¨Πάτερ, με σχολιάζουν συγγενείς.
Και στη δουλειά είναι κάποιοι που με θάβουν.¨
Οι γνώμες των ανθρώπων σε τρελαίνουν.
Ας πουν ό, τι θέλουν.
Τι ξέρουν;
Ποιος σε ξέρει καλά;
Εδώ ούτε συ ο ίδιος δεν γνωρίζεις την ψυχή σου,
και θα ‘ρθουν οι άλλοι να σε κρίνουν,
να σου βάλουν ετικέτες,
να κάνουν γνωματεύσεις,
να πουν για σένα διάφορα;
Άσε μας, ρε κόσμε.
Εσύ που πρώτα μας τρελαίνεις,
έρχεσαι μετά να μας κρίνεις;
Κόσμε, τρελέ!
Κοίτα μπροστά το θάνατο
που όλους μας παραμονεύει.
Κι άσε κι εμένα ήσυχο.
