε ότι υπάρχει λόγος στα όντα που καθορίζεται από τον Θεό-Λόγο, την Αιτία των πάντων. Αν δεν υπήρχε ο Θεός-Λόγος σαν η Συνείδηση του Αγίου Πνεύματος του Θεού, αν δεν υπήρχε το μάτι της Συνείδησης που καθορίζει το κάθε τι σ’ αυτό που είναι στ’ αληθινά (Φυσική Θεωρία), τότε τίποτε δεν θα ήταν αυτό που είναι εντός του δυαδικού κόσμου μας και δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκροτηθεί ο κόσμος. Θα ήταν αλαλούμ. Ήδη είναι αλαλούμ σε ένα μεγάλο βαθμό, αλλά αυτό οφείλεται στις δικές μας επιλογές όταν τις περνούμε από την ηδονή των αισθήσεων, κάτι που μας απομακρύνει από τους φυσικούς λόγους των όντων και μας μεταφέρει στους δικούς μας ηδονιστικούς λόγους γι’ αυτά, δηλαδή το πώς αρέσει σ’ εμάς να βλέπουμε και να εκλαμβάνουμε το κάθε τι, ο καθένας όπως του γουστάρει…

«Φυσική Θεωρία» είναι να βλέπεις τους φυσικούς λόγους των όντων (το κάθε πράγμα στην κραδασμική ιδιοταυτότητα του, στη δόνησή του - Hz), δηλαδή το πώς είναι από φυσικού τους τα όντα όπως τα δημιούργησε ο Θεός-Λόγος (στον δικό τους κραδασμό, δόνηση, παλμό, λόγο). Δεν είναι όπως εσύ θέλεις να τα βλέπεις περνώντας τα μέσα από την ηδονή της αισθήσεως και παραμορφώνοντάς τα. 

Για να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι στη φυσική τους κατάσταση, δηλαδή για να έχεις Φυσική Θεωρία και να είσαι λογικός, χρειάζεται ανομοιότητα, όχι ισοπέδωση με την ιδέα της ισότητας. Αν με πρόφαση την ισότητα και τα ατομικά ανθρώπινα δικαιώματα πλανηθείς και κάνεις όμοια τα ανόμοια (το «συν» να το κάνεις «πλην», τον άνδρα να τον κάνεις γυναίκα, κοκ), τότε δεν υπάρχει περίπτωση Πνευματικής Θεωρίας και ομοίωσης με την γνώση του Λόγου που σε οδηγεί στη σοφία. Επειδή, όπως έχουμε αναφέρει, η Πνευματική Θεωρία είναι η Φυσική Θεωρία των πνευματικών λόγων των όντων (τα όντα όπως τα δημιούργησε ο Θεός εν τη σοφία Του) και όταν εσύ τα βλέπεις όπως σου γουστάρει, ή σε συμφέρει να τα βλέπεις, τότε ακυρώνεις (καταστρατηγείς, αναιρείς) τους φυσικούς λόγους τους και δεν βλέπεις μέσα από αυτούς τον Δημιουργό-Λόγο. Με άλλα λόγια, βλέπεις παρά φύση και δεν μπορείς να γνωρίσεις το «κύριο και ουσιώδες» της ύπαρξης δηλαδή τον Κύριο που είναι ο Θεός-Λόγος. Και χωρίς γνώση του Λόγου, παραλογίζεσαι (σου λείπει η σοφία), δηλαδή βλέπεις τα πράγματα με το μάτι των αισθήσεων, όπως σου αρέσουν και όπως τα φαντασιώνεσαι, παίρνοντας αποφάσεις και ενεργώντας χωρίς ίχνος λογικής, εις βάρος και του ίδιου σου του εαυτού.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα από την παράνοια του τρόπου που διαχειριζόμαστε την υπαρξιακή μας οικονομία (την ύπαρξή μας) μέσα από το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Ο καθένας βλέπει τα ίδια πράγματα διαφορετικά κατά πως του αρέσουν, τον συμφέρουν και τον ηδονίζουν και ζούμε, (όσοι τη ζούμε), την φαντασίωση της παράνοιας, νομίζοντας ότι θα ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει σωτηρία με βάση τη λογική όσο δεν βλέπουμε όλοι το ίδιο με βάση τον Λόγο. Δηλαδή, όσο δεν είμαστε αδελφωμένοι σε Κοινή Ομολογία ως προς τον Λόγο, έτσι ώστε να βλέπουμε και να αντιλαμβανόμαστε όλοι το κάθε τι όπως είναι στον φυσικό λόγο του.

Και επειδή ΜΙΑ και μοναδική είναι η ύπαρξη μας εντός του δυισμού, τα πράγματα είναι αναγκαστικά «either/or» (ένα ή μηδέ ένα). Δηλαδή, όσο (ο καθένας μας λόγω της δικής του ηδονής) δεν ομονοούμε όλοι μαζί εκούσια ως προς τον Θεό-Λόγο που καθορίζει το κάθε τι στον φυσικό λόγο του, άλλο τόσο ομονοούμε καταναγκαστικά και με τη βία ως προς τον αντι-Λόγο (το παρά τον Λόγο) που ρημάζει και ξετινάζει τις ζωές μας σ’ ένα απάνθρωπο ζωντανό θέατρο του παραλόγου. 

ΜΙΑ είναι η ύπαρξη μας και σαν τέτοια, αν δεν έχει σαν κέντρο της τον Λόγο (για να είναι λογική), τότε αναγκαστικά θα έχει τον αντι-Λόγο (θα είναι παράλογη). Είναι το ένα, ή το άλλο (either/or). Και τα δύο μαζί, δεν γίνεται. Ναι μεν ζούμε εξ’ επιλογής στην πτώση του δυισμού, πλην όμως, ΔΕΝ είμαστε εκ φύσεως δυαδικές υπάρξεις για να ισχύουν και τα δύο μαζί (το λογικό και το παράλογο, το αληθινό και το ψεύτικο). Ό, τι και να γίνει, απλά δεν γίνεται να υπάρχουν μαζί ο Χριστός και ο αντίχριστος. Είναι είτε ο Χριστός, ή ο αντίχριστος.

Με άλλα λόγια, ενώ κάνουμε τους επιστήμονες, φαίνεται να ενεργούμε ως να αγνοούμε πλήρως την Αρχή Απροσδιοριστίας του Heisenberg που μας λέει και μας αποδεικνύει (μέσα από τον Άγιο Μάξιμο) ότι «είναι ολότελα αδύνατον να συνυπάρχουν και να συνεργούν και τα δύο μαζί, το σωματικό και το θείο στοιχείο του Νόμου, δηλαδή το γράμμα και το πνεύμα, αφού δεν είναι φυσικό να συμφωνεί εκείνο που μπορεί να αφαιρεί τη ζωή μ’ εκείνο που κατά φύση το παρέχει». Η μετάφραση σε οικονομικούς όρους θα μπορούσε να μας πει ότι «είναι ολότελα αδύνατον να συνυπάρχουν και να συνεργούν και τα δύο, η χρέωση και η πίστωση, αφού δεν είναι φυσικό να συμφωνεί η χρέωση που αφαιρεί τη ζωή με την πίστωση που κατά φύση παρέχει τη ζωή». Η ίδια η Αρχή Απροσδιοριστίας μας λέει ότι είναι αδύνατον να έχουμε μαζί και την ταχύτητα και τη θέση ενός αντικειμένου. Για να το δεις, πρέπει να το ακινητοποιήσεις, δηλαδή να χάσεις την ταχύτητα του. Και για να μετρήσεις την ταχύτητα του, πρέπει να χάσεις τη θέση του, δηλαδή το αντικείμενο πρέπει να κινείται συνεχώς. Και τα δύο μαζί, θέση και ταχύτητα, δεν μπορούμε να τα έχουμε, απολύτως ποτέ. Εκτός βέβαια κι αν κάνεις το κβαντικό άλμα εκτός συστήματος (εκτός χωροχρόνου). Αυτό όμως απαιτεί Χριστό, δηλαδή σταυρικό θάνατο, ανάσταση και μεταμόρφωση….

Εμείς, έχουμε διαστρέψει τα πράγματα (την εξ Δημιουργίας φύση μας), καταντώντας να πιστεύουμε ότι εκείνο που αφαιρεί τη ζωή (η φθοροποιός χρέωση) είναι εκείνο που την παρέχει (η Πίστωση). Θεωρούμε ότι η χρέωση παράγει (δημιουργεί) την Πίστωση, δηλαδή ότι το σκότος δημιουργεί το Φώς, ή ότι ο θάνατος δημιουργεί τη Ζωή. Απλά όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Δεν είναι αυτή η φύση μας. Δεν είμαστε δημιουργημένοι για να ζούμε από το συνεχές χρέος, αλλά από την άπειρη δωρεάν χάρη του Θεού (χάρισμα). Γι’ αυτό η «Πίστωση», το «Φως» και η «Ζωή» είναι με κεφαλαία αρχικά. Και γι’ αυτή μας την παράνοια κρινόμαστε, δηλαδή βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση. Η Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας και της Αφθαρσίας της Ύλης μας λέει και μας αποδεικνύει επιστημονικά ότι η ζωή μας είναι μια δωρεάν (χάρισμα) άπειρη πίστωση, όχι ο φθοροποιός θάνατος του συνεχούς χρέους πάνω σε χρέος (με τόκο πάνω στον τόκο) που μας επιβάλλουν σήμερα οι επικυρίαρχοι διαστροφείς, οικονομικοί διαχειριστές της ύπαρξής μας.

Μπορείς όντως να δανείζεσαι συνεχώς παράνομα (δάνειο πάνω σε δάνειο σε εικονικά λεφτά κατά παράβαση του λόγου της φύσης σου που είναι πιστωτικός κατά χάρη) για να ζεις για λίγο στο ενδιάμεσο του έργου που παράγεται ανάμεσα στην πίστωση και την χρέωση, αλλά δεν πρέπει να παρασυρθείς από τη συνεχή μετατόπιση του ενδιάμεσου αυτού πάρα-κάτω στο να πιστέψεις ότι μπορείς να το κάνεις για πάντα. Είναι μια εσφαλμένη εντύπωση, ένα παραπλανητικό φαινόμενο. Δεν μπορείς, δεν γίνεται να μεταθέτεις συνεχώς πάρα-κάτω το ενδιάμεσο με την πλάνη της άπειρης ή αειφόρας ανάπτυξης, πιστεύοντας ότι η ζωή (η φύση μας) είναι αυτό το συνεχές τρέξιμο ανάπτυξης, πάντοτε του ενός εις βάρος του άλλου… Το ενδιάμεσο αυτό στενεύει συνεχώς, μέχρι που να εξαφανιστεί τελείως. Είναι η ημέρα της τελικής κρίσεως, κατά την οποία θα κριθείς αναγκαστικά ως προς αυτό που είσαι από τη φύση σου («εκεί» που το άπειρο σύμπαν γίνεται κόκκος σινάπεως, «εκεί» όπου καταργείται ο χωροχρόνος). Στο αναμεταξύ, κρίνεσαι καθημερινά μέσα από την οικονομία σου, δηλαδή από το πώς διαχειρίζεσαι το υπαρξιακό κεφάλαιο του οίκου σου.

Απλά, δεν γίνεται να ζεις την πιστωτική φύση σου (να είσαι φυσιολογικός) όσο χρεώνεσαι για ό, τι πιστώνεσαι, πληρώντας και τόκο από πάνω. Αυτό το τόσο επιστημονικά απλό, φυσικό γεγονός είναι που φαίνεται να διαφεύγει (Σημείωση Οίμου: διαφεύγει εσκεμμένα) σήμερα των οικονομικών διανοιών μας (όπως π.χ., του Γιάννη Βαρουφάκη), όταν ισχυρίζονται ότι διαπραγματεύονται «λογικά» με τον Μινώταυρο (τον διαστροφέα διάβολο), αντί να επιλέξουν αυθόρμητα την σωτήρια ΕΞΟΔΟ προς τον Λόγο, κρατώντας σφιχτά τον μίτο της Αριάδνης (το Άγιο Πνεύμα). Αυτό είναι που φαίνεται να τους διαφεύγει όταν προσπαθούν να εξαγοράζουν λίγη ακόμα ζωή πρόσκαιρης ηδονής στο ήδη καταργημένο ενδιάμεσο… Φαίνεται να τους διαφεύγει το ότι δεν γίνεται (από τη φύση μας) να λειτουργείς δύο εκκλησιές, ή να έχεις δύο αφέντες.«Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· η γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, η ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει· ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Εκτός βέβαια κι αν κάνουν ότι τους διαφεύγει για να εξαγοράζουν χρόνο…

Οι άνθρωποι που όντως τους διαφεύγει η Αρχή της Απροσδιοριστίας είναι άνθρωποι που έχουν σαν υπαρξιακή βάση τους το 2 (την συνεχή εναλλαγή της πίστωσης με τη χρέωση, που πιστεύουν ότι η χρέωση δημιουργεί την πίστωση, άνθρωποι του συνεχούς χρέους), δηλαδή παρά φύση άνθρωποι που δεν έχουν σαν βάση τους το φυσικό που είναι ο Τριαδικός Λόγος (η Αγία Τριάδα, ο Πυθαγόρας, η δωρεάν άπειρη χαριστική πίστωση). 

Αυτοί οι άνθρωποι απλά δεν μπορούν να το διανοηθούν καν ότι υπάρχει ζωή και έξω από αυτό τον δυαδικό κύκλο του οφιακού εγκλεισμού ανάμεσα στην χρέωση και την πίστωση. Και μάλιστα αληθινή Ζωή, όχι θνησιγενής. Έτσι παραμένουν «εντός» του οφιακού κλοιού, πετυχαίνοντας ίσως κάτι τι συγκυριακά και πρόσκαιρα (προς αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης – δεν είναι και λίγο πράγμα), μέχρι όμως που να απολεσθούν τελικά ολοσχερώς μαζί με όσους τους πίστεψαν. Απόλλυνται τελικά, επειδή ο δυαδικός κόσμος της συνεχούς εναλλαγής (της συνεχούς μετατόπισης του ενδιάμεσου) είναι κόσμος μηδενικού τελικού αποτελέσματος (θάνατος) και το αληθινά ζητούμενο δεν είναι να ταΐζεις συνεχώς τον κόσμο, αλλά να τον ελευθερώσεις για να τρώει μόνος του (θαύμα χορτασμού των 5000).

Ας μην τους αδικούμε όμως… Δεν είναι δυνατόν κάποιος που κινείται όπως λέει, λογικά (αλλά χωρίς να γνωρίζει τον Λόγο) να θέλει και να μπορεί να πεταχτεί έξω από το σύστημα. Επειδή «έξω» σημαίνει Λόγος κι αυτός ο κάποιος Λόγο δεν έχει. Πού θα πάει; Θα χαθεί. Πόσο μάλλον λοιπόν να θέλει να κάνει τέτοιο πράγμα σε άλλους ανυποψίαστους πολίτες που υπνώττουν. Θα ήταν καταστροφικό. Επομένως, ορθά υπό τις περιστάσεις επιχειρείται η αλλαγή του συστήματος εκ των έσω (χρεοκοπία εντός του Ευρώ). Σημαίνει φοβερή σύγκρουση με δεδομένο ότι δεν συμβιβάζονται τα αντίθετα, αλλά είναι ο μόνος τρόπος προς το παρών και όσο δεν είναι εδώ ο ίδιος ο Λόγος αυτοπροσώπως.

Το ζητούμενο, ο σκοπός της ζωής δεν πρέπει να είναι το πώς να παραμείνει κανείς στο παιγνίδι της «συνεχούς» μετατόπισης εις βάρος πάντοτε κάποιου άλλου (αυτό σημαίνει δυαδικό σύστημα either/or, σημαίνει να κερδίζεις πάντοτε στη ζημιά του άλλου όταν είναι φυσικώς αδύνατον να υπάρχει άπειρη ανάπτυξη για να κερδίζουν όλοι), αλλά το πώς να εξέλθει το συντομότερο, έχοντας πίστη στο Θεό (χωρίς να εξετάζει καν τις συνέπειες). Κι ο άνθρωπος αυτός θα πεθάνει τελικά όπως όλοι οι άλλοι, αλλά αυτός «κι αν αποθάνει ζήσεται», ενώ ο άλλος (ο δυαδιστής) χάνει και τη ψυχή του μαζί με το σώμα του. Και αυτό είναι το φοβερό που πρέπει να θέλει να αποφύγει ο καθένας. Αυτή είναι η Σωτηρία. Η Σωτηρία της ψυχής. Να μην μπεις υπνωτισμένος στην εντός του θανάτου ζωή, αλλά ζωντανός (ενσυνείδητος).

Από την ίδια μας τη φύση (που επιβεβαιώνεται επιστημονικά από την Αρχή Απροσδιοριστίας τουHeisenberg) δεν συμβιβάζεται η αμφισβήτηση με την εφαρμογή αυτού που αμφισβητείς. Δηλαδή, ΔΕΝ γίνεται να παραμένεις εντός ενός συστήματος οικονομίας το οποίο θέλεις ουσιαστικά να καταργήσεις. Επειδή, έτσι καταργείσαι κι εσύ μαζί. Λόγω του ότι είσαι εξ’ ιδίας επιλογής δίπολο καλού-κακού (πίστωσης-χρέωσης), όταν αρνείσαι να χρεωθείς για να πιστωθείς (π.χ., ο Βαρουφάκης που αρνείται να πάρει άλλο δάνειο), τότε χωρίς το ένα, χάνεις και το άλλο μαζί, δηλαδή μηδενίζεσαι, αυτοαναιρείσαι. Επειδή τα δύο είναι συνυφασμένα σε ένα, όπως ο καφές στο γάλα. Για να εξέλθεις από τον φοβερό αυτό κλοιό, για να ζήσεις ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ χωρίς δάνειο, χρειάζεσαι τον Λόγο, δηλαδή την Τρίτη υπερβαίνουσα Ύπαρξη που σε αποτελεί αληθινά και σε πιστώνει κατά χάρη, χωρίς να σε χρεώνει. Σε πιστώνει όσο θέλεις, χωρίς περιορισμό. Όταν πνίγεσαι, δεν μπορείς να σωθείς τραβώντας τα μαλλιά σου. Χρειάζεται ένα τρίτο χέρι να σε τραβήξει απ’ έξω. Έτσι κι με την υπόλοιπη ανθρώπινη οικονομία. 

Δεν υπάρχει περίπτωση σωτηρίας χωρίς τον Θεό-Λόγο.

Ίσως λοιπόν αυτό να επιτρέπει σήμερα ο Θεός. Την εθελούσια κατάργηση μας με την εντύπωση ότι σωζόμαστε. Ίσως να μωραίνει ο Κύριος ους βούλεται απολέσει[1] για την σωτηρία μας. Δηλαδή, βλέποντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε στο να βλέπουμε τα πάντα νοερά αντί να τα περνούμε μέσα από την διαστροφή της ηδονής των αισθήσεων, ίσως να μας αφήνει ο Θεός να νομίζουμε ότι υπάρχει περίπτωση συμβιβασμού των αντιθέτων μέχρι να συνειδητοποιήσουμε το αυτονόητο που είναι πως αυτό είναι αδύνατον και να Τον γυρέψουμε για σωτηρία. Επειδή, το πρωταρχικό, το σημαντικότερο όλων είναι η σωτηρία της ψυχής, ο καθένας μας σε προσωπικό επίπεδο. Δεν έχουν πια νόημα οι κοινωνικές επαναστάσεις χωρίς την Κοινή Ομολογία που παρέχει ο Χριστός. Και όσο ο Χριστός δεν είναι ο ίδιος ξανά εδώ, η μόνη αληθινή επανάσταση είναι η επανάσταση κατά του εαυτού, ο καθένας προσωπικά. Καμιά απολύτως κοινωνική επανάσταση δεν πέτυχε ποτέ ανά τις χιλιετίες.

Γνωρίζοντας η Ελληνική Κυβέρνηση (δια στόματος του εκπροσώπου Υπουργού της) ότι οι παγκόσμιοι επικυρίαρχοι διαχειριστές της οικονομίας μας που δημιούργησαν το χρεωστικό Ευρώ (για λόγους πολιτικού αλλά και ανθρώπινου προσωπικού ελέγχου ψυχή τε και σώματι) δεν πρόκειται με κανένα απολύτως τρόπο (αυτή τη στιγμή τουλάχιστον) να επιτρέψουν σε κανένα (ούτε Γερμανία, ούτε κανένα) να καταστρέψει το οικοδόμημά τους αποβάλλοντας χώρες από το Ευρώ, επιμένει σε χρεοκοπία εντός του Ευρώ, αρνούμενη την αποδοχή νέου δανείου στο όνομα του Ελληνικού λαού και αποκλείοντας η ίδια επίσης εκ προοιμίου την έξοδο. Η επιλογή της εξόδου από το σύστημα του Ευρώ αποκλείεται πλήρως και εντελώς από τους δημιουργούς του, ακόμα και με στρατιωτικά μέσα αν παραστεί ανάγκη. Γνωρίζει η Ελληνική Κυβέρνηση την διαφορά μεταξύ πραγματικής οικονομίας και τραπεζών. Δηλαδή, γνωρίζει ότι τα δάνεια δεν πάνε για τις ανάγκες του κόσμου, αλλά πηγαίνουν στις τράπεζες των ίδιων αυτών παγκόσμιων διαχειριστών (είναι οι ίδιοι με τις Αγορές) με σκοπό τη σταδιακή χρεοκοπία όλων των πολιτών (και την υπαγωγή τους σ’ αυτούς, λόγω του ότι οι τράπεζες παίζουν συνεχώς καζίνο, τις απώλειες του οποίου πληρώνει ο κόσμος δανειζόμενος τα εικονικά λεφτά του ιδιοκτήτη της τράπεζας έναντι της πραγματικής περιουσίας του, την οποία φυσικά και χάνει τελικά – αυτός είναι ο σκοπός του συστήματος), και καλεί τους διαχειριστές-δανειστές να τις χρηματοδοτήσουν κατ’ ευθείαν οι ίδιοι, σαν δικές τους που είναι, αντί να γυρεύουν να χρεώσουν κι άλλο τον Ελληνικό λαό.

Σκοπός του συστήματος είναι να σώζει τις τράπεζες του δανειστή (που δημιούργησε το σύστημα του χρέους) παίρνοντας τις εμπράγματες περιουσίες του κόσμου. Ο κόσμος δέχεται τον δανεισμό των εικονικών λεφτών του δανειστή («εικονικά λεφτά», επειδή τι εργασία έκανε ο δανειστής για να έχει τόσα λεφτά;) υποθηκεύοντας τις χώρες του, με την εντύπωση πως έτσι σώζει τα λεφτά «του» που βρίσκονται (νομίζει) στις τράπεζες (ή με την εντύπωση ότι σώζει τους μισθούς και τις συντάξεις). Στο τέλος μένει χωρίς περιουσία, δηλαδή χωρίς ουσία, παρά μόνο με χαρτάκια, που δεν είναι καν χαρτάκια, αλλά ούτε και δικά του. Τα λεφτά είναι του δημιουργού τους που είναι ο δανειστής. Όταν σε αφήσει χωρίς περιουσία, τότε σου σβήνει και τις εικονικές εγγραφές λεφτών που έχεις στις τράπεζές του και σε υποδουλώνει πλήρως. Όσοι υποστηρίζουν ενσυνείδητα το σύστημα, δηλαδή όσοι πιστεύουν ότι όντως αυτή είναι η ύπαρξή μας (η δημιουργία πίστωσης από τη χρέωση), δεν θα χάσουν μόνο τα λεφτά τους πολύ σύντομα, αλλά και την ψυχή τους, κι αυτό είναι το αληθινά τραγικό. Η μόνη αληθινή επένδυση και επανάσταση είναι η απόκτηση αληθινής γνώσης μέσα από την φυσική θεωρία των πνευματικών λόγων των όντων, και η υποστήριξη ενός τέτοιου αφύσικου συστήματος συνεπάγεται απώλεια της ψυχής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από το να χάσει κάποιος τη ψυχή του για λεφτά που δεν είναι καν δικά του, όταν ο αληθινός, φυσικός λόγος (ρόλος) μιας τράπεζας δεν είναι αυτός που της προσδιορίζουν σήμερα οι οικονομικοί διαχειριστές (δανειστές). Δεν είναι για να παίζει καζίνο και να χρειάζεται συνεχώς αναχρηματοδότηση εις βάρος των ανθρώπων, αλλά για να αποτελεί όντως κοινό μέσο συναλλαγής, συνδιαλλαγής, γνωριμίας, επικοινωνίας, προόδου και ανάπτυξης ανάμεσα στους ανθρώπους.

Το σύστημα της παγκόσμιας οικονομικής διαχείρισης (ο μαμμωνάς, αυτοί που δημιουργούν τα λεφτά, οι Αγορές) λειτουργεί ακριβώς αντίθετα με αυτό που ζητά η Ελληνική Κυβέρνηση. Λειτουργεί με την συνεχή παραγωγή χρήματος μέσω του χρέους, θέτοντας την τράπεζα υπεράνω του ανθρώπου, ακριβώς για να υποδουλώσει τον άνθρωπο. Δηλαδή, για να έχεις χρήματα και να μην χρεοκοπήσεις εντός του συστήματος, πρέπει να δανείζεσαι συνεχώς (δάνειο πάνω σε δάνειο - αυτό σημαίνει αναχρηματοδότηση δανείων. Χρεώνεσαι για να πιστωθείς μετατοπίζοντας το ενδιάμεσο συνεχώς πάρα κάτω)… Αν σου επιτρέψουν να παραμείνεις εντός χωρίς να δανείζεσαι, αυτό σημαίνει να χρεοκοπήσεις ΕΝΤΟΣ του συστήματος, δηλαδή να ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙΣ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Επειδή, αν γίνει αυτό, τότε όλοι θα διαπιστώσουν ως δια μαγείας, ότι θα συνεχίζουν να ζουν μια χαρά χρεοκοπημένοι ως προς το σύστημα των τραπεζών, που θα είναι το μόνο που θα έχει χρεοκοπήσει πραγματικά! Αυτό όμως ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Δεν έχτισε ο μαμμωνάς την αυτοκρατορία του για να αφήσει να του την καταστρέψουν οι δικοί του εκ των έσω (αν τελικά αποδειχτούν δικοί του)! Αν γίνει κάτι τέτοιο είναι σαν να αυτοκαταργούνται οι ίδιοι οι δανειστές που διαχειρίζονται την παγκόσμια οικονομία, σαν να μετανοεί ο διάβολος. Πάει και η παγκοσμιοποίηση, πάνε όλα.

Επομένως, δεν νοείται ούτε έξοδος, ούτε χρεοκοπία εντός του συστήματος. Είτε θα συνεχίσεις να δανείζεσαι μέχρι να υποδουλωθείς πλήρως, ή θα επαναστατήσεις ΑΤΟΜΙΚΑ, θα αλλάξεις (που σημαίνει να βλέπεις τα πράγματα νοερά και όχι αισθησιακά αποκτώντας Φυσική Θεωρία) και θα πεταχτείς έξω από μόνος σου, ανεξαρτήτως συνεπειών και έχοντας πίστη στο Θεό. Άλλη λύση δεν υπάρχει κι αν οι άνθρωποι σκέφτονταν τις συνέπειες, ποτέ δεν θα γινόταν καμιά επανάσταση, έστω κι αν καμιά δεν έχει ποτέ πετύχει στ’ αληθινά ανά τις χιλιετίες, έστω κι αν είμαστε πάντα εκεί που αρχίζουμε, ξανά και ξανά. Είναι αυτό που λέει ο Κύριος, ότι αν δεν χάσεις τη ψυχή σου δεν μπορείς να την βρεις αληθινά. Για να χάσεις τη ψυχή σου πρέπει να πεταχτείς έξω. Αυτό αποτελεί μια εκ βάθρων υπαρξιακή αλλαγή που μεταμορφώνει τον άνθρωπο, χωρίς να τον αλλάζει. Από homo sapiens ο άνθρωπος γίνεται homo luminous, φωτίζεται, ελευθερώνεται. Αλλά, όπως έχουμε αναφέρει, η μεταμόρφωση αυτή σε συλλογικό επίπεδο κοινωνίας προϋποθέτει ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ Χριστό, δηλαδή θάνατο και ανάσταση. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο από μόνοι μας μέσα από πολιτικά κόμματα και κοινωνικές επαναστάσεις του γνωστού τύπου χωρίς την Κοινή Ομολογία που παρέχει ο Χριστός (είναι ο Αρμαγεδών – ολοκληρωτικός πόλεμος καλού κακού με την εμπλοκή Αγγελικών Ιεραρχιών...). Προσωπικά γίνεται σίγουρα η επανάσταση αυτή με τον Χριστό για τον καθένα, αλλά όχι συλλογικά χωρίς τον ίδιο τον Χριστό. Ο καθένας μας είναι σταγόνα μέσα στο κύμα, αλλά ταυτόχρονα και όλο το κύμα. Δεν νοείται συλλογική αλλαγή (στο επίπεδο του κύματος) χωρίς αλλαγή της σταγόνας. Όλες οι επαναστάσεις της ανθρωπότητας έχουν αποτύχει επειδή ακριβώς όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, χωρίς να αλλάξουν οι ίδιοι…

Όπως μας αποδεικνύει μαθηματικά ο Johan Masreliez, ζούμε σ’ ένα κόσμο συνεχούς αυξανόμενης κλίμακας (Scale Expanding Cosmos – SEC), ένα εξ’ ιδίας επιλογής πτωτικό κόσμο φουσκώματος (inflation), κάτι που άλλωστε αντικατοπτρίζεται και στην αντίληψή μας για το Big-Bang (μια πτωτική αντίληψη, μια και η φύση μας δεν είναι φύση συνεχώς επαναλαμβανόμενου οριζόντιου φουσκώματος και σκασίματος, αλλά φύση άπειρης προς τα πάνω συνειδησιακής διεύρυνσης, χωρίς την παραμικρή χωροχρονική μετατόπιση οριζοντίως). Σ’ ένα τέτοιο σύστημα υποτιθέμενης συνεχούς ανάπτυξης (μιας τρελής αδυνατότητας), οι τιμές αυξάνονται συνεχώς για να ανταποκρίνονται στο συνεχές φούσκωμα που δημιουργείται από την συνεχή παραγωγή λεφτών μέσα από τον δανεισμό (χρεωστικά εικονικά λεφτά, όχι πραγματικά). Η νέα Ελληνική Κυβέρνηση και οι Ποδέμος της Ισπανίας μιλούν για αποπληθωρισμό, δηλαδή ξεφούσκωμα μέσα από την από-ανάπτυξη, δηλαδή την κατάπαυση του τρεξίματος. Αυτό όμως είναι το ακριβές αντίθετο του μαμμωνά. Είναι η οικονομία του Θεού, αυτό που περιέγραψε σε γενικές γραμμές και ο Καρλ Μαρξ, η αδελφότητα του ανθρώπου που εκφράστηκε σαν κομμουνισμός και κατάντησε βέβαια υπαρκτός σοσιαλισμός... Τα δύο δεν συνδυάζονται, δεν συμβιβάζονται, δηλαδή είναι αδύνατον να συνυπάρξουν η συνεχής ανάπτυξη (μέσω του συνεχούς δανεισμού) και η από-ανάπτυξη (χωρίς δανεισμό). Δεν μετανοεί ο διάβολος. Δεν γίνεται αρνάκι ο Μινώταυρος. Επομένως, ο καθένας καλείται να επιλέξει πού ανήκει.

Έστω κι αν κάποιος επιλέξει να αποδώσει αλλότρια κίνητρα στις εξ’ Ελλάδος ενέργειες, αυτές οδηγούν αναπόφευκτα στην συνειδητοποίηση της αλήθειας για να μπορέσει ο καθένας να επιλέξει πού ανήκει. Δηλαδή, αν ανήκει στα πρόβατα εν σφαγή (όπως τον Κύριο), ή αν ανήκει στα ερίφια. Και ακριβώς ο κόσμος σήμερα μοιράζεται 50:50[2] σε πρόβατα (αυτοί που είδαν τον Κύριο πεινώντα και διψώντα και τον τάισαν από φυσικού τους, χωρίς να ξέρουν ότι είναι ο Κύριος – αυτοί γνωρίζουν στα ενδόμυχα τους, από τη φύση τους ότι η πίστωση είναι δωρεάν χάρη από τον Θεό) και σε ερίφια (αυτοί που δεν το έκαναν, μη γνωρίζοντας επίσης ότι ήταν ο Κύριος – αυτοί που επιμένουν ότι πρέπει να χρεωνόμαστε για να πιστωνόμαστε, ότι το σκότος γεννά… το Φως). Και αυτός ο διαχωρισμός χρειάζεται, επειδή αν δεν θαφτεί ο σπόρος κάτω από το χώμα κι αν δεν μοιραστεί στα δύο, δεν ανασταίνεται στο βλαστάρι, το 3. Όσοι όμως είναι ήδη συνειδητοποιημένοι (όσοι δεν υπνώττουν) δεν χρειάζεται να ζήσουν αυτή την περιπέτεια για να καταλάβουν το αυτονόητο που ήδη το γνωρίζουν, δηλαδή ότι δεν τίθεται θέμα συμβιβασμού των αντιθέτων, να παραμένει κάποιος εντός του συστήματος και την ίδια στιγμή να θέλει να πιστώνεται χωρίς να δανείζεται…

Είναι, είτε μέσα ή έξω. «Έξω» σημαίνει έξοδος από την υποδούλωση του Ευρώ, καθώς και της ΕΕ. Επειδή, αποτελούν ακριβώς έκφραση και προσωποποίηση του οφιακού κλοιού, δηλαδή του πονηρού που δανείζει αέρα κοπανιστό (φαντασία σε εικονικά λεφτά) έναντι εμπράγματων εξασφαλίσεων με σκοπό την ψυχή τε και σώματι υποδούλωση του ανθρώπου. Είναι καλό για τον καθένα μας αυτό που γίνεται εξ’ Ελλάδος. Μακάρι μόνο το καλό να συμπεριλάβει και τους συντελεστές του, δηλαδή μακάρι να μην απολεσθούν οι ψυχές αυτών που τα επιχειρούν όλα αυτά. Μακάρι να μην τους μωράνει ο Κύριος προς απώλεια, δηλαδή μακάρι να οδηγηθούν κι αυτοί στη συνειδητοποίηση του αυτονόητου, ότι είναι αδύνατον να συμβιβαστούν τα αντίθετα που επιχειρούν έτσι ώστε να τα επιχειρούν μόνο προς αντιμετώπιση, έστω και προσωρινή, της ανθρωπιστικής κρίσης. Να μην το πιστέψουν στ’ αληθινά ότι μετανοεί ο διάβολος (ότι συμβιβάζονται τα αντίθετα), επειδή τότε θα μηδενιστούν και θα αποτελέσουν πέτρα σκανδάλου, κάτι το φοβερά επιζήμιο για τις ψυχές τους. Αν το πιστέψουν, αν θελήσουν όντως να συμβιβάσουν τα αντίθετα, τότε μπορεί να αποδειχτούν ως ο χειρότερος εφιάλτης, αυτοί που ίσως φέρουν ξένο στρατό για να εφαρμόσουν δια της βίας το φυσικώς αδύνατον.

http://en.wikipedia.org/wiki/European_Gendarmerie_Force

Η μόνη αληθινή γνώση είναι η Γνώση του Κυρίου, δηλαδή η γνώση του «κυρίου και ουσιώδους», του ΕΙΝΑΙ, του Όντος, του Λόγου. Όλα τα άλλα είναι μάθηση (μαθηματικά), δηλαδή το πώς μαθαίνεις τη γνώση. Για να γνωρίσεις τον Κύριο πρέπει να Τον δεις αυτοπροσώπως, δηλαδή πρέπει να γνωρίσεις το πρόσωπό Του, εμφανίζοντάς το στο δικό σου.

ΠΩΣ;

Μόνο με την προσευχή, την μελέτη και την αυστηρή εφαρμογή του Νόμου μέσα από την εργασία των αρετών μπορείς να διαμορφώσεις το μυαλό σου στο πρόσωπο του Κυρίου και να γίνεις γνώση. «Διαμορφώνω το μυαλό μου» είναι να του δίνω μορφή μέσα από τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου κατά την εργασία των εντολών με βάση το Νόμο. Δεν υπάρχει τεχνική που να μπορεί να σου γνωρίσει αντικειμενικά τον Κύριο. Μόνο με την προσωπική παραγωγή έργου αρετής (εργασία) γίνεται η γνωριμία αυτή. Ούτε με εξωσωματικές δήθεν εμπειρίες, ούτε με αναδρομές σε περασμένες δήθεν ζωές, ούτε με ασκήσεις γιόγκα ή οτιδήποτε άλλο είναι ποτέ δυνατόν να δεις το πρόσωπο του Κυρίου και να αποκτήσεις την γνώση που οδηγεί στη σοφία και τη σωτηρία.

Όσο προσπαθείς να αποκτήσεις τη γνώση, δηλαδή να γνωρίσεις τον Κύριο (να δεις το πρόσωπό Του) με αντικειμενικές μεθόδους (πρακτικές τεχνικές), άλλο τόσο χτίζεις τη ψυχή σου στα πάθη της φαντασίας, σύμφωνα με εκείνα που ηδονίζουν τις αισθήσεις σου, αντί να την χάνεις από τα πάθη για να την βρίσκεις όπως αυτή είναι εν τη αληθεία της εντός του Πνεύματος. Όσοι ενεργούν κατ’ αυτό τον τρόπο είναι άνθρωποι «ψυχικοί» και περιγράφονται με μελανά χρώματα στην Επιστολή Ιούδα στην Καινή Διαθήκη. Όσοι έχουν μπλέξει σε Γνωστικά Κινήματα της Νέας Εποχής (έχοντας πάντα σαν βάση τους την μετενσάρκωση), αυτοί φαίνονται ενάρετοι και πιστοί εφαρμοστές του Νόμου, μέχρι να τους πεις ότι κάνουν λάθος. Τότε δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό, που κάθε άλλο παρά ενάρετος και νομοταγής είναι. Είναι «τάφοι κεκονιαμένοι, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δεν γέμουσιν ωστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας». Το ίδιο είναι και όσοι προσπαθούν να αποκτήσουν την γνώση (δηλαδή να γνωρίσουν τον Κύριο) μέσα από την τεχνολογία, χωρίς να έχουν εκ των προτέρων τον Κύριο μέσα τους. Καταλήγουν στο να χρησιμοποιούνται οι εφευρέσεις τους για την απόλυτη καταστροφή των ιδίων και της ανθρωπότητας.

Όλοι αυτοί οι παγκόσμιοι ιεχωβάδες (λαός Ιουδαίων που συνεχίζουν να σταυρώνουν τον Κύριο) είναι άνθρωποι παράφρονες και παράλογοι, δηλαδή άνθρωποι άνευ Λόγου, άνευ Πνεύματος Αγίου, άνθρωποι που καταργούν την Απροσδιοριστία χωρίς την ίδια στιγμή να έχουν Θεό (δηλαδή αυτοκαταργούνται, αυτοαναιρούνται), άνθρωποι που εφαρμόζουν το γράμμα του Νόμου, χωρίς να διαθέτουν τον Λόγο που τους επιτρέπει να βλέπουν επίσης και το πνεύμα του Νόμου, δηλαδή τον λόγο του γράμματος του Νόμου (τον λόγο που εφαρμόζουμε τον Νόμο). Από αυτούς γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, στο όνομα πάντα της διεθνούς νομιμότητας, όπως αυτοί θέλουν να την καταλαβαίνουν...

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Τόνυ Μπλερ που βομβάρδισε οικογένειες και παιδάκια στο Ιράκ και την Γιουγκοσλαβία. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να τηρούν ευλαβικά τον Νόμο, αλλά χωρίς το πνεύμα του Νόμου (που δίνει ο Λόγος), η κυριαρχία πάνω τους των αισθήσεων και της ηδονής των αισθητών, τους κάνει να βλέπουν τα πράγματα παραμορφωμένα και να ενεργούν παράλογα (παρά φύση). Πώς να ενεργήσουν λογικά αφού δεν διαθέτουν Φυσική Θεωρία, δηλαδή δεν μπορούν να δουν τους φυσικούς λόγους των όντων; Και τυφλοί όντες κάνουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα δίνοντας την εντύπωση εντίμων και διορατικών ανθρώπων που ενίοτε εντυπωσιάζουν με την παρουσία τους στα ΜΜΕ, όταν στην πραγματικότητα είναι τάφοι κεκονιασμένοι… Εμείς οι υπόλοιποι, εντυπωσιασμένοι και σαγηνευμένοι εν τη θεληματική αγνοία μας από τα απατηλά φαινόμενα και τα πρόσκαιρα συμφέροντά μας, ντρεπόμαστε μέσα στη υποκρισία μας να πούμε το αυτονόητο που είναι ότι, οι άνθρωποι αυτοί είναι τάφοι στολισμένοι που μέσα όμως είναι γεμάτοι ακαθαρσία. Και αντί να τους διώξουμε κακήν κακώς, τους βάζουμε σαν επικεφαλείς μας και υποκλινόμαστε! Στη συνέχεια βέβαια, διερωτόμαστε γιατί παθαίνουμε τα όσα παθαίνουμε… 

Οι Μοναχοί στο Άγιο Όρος μέσα από την προσευχή και την ενάρετη εφαρμογή του Νόμου γίνονται γνώση. Δεν αποκτούν την γνώση, αλλά γίνονται οι ίδιοι γνώση, δηλαδή εμφανίζουν το πρόσωπο του Κυρίου στο δικό τους. Και μας σώζουν από τον παραλογισμό της διαχείρισης της υπαρξιακής μας οικονομίας. Επειδή τους έχουμε σαν υπάρξεις αναφοράς, για να μην τρελαθούμε και χάσουμε τις ψυχές μας. Γι’ αυτό και μέσα από κατασκευασμένα σκάνδαλα και φορολογίες των επικυρίαρχων διαστροφέων – οικονομικών διαχειριστών (δανειστών), επιχειρείται η μετατροπή τους από ζωντανά κέντρα σοφίας σε μουσειακά εκθέματα. Οι Μοναχοί ασχολούνται με τα συμπτώματά μας όσο ασχολείται ένας γιατρός-ερευνητής με την περιποίηση των συμπτωμάτων της ασθένειας που ερευνά. Δηλαδή, δεν αφήνουν την προσευχή για να μαγειρεύουν και να ταΐζουν τον κόσμο στις πόλεις, όπως πολλοί θα φαντάζονταν ότι θα έπρεπε να είναι το καθήκον τους. Αντίθετα, μας ταΐζουν πνευματικά. Ο Χριστός που σίτισε υλικά με άρτο και ιχθείς τους 5000 χιλιάδες, δεν άνοιξε εστιατόριο για να τους ταΐζει καθημερινά. Μόνο μια φορά τους τάισε. Μετά, ο Χριστός αποτελεί την πνευματική τροφή που όποιος την τρώει, δεν πεινά ποτέ ξανά. Αυτόν, τον Χριστό γίνονται οι Μοναχοί. Γίνονται χρηστοί, δηλαδή εμφανίζουν το πρόσωπο του Χριστού στο δικό τους. Οι Μοναχοί μεταμορφώνουν την ανθρώπινη φύση τους χωρίς να την αλλάζουν. Κάνουν το νερό του οργανισμού τους κρασί και μεθούν. Ζουν σε Φυσική Θεωρία των πνευματικών λόγων των όντων και γίνονται «λογική γνώση», οι ίδιοι, αποτελώντας σημείο και υπάρξεις αναφοράς για εμάς που ζούμε κλεισμένοι στο φρενοκομείο. Και εξ’ αιτίας τους δεν θα πεινάσουμε ποτέ, ακόμα και αν δεν μείνει τίποτε φαγώσιμο πάνω στη Γη.

Αν φορολογηθούν τα Μοναστήρια με βάση την επικρατούσα λογική του παραλόγου που αποδίδει την κρίση χρέους στην φοροδιαφυγή (αντί στο ότι δανειζόμαστε συνεχώς αέρα κοπανιστό με τόκο από τον διάβολο για την ικανοποίηση των ηδονιστικών φαντασιώσεών μας), τότε οι Μοναχοί, αντί να υμνούν και να δοξάζουν τον Θεό και την υπέροχη οικονομία Του, θα μετρούν αριθμούς. Και αντί να προσεύχονται, θα σκέφτονται πώς θα τα κονομήσουν και πώς θα τα βρουν, κλπ., υμνώντας βασικά την οικονομία του μαμμωνά, ακριβώς όπως κάνουμε κι εμείς αυτή τη στιγμή. Όταν κυριαρχήσει η νοοτροπία του χαφιέ (Βαρουφάκης) και ο καθένας απαιτεί από τον άλλο να πληρώνει παράλογους φόρους-χαράτσια την στιγμή που τον ληστεύουν από παντού και με κάθε τρόπο (ενώ οι μεγάλες επιχειρήσεις θα παραμένουν πάντοτε ανέγγιχτες), τότε θα βρεθούμε όλοι στο «έλεος» του δανειστή και δεν πρόκειται να γλυτώσουν ούτε τα Μοναστήρια…. Δεν θα έχουμε πια υπάρξεις αναφοράς για να γνωρίζουμε τι είναι λογικό και τι όχι. Θα είναι η πλήρης υποδούλωση, ψυχή τε και σώματι, στον ανηλεή δανειστή.

Η Παναγία είναι η ψυχή και ο Χριστός το πνεύμα της μίας και μόνης κοινής υποστάσεως, εκείνης του Θεού. Δύο σαφώς διακριτά και ξεχωριστά πρόσωπα που όμως είναι ΕΝΑ στην εκτός χωροχρόνου αληθινή κατάστασή τους. Τιμούμε και χαιρετίζουμε ιδιαίτερα την Παναγία, επειδή κάθε καρφί στο σώμα του Υιού της Χριστού, είναι κυριολεκτικά και καρφί πάνω στο δικό της σώμα. Όχι μεταφορικά όπως για κάθε μάνα, αλλά κυριολεκτικά. Οι δύο (Χριστός και Παναγία) είναι ΜΙΑ υπόσταση. Ο Θεός είναι ο Ων, the Being, το ΕΙΝΑΙ και ως εκ τούτου, τίποτε που υπάρχει (που τίθεται υπό της Αρχής Του) δεν μπορεί να δει τον Θεό, επειδή δεν έχει άλλη ύπαρξη συγκριτικής αναφοράς για να το κάνει. Ο Θεός είναι ο Ων που σε αποτελεί. Πώς, πού θα σταθείς για να δεις αυτό που ΕΙΝΑΙ και που την ίδια στιγμή το ΕΙΣΑΙ; Είναι φυσικώς αδύνατον, ολότελα αδύνατον. «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε». Ποτέ κανένας δεν είδε τον Θεό, με αποτέλεσμα αδαείς άνθρωποι να λένε πως «δεν υπάρχει». Ο Θεός είναι Πνεύμα, ΕΝΑ πνεύμα. Ο Χριστός είναι πρόσωπο και ταυτόχρονα ο Θεός. Όχι θεός, αλλά «ο Θεός». Το Άγιο Πνεύμα είναι πνεύμα Θεού, δηλαδή η ενέργεια του Θεού, το θέλω του Θεού, το θέλημα του Θεού, η δύναμη και ενέργεια του Θεού, και ταυτόχρονα πάλι ο Θεός. Όταν, με τη χάρη και μόνο με τη χάρη (όχι με τεχνικές φαντασίωσης) αποκτήσεις Πνευματική Θεωρία, δηλαδή Φυσική Θεωρία των πνευματικών λόγων των όντων, τότε βλέπεις τον Χριστό. Είδες τον Χριστό, είδες και τον Θεό. Και αποκτάς τη γνώση της σοφίας. Δεν είσαι πια τρελός επιστήμονας, παιδάκι που καίγεσαι με τα θαυμαστά που ανακαλύπτεις. Τότε και μόνο τότε παύεις να κρίνεσαι οικονομικά, δηλαδή να ζεις σε συνεχή οικονομική κρίση. Τότε και μόνο τότε είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Η Βασιλεία του Θεού (το απέραντο κύμα) είναι ως κόκκος σινάπεως. Αυτά που λέει πιο κάτω ο ποιητής για το έθνος εφαρμόζονται συλλογικά σε επίπεδο κοινωνίας (και έθνους), όχι πια με εξεγέρσεις, αλλά μόνο αν ο καθένας καταλάβει ότι αυτός είναι ο κόσμος όλος (ο κόκκος είναι το όλο) και αλλάξει ως προς τον Λόγο. Επειδή προφανώς, όταν αποτελείς αυτό που θέλεις να αλλάξεις, δεν μπορείς να το αλλάξεις αν δεν αλλάξεις ΕΣΥ.

Ο Κήπος του Προφήτη (απόσπασμα)

Το έθνος να λυπάστε, 

αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. 

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του. 

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε 

που δεν υψώνει τη φωνή

παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. 

Που δεν συμφιλιώνεται,

παρά μονάχα μες τα ερείπιά του. 

Που δεν επαναστατεί, 

παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του

ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, 

απατεώνα για φιλόσοφο, 

μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. 

ο έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Χαλίλ Γκιμπράν (1883-1931)

_________________________________________________

[1] ότι βλέποντες ου βλέπουσι και ακούοντες ουκ ακούουσι ουδέ συνιούσι, μήποτε επιστρέψωσι· (Κατά Ματθαίον, Κεφ. 13).

[2] τότε δύο έσονται εν τω αγρώ, ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίεται· (Κατά Ματθαίον, Κεφ. 24)

του Χριστόδουλου Πιερίδη

ΠΗΓΗ

via